Zawsze marzyłam o wnukach. Myślałam o tym, gdy mój syn Tadeusz był jeszcze mały. Wyobrażałam sobie, jak będę niańczyć maluchy, robić na drutach skarpetki, uczyć je mówić „babciu”, kupować zabawki i patrzeć, jak rośnie nasze wspólne dziedzictwo.
Tadeusz to moje jedyne dziecko. Moje światło, moja podpora. Męża pochowałam młodo, sama wychowywałam syna, wkładałam w niego wszystko: siły, duszę, zdrowie. Był sensem mojego życia. A gdy dorósł, skończył uniwersytet, znalazł pracę i w końcu przyprowadził do domu dziewczynę – byłam szczęśliwa.
Nazywała się Kinga. Prosta, dobra, skromna. Umiała gotować, sprzątać, nie sprzeciwiała się – wszystko, jak sobie wymarzyłam. Myślałam: oto idealna żona dla mojego syna. Pobrali się, żyli zgodnie. Tadeusz rozkwitł, stał się jeszcze bardziej troskliwy, ciągle się uśmiechał. Cieszyłam się.
Ale po paru latach zaczęły pojawiać się niepokojące pytania. „Kiedy w końcu wnuki?” – dopytywali się znajomi, sąsiedzi, choćby dawni koledzy z pracy. A ja tylko machałam ręką. W końcu nie wytrzymałam i porozmawiałam z synem otwarcie. Tadeusz wyznał: Kinga ma problemy zdrowotne. Najprawdopodobniej nie będą mieli dzieci.
Te słowa uderzyły we mnie jak pięścią w serce. Nie będzie wnuków? Żadnego przedłużenia rodu? Po co więc całe moje życie, po co sama dźwigałam ten ciężar, jeżeli nasze nazwisko zaginie?
Tadeusz przyjął to spokojnie. Powiedział, iż kocha Kingę, iż rodzina to nie tylko dzieci, iż im dobrze. A ja… ja nie umiałam tego zaakceptować. Uznałam to za porażkę. Nieoczekiwanie dla samej siebie zaczęłam rozpętywać w ich domu prawdziwą wojnę.
Robiłam drobne podłości. Sugerowałam synowi, iż Kinga o niego nie dba. Porównywałam ją do innych kobiet, które „rodzą jedno po drugim”. Urządzałam awantury, gdy dowiedziałam się, iż Kinga chce adoptować dziecko. Krzyczałam, iż obce dziecko to nie rodzina, iż ważna jest krew. Że mój wnuk musi być z krwi i kości, a nie z papieru.
Tadeusz milczał. Aż w końcu pewnego dnia spakował rzeczy, złożył pozew o rozwód i wyniósł się na wynajęte mieszkanie. Ze mną przestał rozmawiać. Zostałam sama.
Minęło kilka miesięcy. Żyłam jak we mgle. Bez syna, bez kontaktu. Nikt nie dzwonił. W końcu usłyszałam od sąsiadki, iż Kinga jednak adoptowała dziewczynkę. Dziewczynkę o imieniu Zosia.
A potem, po jakimś czasie, odezwał się Tadeusz. Miał w głosie spokój, ale nie było w nim już gniewu. Zaproponował spotkanie. Siedzieliśmy długo w milczeniu. W końcu powiedział, iż wrócił do Kingi. Że znowu są razem. Że ją kocha. I iż teraz ma córkę.
Nie wiedziałam, co powiedzieć. Gryzłam wargi, milcząc.
— Nazywa mnie tatusiem — szepnął, a w jego głosie zadrżały łzy. — A Kinga… Kinga to najlepszy człowiek, jakiego znałem. jeżeli chcesz, przedstawię ci Zosię.
Zgodziłam się. Z grzeczności, tak myślałam. Ale gdy pierwszy raz zobaczyłam tę dziewczynkę, coś się we mnie przełamało. Maleńka, drobna, z ogromnymi oczami. Podeszła nieśmiało, wyciągnęła rączkę:
— Dzień dobry, babciu…
Przytuliłam ją. I wtedy coś we mnie pękło. Wszystko, co uważałam za ważne – krew, więzy, nazwisko – rozpłynęło się w pył. Została tylko miłość. Czysta jak łza.
Teraz widzę, jak żyją. Jak Zosia rośnie, jak się śmieje, jak biegnąc, wskakuje Tadeuszowi na ręce. I rozumiem: Kinga miała pravI teraz, gdy patrzę na ich szczęście, wiem, iż czasem prawdziwa miłość przychodzi tam, gdzie najmniej się jej spodziewamy.
