W małym miasteczku na południu Polski, gdzie stare drewniane domy przechowują ciepło rodzinnych tradycji, moje marzenie o szczęśliwym zaręczynach rozbiło się o surową rzeczywistość. Ja, Kinga, chciałam przedstawić moją mamę rodzicom narzeczonego, Łukasza, ale zamiast ciepłego spotkania, dostałam awanturę, która zniszczyła moje nadzieje i pozostawiła w sercu niezagojoną ranę.
Byliśmy razem z Łukaszem dwa lata i byłam pewna, iż odnalazłam swoją drugą połówkę. On — dobry, pracowity, zawsze o mnie dbał. Gdy oświadczył się, byłam w siódmym niebie. Uznaliśmy, iż pora zapoznać nasze rodziny. Moja mama, Barbara, mieszkała we Francji, pracowała tam od dziesięciu lat, ale specjalnie przyleciała na tę okazję. Rodzice Łukasza, Stanisław i Halina, żyli niedaleko, w wynajmowanym mieszkaniu, i wiedziałam, iż ich życie nie jest łatwe. Łukasz często pomagał im pieniędzmi, płacił czynsz, i podziwiałam go za to. ale nie spodziewałam się, iż ich bieda stanie się początkiem tragedii.
Zorganizowanie spotkania nie było proste. Mama zaproponowała kolację u nas, by było przytulnie i rodzinnie. Gotowałam się kilka dni: sprzątałam, kupowałam zakupy, piekłam ciasto według jej przepisu. Łukasz zapewnił, iż jego rodzice są zachwyceni i nie mogą się doczekać poznania. Wyobrażałam sobie, jak siedzimy przy stole, śmiejemy się, planujemy wesele. Ale rzeczywistość okazała się daleka od moich marzeń.
W dniu spotkania mama wróciła z lotniska zmęczona, ale uradowana. Przywiozła prezenty dla rodziców Łukasza: butelkę francuskiego wina i pamiątki. Byłam z niej dumna — zawsze potrafiła stworzyć serdeczną atmosferę. ale gdy Stanisław i Halina przekroczyli próg naszego domu, od razu poczułam napięcie. Halina obrzuciła pokój pełnym zawiści spojrzeniem, a Stanisław wyglądał na ponurego. Próbowałam rozluźnić atmosferę, częstując ich herbatą, ale Halina nagle zaczęła mówić o tym, jak ciężko im się żyje.
„Całe życie wynajmujemy mieszkania — zaczęła, patrząc na moją mamę. — Łukasz nas ciągnie, a sam ledwo wiąże koniec z końcem. A pani, Barbaro, pewnie we Francji w luksusach się kąpie?” Jej ton był jadowity, a ja zastygłam. Mama, próbując złagodzić sytuację, odpowiedziała, iż pracuje jako opiekunka i żyje skromnie, ale Halina przerwała: „Skromnie? To po co te drogie prezenty przywiozła pani? Żeby się pochwalić?”
Byłam w szoku. Mama była zdezorientowana, a Stanisław milczał, nie próbując powstrzymać żony. Łukasz poczerwieniał, ale też nie reagował. Halina ciągnęła dalej: „Pani tu ciasta piecze, a my ledwo wiążemy koniec z końcem! Myśli pani, iż skoro ma pani wszystko, to może nas upokarzać?” Próbowałam protestować, iż nikt ich nie poniża, ale ona już krzyczała, oskarżając nas o butę. Mama, nie wytrzymując, wstała od stołu: „Przyjechałam się poznać, nie wysłuchiwać obelg”. Halina rzuciła: „No to niech pani wraca do swojej Francji!”
Kolacja zakończyła się katastrofą. Halina i Stanisław wyszli, trzaskając drzwiami. Łukasz przepraszał, ale jego słowa brzmiały pusto. Mama płakała, a ja czułam, jak moje marzenie o ślubie się rozpada. Jak budować rodzinę, gdy rodzice narzeczonego są tak wrogo nastawieni? Obwiniałam siebie: powinnam była zaprosić ich na neutralny grunt, nie do nas. Ale ich gniew był nieuzasadniony. Widzieli w nas wrogów tylko dlatego, iż żyliśmy odrobinę lepiej?
Następnego dnia zadzwoniłam do Łukasza, mając nadzieję, iż porozmawia z matką. ale on odparł: „Mamy nie przekonasz, całe życie cierpiała. Może twoja mama faktycznie się wywyższa?” Jego słowa mnie dobiły. Kochałam go, ale jak zaakceptować rodzinę, która nienawidzi mojej? Mama odleciała z powrotem do Francji, nie żegnając się z rodzicami Łukasza. Powiedziała tylko: „Kinga, zastanów się, czy jesteś gotowa na taką teściową”.
Teraz jestem zagubiona. Łukasz prosi o czas, ale nie potrafię zapomnieć upokorzeń, które przeżyła mama. Halina choćby nie przeprosiła, a Stanisław milcząco ją poparł. Boję się, iż ta nienawiść zatruje nasze życie. Moja miłość do Łukasza jeszcze żyje, ale pęknięcie między nami rośnie. Marzyłam o ślubie, o rodzinie, w której wszyscy będą bliscy, a dostałam awanturę i ból.
Sąsiadka, dowiedziawszy się, co się stało, poradziła mi szczerą rozmowę z Łukaszem: jeżeli nie potrafi mnie bronić przed własną matką, czy warto walczyć dalej? Nie chcę go stracić, ale nie dam rady żyć pod ciężarem jej nienawiści. Moja dusza rozdarta jest między miłością a godnością. Chciałam połączyć rodziny, a zamiast tego straciłam wiarę w naszą przyszłość. Halina swoją złością zniszczyła nie tylko wieczór, ale i moje marzenie o szczęściu z Łukaszem.
