Jak mężczyzna odnalazł szczęście po zdradzie żony

Odchodzę, Wojciechu… Powiem wprost – zakochałam się. Przy nim znów poczułam się kobietą: Jak mężczyzna odnalazł szczęście po zdradzie żony

Wojciech jechał starą, wyboistą drogą, wijącą się między wsiami, gdzie każde drzewo pamiętało jego dzieciństwo. Nie był tu od niemal dziesięciu lat. Odkąd odeszli rodzice, nigdy nie odwiedził rodzinnego gniazda. Zawsze brakowało czasu – interesy, sprawy, kontrakty, spotkania. Budował, zarabiał, piął się po szczeblach kariery. ale teraz był naprawdę wolny. Po raz pierwszy od wielu lat. To uczucie – jak łyk świeżego powietrza po burzy.

Samochód podskakiwał na nierównościach, koła ślizgały się po gliniastym poboczu, porośniętym polnymi trawami. Na moment drogę przeciął zając, znikając w wysokiej pokrzywie. Wojciech zatrzymał się, wysiadł i wciągnął wilgotne wieczorne powietrze, patrząc na ognisto-szkarłatny zachód. Wydawało się, iż sama natura zatrzymała się, by dać mu czas na uświadomienie sobie: wkracza w nowy rozdział życia.

Za plecami – trzydzieści lat małżeństwa z Bronisławą. Była od niego młodsza o dwanaście lat – pełna życia, olśniewająca, urocza. Kochał ją całym sercem, rozpieszczał, budował dom, zapewniał podróże, prowadził biznes dla niej i dzieci. ale gdy dzieci dorosły, a on spędzał coraz więcej czasu w zebraniach i placach budowy, Bronisława poczuła, iż się gubi. A potem – po prostu przestała wracać do domu o czasie.

Z początku Wojciech nie wierzył w plotki. Przyjaciele delikatnie napomykali, ale on machał ręką. Aż pewnego dnia Bronisława powiedziała wprost:

— Odchodzę, Wojciechu… Zakochałam się. Jest młodszy, wolny, a przy nim znów czuję się żywa. Wybacz, ale nie chcę już tak żyć.

Nie prosiła ani o przebaczenie, ani o tłumaczenia. A Wojciech nie zatrzymywał. Po prostu zostawił jej mieszkanie, nie dzielił majątku, nie szedł do sądu. Chciał zachować godność, nie depcząc przeszłości.

Pozostał szefem dużej firmy budowlanej, ale wyprowadził się ze stolicy na wieś, do tego samego domu, który kiedyś wzniósł dla rodziców. Tam, gdzie wszystko było ciche, autentyczne. Dom stał na skraju lasu, otoczony sosnami, pachnący drewnem i chlebem. Nie było tu ani przepychu, ani fałszu. Tylko ziemia, niebo i wspomnienia.

Z początku było samotnie. Dawni koledzy dzwonili coraz rzadziej, stolica oddaliła się jak obca planeta. ale potem zaczęło się prawdziwe powrócenie do siebie. Poranne spacery po żytnim polu, wędkowanie na zapomnianym stawie, grzyby w jesiennym lesie, ogień w kominku – wszystko to leczyło duszę. Bronisława stała się czymś w rodzaju odległego snu, który już nie niepokoił.

A potem, na wiejskim cmentarzu, gdzie przyszedł odwiedzić rodzinne groby, zobaczył psa. Wychudzonego, smutnego, z przygaszonym wzrokiem.

— To Burek — wyjaśnił sąsiad. — Mieszkał u Katarzyny, ale ona odeszła. Od tamtej pory nie opuszcza jej grobu. Czeka, wciąż czeka…

Wojciech przysiadł obok.

— Witaj, Burek. Chodź ze mną?

Pies nie od razu, ale wstał. I ruszył za nim. Odtąd byli nierozłączni. Miejscowi dziwili się:

— Widocznie dobry człowiek z tego Wojciecha. Skoro pies go uznał, to znaczy, iż serce ma dobre.

Zimą razem odgarniali śnieg – on łopatą, Burek – kręcąc się wokół i bawiąc płatkami. niedługo miał przyjechać wnuk – córka obiecała zajrzeć z rodziną. Wojciech udekorował dom łańcuchami, przygotował sanie. Burek będzie bawić się z dziećmi, a w domu znów rozlegnie się śmiech.

Patrzył na horyzont, gdzie słońce przebijało się przez chmury, i pierwszy raz od lat nie czuł bólu ani niepokoju – tylko ciepłe, prawdziwe szczęście. Nie marzył o nowych kobietach, nie szukał zemsty, nie snuł planów. Po prostu żył. W swoim domu. Ze swoim psem. W swojej wsi. I wiedział – wszystko było tak, jak miało być.