Eurowizja: Gdzie mogła się odbyć? Hale, stadiony, namioty, piramidy, lotniska – tam mógł trafić konkurs. Jak wyglądał proces wyboru gospodarza w latach 2004-2016?

dziennik-eurowizyjny.pl 8 godzin temu

Tak jak przewidywaliśmy: Wiedeń kontra Innsbruck

Wiemy już oficjalnie, że tylko Wiedeń i Innsbruck są kandydatami do organizacji Eurowizji 2026 w Austrii, a telewizja ORF rozpoczęła już rozmowy z władzami miast i ekipami odpowiedzialnymi za przygotowanie aplikacji. Decyzję o tym, do którego miasta trafi konkurs, poznamy w połowie sierpnia. Faworytem jest stolica kraju – Wiedeń i Stadhalle (tam odbywała się Eurowizja 2015), a czarnym koniem i zaskakującym zwycięzcą może być stolica Tyrolu czyli Innsbruck, gdzie Eurowizja ma być połączona z historią Zimowych Igrzysk Olimpijskich, a konkurs trafi do Olympiahalle. Nadawca austriacki informuje, iż ekipy Wiednia i Innsbrucka podpisały umowy o zachowaniu poufności więc do sierpnia możemy nie dowiedzieć się zbyt wiele o treści aplikacji czy postępie rozmów. Proces wyboru miasta-organizatora zawsze jednak przysparzał wielu emocji. Sprawdźmy, jak to wyglądało do tej pory i w krótkim podsumowaniu cofniemy się aż do 2004 roku.

Szybkie akcje Turcji, Ukrainy, Serbii czy Rosji

W pierwszych latach omawianego okresu bywało tak, iż miasto-organizator było z góry ustalone. Taką sytuację mieliśmy w 2004 gdy telewizja TRT z automatu wskazała Stambuł, chociaż sam obiekt był … obiektem spekulacji. Planowano przeprowadzić konkurs w centrum rozrywkowym Mydonose Showland, który miał kształt ogromnej piramidy i znajdował się obok lotniska. Ostatecznie jednak nadawca TRT wycofał się z tego pomysłu bo uznano obiekt za zbyt mały. Spekulowano, iż Eurowizja może trafić do hali sportowej Ataköy Athletics Arena czy ICEC czyli centrum wystawowego (Istanbul Lütfi Kırdar International Convention and Exhibition Center). Koniec końców ustalono, iż Eurowizja 2004 (która była pierwszym konkursem z półfinałem) odbędzie się w Abdi İpekçi Arena. Zarówno Mydonose Showland jak i Abdi İpekçi Arena nie dotrwały do obecnych czasów. Ten pierwszy obiekt rozebrano w 2009 roku, a eurowizyjną halę zdemontowano w 2018.

Przed Eurowizją 2005 Ukraińcy od razu zdecydowali, że konkurs po wygranej Ruslany trafi do stolicy kraju – Kijowa, a obiektem będzie Pałac Sportu. Skupiono się na pilnej renowacji, by dostosować miejsce do wymagań EBU. Bardzo gwałtownie wyboru miasta i obiektu dokonano także po wygranej Serbii. Praktycznie dzień po finale w Helsinkach RTS ogłosił, iż Eurowizja 2008 odbędzie się w Belgradzie na terenie obiektu Beogradska Arena. Problem pojawił się jednak w lutym 2008 po ogłoszeniu niepodległości Kosowa co wywołało w Serbii niepokoje społeczne. Pojawiły się spekulacje i plany o awaryjnym przeniesieniu konkursu, a opcjami zapasowymi miały być Ukraina, Grecja, Finlandia czy choćby Szwajcaria. Ostatecznie jednak do zmiany lokalizacji nie doszło. Bez żadnej „bitwy miast” rozegrała się walka o Eurowizję 2009. Ówczesny premier Rosji – Władimir Putin – zdecydował, że konkurs odbędzie się w Moskwie, a dokładniej na terenie kompleksu sportowego Olimpijskij.

Jak wybrano miasta w Grecji, Norwegii i Azerbejdżanie?

Po wygranej Heleny Paparizou telewizja ERT z Grecji gwałtownie podała, iż chce przygotować Eurowizję w Atenach co oburzyło władze miast Saloniki i Patras, chociaż to drugie miasto gwałtownie wycofało się z jakiejkolwiek rywalizacji. Saloniki były gotowe powalczyć i miasto chciało użyć hali P.A.O.K. Sports Arena. Było jednak na straconej pozycji bo ERT mocno forsowało opcję Aten tłumacząc to pomysłem EBU by połączyć Eurowizję z duchem Igrzysk Olimpijskich. Żadna walka miast się nie odbyła, a Ateny pod koniec czerwca 2005 ogłoszono gospodarzem konkursu. Rywalizacji miast nie było też po wygranej Alexandra Rybaka. Pod koniec maja 2009 Norwegowie ogłosili, iż konkurs na pewno odbędzie się w Oslo, a później też dodali, iż wskazano Telenor Arenę, bo Oslo Spektrum było za małe.

Po triumfie Ell’a i Nikki w 2011 konkurs miał trafić do Azerbejdżanu, a władze rychło ogłosiły plany budowy (od zera) nowej hali widowiskowej obok placu Flagi Narodowej w Baku. Później pojawiły się opcje alternatywne, już istniejące – 37-tysięczny Tofiq Bahramov Republican Stadium oraz 8-tysięczny Heydar Aliyev Sports and Concert Complex. Na początku sierpnia 2011 podano jednak, iż Alpine Bau Deutschland AG wygrało kontrakt na budowę hali, a we wrześniu ogłoszono, iż Eurowizja 2012 odbędzie się w nowym Baku Crystal Hall, czego EBU nie chciało potwierdzić aż do stycznia 2012.

W Finlandii i Niemczech chętnych nie brakowało

Chęć przygotowania konkursu w Finlandii zgłosiły miasta Espoo, Tampere, Turku, Kittilä, Lahti, Rovaniemi i Helsinki. Te siedem miast proponowało łącznie aż 11 różnych obiektów, z czego stolica wystawiła Helsinki Ice Hall, Targi Messukeskus Helsinki, Warsztat maszynowy Kolei Państwowych Pasila i Hartwall Arenę, która ostatecznie wygrała i została na potrzeby Eurowizji przemianowana na Helsinki Arenę. Pierwszą istotną batalię o Eurowizję stoczono na terenie Niemiec, gdzie po wygranej Leny do organizacji zgłosiły się 23 miasta. Po wstępnym przesiewie i wykluczeniu tych najmniej realnych kandydatur pozostało ich aż osiem. Były to Berlin, Hamburg, Hanover, Gelsenkirchen, Dusseldorf, Kolonia, Frankfurt i Monachium. Ostatecznie jednak pełne aplikacje przygotowały cztery z nich – Hamburg i Hanover postawiły na obiekty wystawowe, Dusseldorf na potężny stadion piłkarski, a Berlin wywołał kontrowersje proponując ogromny namiot na terenie nieczynnego lotniska Tempelhof. Namiot miał pomieścić 9 tysięcy widzów. Decyzją NDR wygrał Dusseldorf, tym samym Eurowizja 2011 była pierwszą od 2004, która nie odbyła się w stolicy.

Malmo wygrało, bo było mniejsze. A jaki ruch wykonali Duńczycy?

Po pierwszej wygranej Loreen pojawiły się plotki, że Szwedzi chcą zrobić trzyczęściową Eurowizję w różnych miastach co zostało gwałtownie zdementowane przez SVT. Do organizacji zgłosiły się Sztokholm, Malmo i Gothenburg, przy czym to ostatnie miasto gwałtownie zaczęło „pękać” i pewne było, iż to nie tam trafi konkurs. SVT i EBU miały do wyboru małą Malmo Arenę i wielkie Friends Arena w stolicy, a ponieważ chciano nieco zmniejszyć Eurowizję, Malmo wygrało przetarg.

Gdy w nadmorskim Malmo wygrała Dunka Emmelie de Forest, fani wychodzący z areny mogli zobaczyć ciężarówkę z napisem, iż kolejna Eurowizja odbędzie się parę kilometrów za mostem (chodziło o most łączący Szwecję z Danią). Stolica musiała jednak pokonać konkurentów, bo poza Kopenhagą chętni byli też Herning i Horsens, a wcześniej również Aalborg i Frederica, jednak te dwa miasta wycofały się już w czerwcu 2013. W tym samym okresie zrezygnowano także z opcji powrotu Eurowizji do Parken Stadium w Kopenhadze, tym samym stolica nie do końca miała co zaoferować. Proponowano namiot na terenie zielonym przed DR Byen i…(co było dość oryginalne) dawny kompleks przemysłowy B&W Hallerne. Jak się później okazało, odważny pomysł okazał się strzałem w dziesiątkę.

Wiedeń oferował zabytki, Sztokholm największe obiekty

O wyborze miasta Eurowizji 2015 sporo ostatnio wspominaliśmy. Chętnych było wielu, ale możliwości już mniej. Ostatecznie i tak faworytem był Wiedeń, który oferował aż siedem różnych lokalizacji. Główną konkurencję stanowiły Graz i Innsbruck, ale chęci zgłosiły też Klagenfurt, Oberwart i Wels – były jednak bez szans. Co ciekawe, wśród opcji wiedeńskiej był choćby słynny Pałac Schönbrunn, ale też Heldenplatz czy tor wyścigów konnych Trabrennbahn Krieau. Postawiono jednak na Stadthalle, gdzie konkurs wygrał Mans, a Szwecja znów stanęła przed wyborem lokalizacji. Chętnych nie brakowało. gwałtownie odpadło Malmo, które wycofało się już w czerwcu 2015. Istotnym graczem był Sztokholm, ale wśród kandydatów byli też Gothenburg, Linkoping, Örnsköldsvik czy pierwsza taka wspólna propozycja miast Sandviken i Gävle. Pewne było, iż stolica jedynie w Gothenburgu mogła widzieć prawdziwą konkurencję. Sztokholm ostatecznie wygrał, ale nie z Friends Areną, a z Globen, jednak do Eurowizji wykorzystano także obiekty takie jak Hovet i Tele2 Arenę.