Kiedy Gertruda Stein wybrała się w Paryżu wraz ze swoim bratem do marszanda Vollarda z nadzieją na zakup pejzażu Cézanne’a, ten z początku po niemal godzinie zniósł im z antresoli swej galerii jego martwą naturę z jabłkiem. Przyznali mu, iż tak, w istocie jest piękna ale przyszli po jeden z jego słynnych pejzaży, najlepiej sporych rozmiarów. Wyszli z jabłkiem i pejzażem w małym formacie. Później, gdy lepiej zrozumieli fenomen Cézanne’a, mogli oczekiwać czegoś więcej.
Czego tak w ogóle oczekujemy od sztuki, z którą chcemy iść przez życie? Czy w ogóle możemy jej stawiać jakieś warunki? jeżeli tak, czego szukamy? Czy jesteśmy gotowi na przygodę, która będzie od nas wiele wymagać, czy raczej chcemy od razu pejzaży zamiast jabłek?
Ta wystawa jest naszym prywatnym jubileuszem. Naszą kolekcję zaczęliśmy budować dziesięć lat temu. Z początku oczywiście nie myśleliśmy tymi kategoriami, po prostu, jak i dziś, podążaliśmy za naszymi intuicjami. Od początku jednak szukaliśmy indywidualnego charakteru pisma i artystycznej odwagi. Pierwszym obrazem współczesnym, jaki kupiliśmy w życiu, był prezentowany tu Hounds of Love Agaty Kus. Pierwsze miłości są zawsze ważne. Potem przyszły kolejne, a wraz z nimi współprace, przyjaźnie, wystawy i publikacje. W międzyczasie dorośliśmy, choć ciągle uwielbiamy czuć smak tego pierwszego razu.
Mamy to niebywałe szczęście, iż możemy przebywać w osmozie działań wyjątkowych osób, niekiedy będąc bardzo mocno zaangażowanymi w twórcze procesy, nieraz tylko im się serdecznie przyglądając, zawsze jednak będąc w gotowości na codzienny zachwyt lub pożar.
Wokół nas wszystko przyspiesza. Nieuchronnie kończy się epoka niewinności, w którą tak bardzo chcieliśmy wierzyć, koniec końca historii jest brutalnym zimnym prysznicem. Sztuka, jak zawsze, mówiła nam o tym od dawna, pytanie tylko, czy dobrze rozumieliśmy jej przekaz. Poczucie przesytu, nowe nadzieje, zagrożenia oraz potrzeba zakotwiczenia w pięknie, które jest oazą nie dającą się zbrukać złu i podłości. Czy słuchaliśmy?
Tytuł tej wystawy to nasza reakcja na ten przyspieszający świat i chore marzenia o potędze kowbojów już dawno wypadających z siodeł. Jest jednocześnie naszym wyznaniem miłości do malarstwa. Malarstwa, które co jakiś czas również posądzane o koniec swej historii, trwa jako ten artystyczny gest par excellence, na nowo interpretowane i zawsze bardzo osobiste, tak jak osobisty jest charakter pisma każdego człowieka. Aby nauczyć się czytać całe wersety, należy najpierw odkodować litery alfabetu.
Prezentujemy Państwu obrazy Dawida Czycza, Wiktora Gałki, Andrzeja Kuliga, Agaty Kus, Karola Palczaka, Julii Szymczykowskiej i Konrada Żukowskiego. Ze wszystkimi jesteśmy związani mocnymi i szczególnymi uczuciami. Przypominamy sobie momenty, kiedy wszystko się rodziło. Jak pisał Umberto Eco w posłowiu drugiego wydania Imienia Róży: „Przestaliśmy mówić prosto o rzeczach pięknych”. Wróćmy w czasach tych zawirowań, w których przyszło nam żyć, do nazywania wprost, bez zawstydzenia i masek, naszych miłości i tego, w co wierzymy. Make Painting Great Again!
Agnieszka Gołębiewska
