Inseminoid jest bardziej bezczelną kalką Obcego niż Skażenie (1980) Luigiego Cozziego, a to nie jedyny problem tego obrzydliwego filmu.
Ludzkość odkrywa w kosmosie krążącą wokół dwóch słońc planetę, która nosi ślady istnienia obcej cywilizacji. Dwanaścioro naukowców (sześć kobiet i sześciu mężczyzn) z projektu Xeno prowadzi prace archeologiczne w jaskiniach ukrytych pod powierzchnią planety, odnajdując dziwne ścienne malowidła i fluorescencyjne kryształy nieznanego pochodzenia. Badacze mają różne teorie na temat wymarłej, zdawałoby się, cywilizacji obcych: jedni mówią, iż opierała się na koncepcji dualizmu, a inni sądzą, iż tworzyły ją inteligentne formy biochemiczne. W toku kolejnej ekspedycji dochodzi do tajemniczej eksplozji, która rani dwóch naukowców. Jeden z nich popada w morderczy amok i załoga musi go zabić w samoobronie. Tymczasem czyhający w jaskiniach potwór atakuje badaczkę imieniem Sandy; testy medyczne wykazują, iż kobieta jest w ciąży. Na domiar złego niedocieczona siła przejmuje kontrolę nad jej umysłem i nastawia ją przeciwko innym naukowcom.
Pomysł na Inseminoida zrodził się w głowach Nicka i Glorii Maleyów, małżeństwa zajmującego się charakteryzacją [Nick był odpowiedzialny za wygląd Yody w serii Gwiezdne wojny, pracował też m.in. przy Lśnieniu (1980) Stanleya Kubricka, Szpitalu Brytania (1982) Lindsaya Andersona oraz Nieśmiertelnym (1986) Russella Mulcahy’ego]. Scenariusz ich autorstwa zwrócił uwagę reżysera Normana J. Warrena, który kooperował z Maleyami przy Satan’s Slave (1976), oraz producenta Run Run Shawa, który pokrył połowę kosztów produkcji. Zdjęcia trwały od maja do czerwca 1980 roku na terenie jaskiń Chislehurst na obrzeżach Londynu, w londyńskim studiu Lee International oraz na wyspie Gozo w pobliżu Malty. Za efekty specjalne odpowiadali oczywiście Maleyowie, dla których Inseminoid miał być zarówno destylatem ich ulubionych motywów z gatunku science fiction, jak i swoistym popisem – pokazem technicznych możliwości małżeństwa charakteryzatorów.
Inseminoid odniósł kasowy sukces w Wielkiej Brytanii i kontynentalnej Europie, Maleyowie dostali nagrodę za efekty specjalne na Fantafestival, a Warren otrzymał za swój film gratulacje od samego Rogera Cormana, który przez chwilę rozważał choćby współpracę z brytyjskim reżyserem. Krytycy nie zostawili jednak na filmie suchej nitki, punktując wątłą fabułę, słabe aktorstwo, brak napięcia i przede wszystkim graniczące z plagiatem podobieństwa do Obcego – ósmego pasażera Nostromo (1979) Ridleya Scotta. Warren stanowczo odpierał ten ostatni zarzut: przekonywał, iż scenariusz powstał przed premierą utworu Scotta, choć przyznawał, iż istnieją pewne „niesamowite analogie”. Wspominał też, iż po ukończeniu Inseminoida dostarczył taśmę z filmem producentom Obcego ze studia 20th Century Fox. „Uznali, iż nie jest to podróbka Obcego, a szef Foxa wysłał nam bardzo miły list, w którym pisał, jak bardzo podobał mu się nasz film” – opowiadał Warren.
Jeżeli zawierzyć reżyserowi, to rzeczywiście mamy do czynienia z przypadkiem niebywałego wręcz zbiegu okoliczności, Inseminoid jest bowiem łudząco podobny do Obcego – tyle tylko, iż jest to Obcy pozbawiony drogich efektów specjalnych, znakomitej scenografii, wiarygodnych bohaterów i suspensu, a wyposażony w papierowe postacie, niedorzeczną fabułę, tanie dekoracje i nudną akcję pozbawioną choćby grama grozy. Główną słabością filmu jest antagonistka: nie żaden potwór, tylko cherubinkowata blondynka o niebieskich oczach, która nie jest w stanie nikogo przerazić. Zamiast straszyć, twórcy próbowali wywołać szok i obrzydzenie, pokazując gwałt kosmity na kobiecie oraz kopanie ciężarnej prosto w brzuch. Już to powinno dyskwalifikować Inseminoida jako rzecz godną uwagi – chyba iż jako przykład kuriozalnego kina exploitation najgorszego sortu. Naprawdę nie ma słów na to, by opisać, jak złym, odstręczającym i nużącym filmem jest Inseminoid.
PS Najlepszym filmem inspirowanym Obcym przez cały czas pozostaje Potwór (1985) Williama Malone’a.
