Każde popołudnie, po wyjściu z liceum, Tomasz spacerował po brukowanych uliczkach z plecakiem na jednym ramieniu i dziką kwiatem starannie chronionym w dłoni.

Każdego popołudnia, po zakończeniu zajęć w szkole średniej, Tomás przechadzał się po brukowanych uliczkach z plecakiem zwisającym na jednym ramieniu oraz z dziką kwiatką starannie przytrzymaną między palcami.
**Kwiat, który nigdy nie zwiędł**
Ulice San Miguel zawsze pachniały świeżym chlebem i wilgotną ziemią po deszczu. To mała wioska, w której wszyscy się znają, a sekrety rozchodzą się szybciej niż wiatr. Wśród tych ulic codziennie po południu pojawiał się dwunastoletni chłopiec, plecak na ramieniu i dzika roślina w dłoni. Nazywał się Tomás Aguilar szczupły, o głębokim spojrzeniu i spokojnym kroku jak na swój wiek.
Jego codzienna trasa prowadziła niezmiennie do domu opieki Luz de Otoño, starego budynku pomalowanego na kremowo, z dużymi oknami i ogrodem pełnym bugambilias. Nie było dnia, w którym nie przechodził przez zardzewiałą bramę po lekcjach.
Wchodził powoli, witając wszystkich: panią Lupitę, która szyć przy ławce przy wejściu; pana Raúla, który zawsze prosił go o słodycz; oraz personel, który patrzył na niego z czułością. Wiedzieli, iż Tomás nie przychodzi z obowiązku, ale z zobowiązania, którego nie każdy rozumiał.
Wspinał się na drugi piętro, do korytarza na końcu, do pokoju 214. Tam czekała na niego doña Clara Villaseñor starsza kobieta o białych jak sól włosach, której spojrzenie bywało nieobecne, a innym razem pełne życia.
Dzień dobry, pani Claro mówił, odkładając plecak na krzesło . Oto ulubiony kwiat.
A kim jesteś, kochanie? pytała prawie zawsze z łagodnym uśmiechem.
Po prostu przyjaciółką odpowiadał.
Doña Clara kiedyś uczyła literatury, była elegancką i stanowczą kobietą. Alzheimer stopniowo wykradał jej wspomnienia, mieszając dni i mylące twarze. Mimo to, gdy Tomás był przy niej, w jej oczach zapłonęła iskra.
Przez miesiące czytał jej poezje Jaimego Sabinesa i opowieści Juana Rulfo. Czasem malował jej paznokcie w odcień brzoskwini, innym razem czesał delikatnie włosy, splatając je w warkocz jakby była jego babcią. Śmiała się żartami, płakała w ciszy, gdy coś poruszyło jej duszę, lub myliła go z młodzieńczym kochankiem.
Personel mawiał, iż Tomás ma duszę starego człowieka w ciele młodzieńca. Nie przychodził z pobłażliwości ani szkolnych obowiązków; przychodził, bo chciał.
Ten chłopiec ma serce wielkie jak świat mówiła najstarsza pielęgniarka, Marta.
**Tajemnica, której nikt nie znał**
W czasie wszystkich wizyt Tomás nigdy nie wyjawił, iż nie jest jedynie przyjacielem doña Clary. Był jej jedynym wnukiem.
Historia była smutna: gdy Clara zaczęła zapominać, jedyny syn ojciec Tomása zgodził się na jej zamknięcie w domu opieki. Najpierw odwiedzał ją regularnie, później rzadziej, aż w końcu przestał przychodzić, twierdząc, iż ból jest nie do zniesienia. Tomás nie wyobrażał sobie zostawienia jej samej.
W domu ojciec unikał rozmów o niej. To już nie ta sama kobieta mówił chłodno. Lepiej, żeby tam została.
Dla Tomása wciąż była babcią. Choć nie pamiętała jego imienia, czasem nazywała go Fernando lub Julián, on wiedział, iż w jakimś zakamarku jej pamięci wciąż istnieje miłość.
**Wyzwanie**
Pewnego zimowego dnia, czesząc ją przy oknie, Clara spojrzała na niego intensywnie. Na moment jej oczy zdawały się go rozpoznać.
Masz oczy mojego syna szepnęła.
Tomás uśmiechnął się.
Może los je mi pożyczył.
Zgasiła głos, jakby wyjawiała tajemnicę.
Mój syn odszedł, gdy zaczęłam zapominać powiedział, iż nie jestem już jego matką.
Tomás poczuł ból, ale nie podważył jej słów. Mocno ścisnął jej dłoń.
Czasem, gdy pamięć odchodzi, odchodzi też ludzie. Nie wszyscy jednak zapominają.
Patrzyła na niego, jakby te słowa przyniosły ukojenie, po czym znów zagubiła się w myślach.
**Ostatnie lato**
W tym roku Clara chorowała coraz częściej. Dobre dni były nieliczne, a czasem nie mogła wstać. Tomás przez cały czas przychodził, by czytać jej, gdy spała, lub zostawiać kwiaty na stole.
Pewnego popołudnia lekarz domu opieki rozmawiał z nim.
Synu, twoja babcia jest bardzo słaba. Może nie przeżyje zimy.
Tomás pochylił głowę, ale nie płakał. Wiedział, iż ten moment nadejdzie.
W ostatnie urodziny przywiózł cały bukiet dzikich kwiatów. Pokój pachniał łąką. Clara spojrzała na niego i, z rzadką przejrzystością, powiedziała:
Dziękuję, iż o mnie nie zapomniałeś.
To była ich ostatnia rozmowa.
**Pożegnanie**
Clara odeszła spokojną nocą. Na jej nocnym stoliku leżał zwiędły, ale nienaruszony, dziki kwiat jakby trzymał się, by nie opuścić łodygi aż do jej odejścia.
Wieczór pożegnalny był skromny. Obecni byli jedynie starzy koledzy z pracy, personel i Tomás. Ojciec pojawił się na końcu, poważny, bez łez.
Pielęgniarka Marta, wzruszona, podeszła do Tomása.
Synu, dlaczego nigdy nie przestałeś przychodzić?
Tomás spojrzał na nią z czerwonymi oczami.
Bo to była moja babcia. Wszyscy ją zostawili, gdy zaszła choroba. Ja nie. choćby gdy już nie wiedziała, kim jestem.
Ojciec, słysząc odpowiedź, spuścił głowę z wstydu. Nie odezwał się, ale po naboju podszedł do Tomása i położył rękę na jego ramieniu.
Zrobiłeś to, czego ja nie mogłem mruknął . Dziękuję.
**Epilog**
Lata minęły. Tomás dorósł, ukończył studia i został pisarzem. Jego pierwsza książka nosiła tytuł Kwiat, który nigdy nie zwiędł, poświęcona pamięci doña Clary.
W dedykacji napisał: Dla mojej babci, która pokazała mi, iż prawdziwe więzi rodzinne nie zależą od pamięci, ale od serca.
Na okładce znajdował się rysunek dzikiego kwiatu, takiego samego, jaki codziennie nosił do pokoju 214.
Choć Alzheimer wymazał imiona i daty, nie zdołał wymazać najważniejszego: miłości, która pozostaje, gdy wszystko inne odchodzi.