Przez Stany wojażując, przekartkowałem se w księgarni książkę dwóch prawicowych publicystów, Billa O’Reilly i Bruce’a Feirsteina, „Old School: Life in the Sane Lane”. Chcę znać ich argumenty, ale nie zależy mi na tym aż tak bardzo, żebym miał im dać zarobić.
Szczególnie interesowało mnie modne ostatnio pojęcie „liberal snowflake”, czyli „lewicowej śnieżynki”. Prawica spod znaku alt.right używa go na określenie lewicy. Ale o co im chodzi?
Miałem nadzieję, iż w tej książce mi to wyjaśnią. Niby wyjaśnili, ale to wyjaśnienie tylko zostawia mi jeszcze więcej pytań.
Książka jest niby-to-satyryczna, ale tak po prawicowemu, na poziomie Studia Yayo. Pojęcie jest „wyjaśnione” przy pomocy licznych tabelek, w których świat „starej szkoły” jest przeciwstawiany światu „liberalnych śnieżynek”.
Wygląda to mniej więcej tak, iż po stronie „starej szkoły” widnieje motto „nie ma darmowego lunchu”, a po stronie „śnieżynek” pytanie „kiedy dostanę swój darmowy lunch i czy są u was wegańskie wtorki”. Wybrałem stosunkowo najdowcipniejszy przykład, reszta pozostało bardziej toporna, bazująca na najprostszym przeciwstawieniu „my mamy rację, a oni nie”.
Poza tabelkami są tam osobiste wspomnienia obu autorów, jak mieli Ciężko W Życiu, a dzisiejsza młodzież, to by chciała mieć „darmowe wykształcenie takie jak to proponuje Bernie Sanders”.
Nie wiem, dlaczego to ma być wina akurat młodzieży – jeżeli czyjakolwiek w ogóle, to chyba Sandersa właśnie? Czy on też jest „snowflake”? Ale przecież on też miał Ciężko W Życiu? Niestety, książka jest pełna takich non sequiturów, autorzy się nad nimi nie pochylają, z jednego absurdu przechodzą do następnego.
Następny wygląda tak: młodzieży, nie domagaj się darmowych studiów. Zrób tak jak O’Reilly, który urodził się w roboczej rodzinie w Long Island i zarobił na studia malując domy! (jeśli ktoś uważa, iż źle to rekonstruuję, poproszę o poprawki – w odróżnieniu od nich, ja ich przynajmniej próbuję zrozumieć, zanim ich zhejtuję).
Tutaj sam mógłbym ułożyć tabelkę, „prawicowa publicystyka vs lewicowa publicystyka”. Prawicowa wygląda tak: „poradź ludziom, żeby w roku 2017 zrobili to, co działało 50 lat temu, nie sprawdzając, czy to w ogóle może zadziałać dzisiaj”.
Sensowność porady O’Reillego i Feirsteina zależy przecież od stosunku „przeciętnego czesnego” do „przeciętnego wynagrodzenia za godzinę niewykwalifikowanej pracy fizycznej”. Strzelam, iż ten parametr znacznie wzrósł od lat 50. Czy autorzy to sprawdzili?
Ja też nie. Ale ja nie piszę książki, piszę blogonotkę. Gdybym pisał książkę, w której od takiego parametru zależałoby moje rozumowanie, policzyłbym to na kilka sposobów, choćby gdyby to była książka satyryczna (satyra nie oznacza licencji na pieprzenie bez sensu).
Żeby było śmieszniej, akurat o tym, w jaki sposób to właśnie inwestycje znienawidzonego przez O’Reilly’ego Wielkiego Rządu, „Big Government”, dały szansę chłopakowi z robotniczej rodziny na Long Island, można by napisać niezłą książkę. Ja jej nie napiszę, bo takich jest już sporo.
Long Island sto lat temu wyglądała tak, jak w „Wielkim Gatsbym”. Garstka superbogaczy plus tłumy superbiedaków, zamieszkałych w Dolinie Popiołów.
Przekształcenie Long Island w niekończące się przedmieścia, zamieszkane ludzi żyjących na poziomie klasy średniej (i mogących posłać dzieci do uniwersytetu), wzięło się z wielkich inwestycji, finansowanych głównie przez rząd federalny (czasem też przez stan i/lub miasto Nowy Jork).
To przede wszystkim most Triborough, zasypanie Doliny Popiołów, sieć autostrad (przede wszystkim Long Island Expressway) i nacjonalizacja LIRR. Gdyby to wszystko zostawić wolnemu rynkowi, młody O’Reilly nie miałby tam domów do malowania.
I to jest dla mnie centralny non sequitur prawicy, który sprawia, iż wydaje mi się, iż na Trumpa (czy Korwina) może głosować tylko ktoś, kto nie umie myśleć logicznie. Prawica odtwarza nierówności z „Wielkiego Gatsby’ego”, a więc: świat wielkich różnic i niewielkiej mobilności.
To ma oczywiście sens, jeżeli jesteś bogaty jak Peter Thiel albo bracia Koch. Ale jeżeli nie należysz do jednego promila (bo już choćby nie procenta!) najbogatszych, ten świat będzie dla Ciebie gorszy od świata państwowych autostrad i darmowych uczelni.
Logiczne, prawda?
