Kraków, rok 1971. Miasto budziło się w szarej mgle poranka. Uliczne bruki lśniły jeszcze od wczorajszego deszczu, a gazowe latarnie rzucały mdłe światło, rysując długie cienie na kamienicach. Gwar miasta powoli ożywał tramwaje skrzypiały na zakrętach, ludzie spieszyli do pracy, koty myszkowały po podwórkach w poszukiwaniu resztek jedzenia, a stare przystanki, pokryte graffiti i reklamami, czekały na porannych pasażerów.
Jan Nowak i Antoni Ace Kowalski, dwaj młodzi Australijczycy, postanowili spróbować szczęścia w wielkim mieście. Wynajęli małe mieszkanie na Kazimierzu stare mury, skrzypiące podłogi, ciasna kuchnia i okna, które ciągle zaparowywały od wilgoci. Jan pracował w małym magazynie, nosząc ciężkie paczki, a Ace uczęszczał do wieczorowej szkoły, dorabiając jako kurier. Mając kilka ponad dwadzieścia lat, wciąż szukali swojego miejsca w tym zimnym, ogromnym mieście.
Pewnego dnia, wędrując ulicami, natknęli się na mały sklep z egzotycznymi zwierzętami. W witrynie gapiały się na nich papugi, małpy i jaszczurki, ale ich uwagę przykuła mała klatka, w której leżało lwiątko. Zwierzę było kilka większe od kociaka, o smutnych, ogromnych oczach, które zdawały się rozumieć wszystko, co się wokół działo.
Strasznie mi go żal szepnął Jan, gdy stali obok klatki. Takie samotne. Z tymi oczami Jak można je tak zostawić?
Ace przytaknął. Serce biło mu szybciej, a dłonie niespokojnie drżały.
Nie możemy go tu zostawić powiedział Jan, prawie bezgłośnie.
Wymienili spojrzenia i, nie namyślając się długo, kupili lwiątko. Był to impuls, może choćby szaleństwo z praktycznego punktu widzenia, ale serce nie pozwoliło im postąpić inaczej.
Jak go nazwiemy? zapytał Ace, gdy wychodzili ze sklepu, niosąc klatkę z puszystą kulką przyszłej królewskiej potęgi.
Lech odparł Jan. Jak król w miniaturze.
Tak zaczęło się życie Lecha z Janem i Antonym. Urządzili mu kąt w swoim mieszkaniu stary dywan na podłodze, miseczka z mlekiem, zabawki sklecone z kawałków materiału. Bawili się z nim w salonie, na balkonie, a choćby zabierali do małego ogródka przy pobliskim kościele, gdzie po długich prośbach pozwolono im na krótkie spacery z lwiątkiem.
Lech gwałtownie stał się częścią ich życia. Był ciekawski, inteligentny, uczył się komend w mgnieniu oka i wyczuwał nastrój swoich opiekunów. Mruczał jak olbrzymi kot, gdy Jan drapał go po grzywie, i cicho warczał, gdy Ace chował się za ścianą, udając przerażenie.
Lecz rok minął i stało się jasne, iż lew nie może zostać w mieszkaniu. Rósł szybko, jego łapy stawały się coraz potężniejsze, a pazury ostrzejsze. Jak nigdy dotąd, zrozumieli, iż Lech potrzebuje innego życia życia, które nie ogranicza się do czterech ścian.
Jan i Ace postanowili zrobić to, co słuszne zwrócili się o pomoc i przewieźli Lecha do Kenii, do rezerwatu, gdzie legendarny przyrodnik Jerzy Adamowicz pomagał lwom wrócić na łono natury.
Lech początkowo tęsknił. Wąchał obce zapachy trawę, ziemię, drzewa i czuł, iż to jego dom, ale dom zupełnie inny. Powoli zaczął spotykać inne lwy, uczył się polować i poznawać terytorium. W ciągu roku stworzył własne stado, a Jan i Ace czuli się jednocześnie dumni i złamani.
Minął kolejny rok. Zapragnęli zobaczyć go jeszcze raz. Nie po to, by zabrać, ale by się upewnić, iż jest szczęśliwy. By się pożegnać.
To już dziki lew ostrzegał ich Jerzy Adamowicz. Może was nie rozpoznać. To niebezpieczne. Nie próbujcie.
Jan i Ace przygotowali się starannie. Wzięli kamery, by utrwalić spotkanie, i powoli podeszli do terenu, gdzie ostatnio widzieli Lecha.
Stali, starając się oddychać cicho, i szeptem wołali:
Lech pamiętasz nas?
Minęły sekundy, które ciągnęły się jak wieczność. Cisza była tak gęsta, iż słyszeli tylko szelest trawy na wietrze.
Wtedy z zarośli wyłonił się majestatyczny dorosły lew. Zatrzymał się, powoli uniósł głowę i spojrzał na nich. Jego oczy te same, które patrzyły na nich z małej klatki w Krakowie błysnęły rozpoznaniem.
I wtedy pobiegł. Ku nim. Jak dziecko rzucające się w ramiona rodziców po latach rozłąki. Stanął na tylnych łapach, opierając pazury na ich ramionach, obejmując ich, ocierając grzywą o ich twarze, liżąc ich. Nie chciał puścić.
Obok stała jego nowa rodzina młode lwiątka, interesujące i nieustraszone, obserwujące ludzi bez strachu. Ale Lech pokazał, iż choć one są teraz jego światem, on wciąż pamięta tych, którzy go wychowali.
Nagranie tego spotkania stało się jedną z najbardziej poruszających historii w internecie. Bo czy to możliwe? Dorosły drapieżnik tulący się do ludzi, którzy kiedyś byli jego rodziną, okazując pamięć i wdzięczność, której żadna teoria nie potrafi wytłumaczyć.
Lecha nigdy więcej nie widziano. Nikt nie wie dokładnie, gdzie i kiedy odszedł. Ale legendy mówią jedno żył szczęśliwie, godnie, i pamiętał miłość, która go ukształtowała.
W książce, którą później napisali, Jan i Ace zawarli takie słowa:
Możesz wychować króla ale jeżeli robisz to z miłością, nigdy nie zostaniesz zapomniany.
Historia Lecha to nie tylko opowieść o lwie. To opowieść o miłości, cierpliwości i pamięci o tych, którzy dali ci życie, troskę i pierwsze lekcje świata.
