Minęły trzy lata od chwili, gdy Marek zostawił rodzinę. Odszedł bez słowa, nie oglądając się za siebie, zostawiając za sobą piętnaście lat małżeństwa i ukochaną córkę. Jego żona, Justyna, błagała go, by został, obiecywała, iż wszystko mu wybaczy. Ale on był nieugięty. Zatrzasnął za sobą drzwi i zniknął – jakby wspólne życie i ich historia nic dla niego nie znaczyły.
Nowe uczucie przyszło niespodziewanie – z pozornie niewinnej znajomości w internecie. Paulina miała 25 lat, była energiczna, zakochana i pełna życia. Dla Marka, który miał wtedy 46 lat, to była jak druga młodość. Znów poczuł się pożądany, silny, ważny. Ich spotkania gwałtownie przeszły od niewinnych spacerów do burzliwej namiętności. Marek otwarcie zaczął pokazywać się z Pauliną – błysk w oku, uśmiech na twarzy, nowy garnitur. Znajomi mówili, iż młodnieje w oczach.
Ale jak to zwykle bywa – po czasie każda euforia stygnie. W miejsce namiętności wkradła się codzienność. Paulina zaczęła być kapryśna, krytykować, wychodzić wieczorami bez słowa. Marek, który początkowo próbował ratować związek, zaczął sięgać po alkohol. Coraz częściej wracał wspomnieniami do tamtych spokojnych lat z Justyną i córką. Zaczął tęsknić. Za domowym obiadem, za śmiechem dziecka, za ciepłem kogoś, kto zna go naprawdę.
W końcu nie wytrzymał. Kilka dni z rzędu stał pod blokiem, w którym mieszkała Justyna. Wreszcie ją zobaczył. Wyszła ubrana elegancko, wsiadła do drogiego auta i… pocałowała kierowcę. Marek zamarł. Najpierw pomyślał, iż to jakiś przystojniak. Ale gdy spojrzał uważnie, jego serce niemal przestało bić – za kierownicą siedziała kobieta. Justyna była szczęśliwa. Śmiała się, jej oczy błyszczały. Odpłynęli w noc, a Marek został jak sparaliżowany, z poczuciem największego upokorzenia w życiu.
Kilka dni później zdobył się na telefon. Błagał Justynę o rozmowę, mówił, iż zrobi wszystko – iż naprawi błędy, iż chce wrócić, iż urodzi jej syna, o którym zawsze marzyła. Justyna słuchała w milczeniu. A potem tylko zapytała:
– To już wszystko?
I wybuchnęła śmiechem. Krótkim, pewnym siebie, jakby czekała na tę chwilę latami. Gdy próbował jeszcze coś powiedzieć, przerwała mu:
– Jestem teraz szczęśliwa. Jak nigdy wcześniej. I niczego nie chcę zmieniać. Żegnaj.
Jeszcze dwa razy próbował się z nią skontaktować przez córkę. Ale i ona była już daleko. Rozmawiała z ojcem chłodno, odmawiała prezentów, nie chciała “zadręczać mamy”.
Tak to los okrutnie z niego zadrwił. Czy zasłużenie? Chyba tak. Bo czasem trzeba wszystko stracić, by zrozumieć, co się miało.
To nie tylko historia o zdradzie. To historia o wyborach, o ich konsekwencjach i o tym, iż kobiece serce może być przez długi czas ciepłe i wyrozumiałe, ale kiedy się zamknie – to na zawsze.
