Zakochałam się po sześćdziesiątce, a moja córka uważa, iż powinnam się wstydzić!

W ciemnym, rozmytym kościele wspomnień stałam przy kuchennym stole, filiżanka parującej herbaty drżała w dłoni, a w rogu pomieszczenia rozbrzmiewał krzyk mojej córki, Grażyny Kowalskiej, której oczy lśniły jak dwa błyskawicznie połamane lustra.

Mamo, chyba straciłaś rozum! wykrzyknęła, patrząc na mnie tak, jakby widziała wieszczkę szalejącą w szpitalnym ogrodzie. Ty w swoim wieku?

Nie mogłam uwierzyć w dźwięk jej słów; nie dlatego, iż był zaskakujący, ale dlatego, iż tak nagle zalał mnie falą ostrej, nieoczekiwanej krzywdy.

Nie rozumiem powiedziałam spokojnie, choć w moim wnętrzu zadrżały półksiężyce. Przecież jesteś już dorosła, masz męża, dzieci. Myślałam, iż się ucieszysz, iż nie jestem już sama.

Ucieszę się?! parsknęła, a jej głos rozszedł się echem po ścianach, które nagle stały się płótnem. Chcesz chodzić na randki, trzymać się za ręce na ulicy, może choćby spać z facetem? Mamo, jesteś babcią! Nie nastolatką z TikToka!

Słowa przebiły moje serce jak zimny szron. Nie tak wyobrażałam tę rozmowę. Liczyłam się, iż zaproszę ją na herbatę, usiądziemy przy stoliku, a ja powiem, iż od kilku miesięcy spotykam się z Jerzym Zielińskim, wdowcem o ciepłym uśmiechu, z którym wspólnie chodzimy do kina, na spacery, a czasem po prostu pijemy kawę i rozmawiamy o wszystkim.

Zamiast wsparcia usłyszałam jedynie wstyd i wyrok.

Dzieci pytają, gdzie babcia tak się stroi. Znajomi pytają, co się z tobą dzieje.

A może po prostu zaczęłam żyć? zapytałam, nie rozpoznając własnego głosu w tej szarej mgłachie.

W tym wieku?! syknęła. Opanuj się.

Myślałam tylko o jednej rzeczy: czy naprawdę zasługuję na wstyd tylko dlatego, iż odważyłam się jeszcze raz pokochać?

Przez kilka dni krążyłam po domu niczym cień, podlewając kwiaty, gotując rosół, czytając książki, ale żaden smak nie był już taki sam. Echa słów Grażyny powracały: Babcia nie powinna się zakochiwać. To żenujące.

A przecież nie robiłam nic złego. Nie zabrałam nikomu miejsca, nie zapomniałam o wnukach, nie zrezygnowałam z obowiązków. Po prostu po raz pierwszy od lat poczułam, iż ktoś naprawdę mnie widzi nie jako pani Krystyna z parteru, ale jako kobietę z krwi i kości.

Poznałam Jerzego przypadkiem w starej bibliotece w Krakowie, kiedy podniósł książkę, którą upuściłam. Uśmiechnął się i mruknął: Czasem los celuje precyzyjniej niż Amazon. Rozśmieszył mnie, a rozmowa o książkach zamieniła się w kawę w przytulnej cukierni przy Rynku Głównym.

Nie zakochałam się od razu. Najpierw była ciekawość, potem ciepło, a potem to dziwne drżenie, którego nie czułam od lat jakby znów miałam przyczynę, by wstać z łóżka, by wyjść na zewnątrz.

Córka twierdziła, iż się wygłupiłam, iż powinnam zająć się wnukami, szydełkowaniem albo ogródkiem. Czy naprawdę bycie babcią musi oznaczać rezygnację z siebie, z emocji, z dotyku?

Jerzy nigdy nie naciskał. Gdy opowiedziałam mu o rozmowie z Grażyną, ujął moją dłoń i szepnął:

Nie chcę wchodzić między ciebie a twoją rodzinę. Ale jeżeli czujesz, iż powinnam zniknąć, zrozumiem.

Patrzyłam na jego zmarszczki, na spokojne oczy, i myślałam: dlaczego świat nie pozwala nam kochać, kiedy już naprawdę wiemy, czym miłość jest?

Nie odpowiedziałam od razu. Poprosiłam o kilka dni, by przemyśleć wszystko z dystansu. Z każdym dniem rosło we mnie nowe uczucie nie tęsknota, nie złość, a duma. Duma, iż mimo śmierci męża, samotnych lat i oczekiwań otoczenia, wciąż potrafię kochać. I nie chcę tego porzucać.

Wnuki kocham, córkę też, ale nie po to, by spędzić sześćdziesiąt jeden lat w czterech zamkniętych ścianach, czekając, aż ktoś pozwoli mi czuć. To moje życie i nie zamierzam go dłużej przepraszać.

W niedzielny poranek zaprosiłam Grażynę na obiad. Przyszła z dziećmi, punktualna, z napięciem w twarzy i chłodem w głosie. Nie rozmawiałyśmy od kuchennej konfrontacji. Wnuki biegały po mieszkaniu, a my siedziałyśmy przy stole w milczeniu, każda przy swoim talerzu.

Gdy podano deser, odważyłam się spokojnie:

Spotykam się z Jerzym. Nadal. I nie zamierzam tego ukrywać.

Córka spojrzała ze zdumieniem.

Więc mimo wszystko będziesz to kontynuować?

Tak odpowiedziałam. Po raz pierwszy od dawna czuję się szczęśliwa.

A co ludzie pową? Znajomi, sąsiedzi, dzieci?

Może to samo, co ja mówię, widząc matkę, która wreszcie przestała bać się życia.

Zamilkła. Nie spodziewała się, iż odpowiem bez wahania.

Ja się ciebie po prostu wstydzę, mamo szepnęła cicho. Nie tak wyobrażałam sobie ciebie na starość.

A ja nie wyobrażałam sobie starość, w której nie wolno mi kochać odparłam.

Wyszła wcześniej niż zwykle, bez awantury, bez łez, z tym samym chłodem, z którym przybyła.

Wieczorem poszliśmy na spacer po Plantach. Jerzy trzymał mnie za rękę, przechodziliśmy obok sąsiadów, ktoś spojrzał, ktoś się uśmiechnął, a ktoś odwrócił wzrok. Po raz pierwszy w życiu nie obchodziło mnie to.

Bo jeżeli miłość przychodzi po sześćdziesiątce, to nie po to, by się jej wstydzić, ale po to, by w końcu ją docenić.