Pamiętam ten dzień, gdy zrozumiałem, jak bardzo byłem ślepy. To było jak uderzenie prosto w serce.
Pojechałem po żonę do teściowej, po kolejnej „małej sprzeczce”. Zatrzymałem auto przed starym dziewięciopiętrowym blokiem na Woli, poprawiłem kołnierz i ruszyłem w stronę klatki. Już prawie byłem przy drzwiach, gdy nagle zauważyłam kogoś w oknie na parterze. Serce podskoczyło mi do gardła.
— Mama? Co ty tu robisz? — wybełkotałem, rozpoznając sylwetkę matki.
— Cicho — szepnęła Danuta Józefowa. — Chodź tu.
— O co chodzi? — zmarszczyłem brwi.
— Po prostu podejdź i posłuchaj — wskazała na uchylone okno.
Z mieszkania teściowej dobiegały głośne, nieskrępowane rozmowy. To była Kinga — moja żona — i jej matka.
— Mamo, powinnaś była widzieć ich miny! Zwłaszcza ta babcia z wyrzutami sumienia: „To moja wina, nie uchroniłam wnuka!” — Kinga parsknęła śmiechem. — Wszystko poszło jak po maśle. A mój Krzysiu to prawdziwy skarb — jak piesek, zawsze przybiega na ratunek. choćby do szpitala mnie zawiózł. Wiedziałam, iż jeżeli nie przycisnę go tą „ciążą”, to nigdy się nie oświadczy.
— Kinga… to jednak trochę podłe — niezręcznie zaprotestowała jej matka.
— Mamo, ty nic nie rozumiesz. Teraz najważniejsze, żeby wyciągnąć od niego mieszkanie. Mają tę trzypokojową w centrum, nie zapominaj. Już im powiedziałam — trzeba się wprowadzić, skoro dziecko w drodze. A potem jakoś odsuniemy staruszków. Grunt, iż Krzysio wszystko łyknie. Nie jest z tych, co drzwiami trzaskają. Można go cicho, delikatnie… prowadzić za nos. Tak, jak mi potrzeba.
Stałem jak wryty, jakby ktoś wyrwał mi serce z piersi. Słuchałem każdego słowa, nie mogąc się ruszyć. Obok matka ścisnęła moją dłoń.
— Słyszałeś? — spytała cicho.
Skinąłem głową. Twarz miałem białą jak kreda.
— Chodźmy.
Weszliśmy do mieszkania. Ostro nacisnąłem dzwonek. Drzwi otworzyła Kinga, promieniejąca — wciąż pod wrażeniem własnej przemowy.
— Kochanie! Co tak wcześnie? — wycedziła, wymuszając uśmiech.
— Nie rób przedstawienia. Rzeczy sam ci przywiozę — powiedziałem spokojnie. — Jutro składam pozew o rozwód.
— Co?! Oszalałeś? Dlaczego?
— Bo wszystko słyszałem. O „ciąży”, o mieszkaniu, o tym, jaki ze mnie wygodny frajer. Dzięki, iż tak gwałtownie pokazałaś swoje prawdziwe oblicze.
Kinga próbowała coś wykrztusić, ale słowa utknęły jej w gardle.
Danuta Józefowa tylko rzuciła w stronę byłej synowej:
— A ja się obwiniałam. Myślałam, iż to ja cię nie zaakceptowałam, nie potrafiłam dogadać. A tu okazuje się, iż serce matki wszystko wyczuwa. Po prostu nie chciałam widzieć.
Wyszliśmy. Nie odwróciłem się. W piersi zrobiło się lżej — jakby wreszcie zdjąłem z siebie wielki ciężar. Szedłem w milczeniu, a obok matka — pierwszy raz od lat — też nie mówiła nic, tylko trzymała moją dłoń w swojej. Cicha obecność, która znaczyła więcej niż wszystkie słowa.
I wtedy zrozumiałem: czasem warto, żeby ktoś wyrwał cię z iluzji. choćby jeżeli boli.
