Zakazana biblioteka. Czarownica Zora. Tom II to kolejne spotkanie z odrobinę zbuntowaną nastolatką. Kontynuacja jej przygód okazuje się coraz mroczniejsza…
Dla przypomnienia: w pierwszym tomie poznaliśmy Zorę i jej babcię, które uciekły z rodzinnych okolic przed polowaniem na czarownice. Nadopiekuńcza seniorka rodu postanowiła chronić 12-latkę za wszelką cenę i odebrała jej magię, a tym samym autonomię. Przed Zorą stoi otworem nowy świat i szkoła z jej wyzwaniami, a w tym dyskusyjna kadra pedagogiczna. Żyć, nie umierać. Zadziorna dziewczyna jednak gwałtownie znajduje sposób, za pomocą którego może robić, co chce. Jak udaje się jej to podwójne życie? Zapraszam do recenzji Zakazanej biblioteki.
Podczas gdy Tom I Czarownica idzie do szkoły był bardzo cukierkową, lekką propozycją o zadziornej dziewczynie, Zakazana biblioteka otwiera czytelnika na mroczniejszą część historii, a mianowicie nacisk pada na polowania na czarownice i koszmary, które przeżywa Zora, a które związane są ze wspomnieniami o ucieczce. Tę zmianę klimatu wspiera kolorystyka, która w Tomie II stała się bardziej zróżnicowana, przełamana ciemnymi, zgaszonymi barwami. Mamy również ciąg dalszy napięć pokoleniowych, które jednak zbyt gwałtownie się rozwiązują, w czego efekcie babka Zory diametralnie zmienia zdanie na temat przyszłości młodej czarownicy. Na szczególną uwagę zasługuje nieoczekiwane nawiązanie do biblijnych ewangelistów. Drugi tom dotyka problematyki odkrywania siebie i jeszcze głębszego poszukiwania kobiecej genealogii. Męscy bohaterowie (jak na razie) nie odgrywają większej roli w ciągu fabularnym i muszę przyznać, iż w odbiorze panowie są bardzo papierowi i pozbawieni jakiejkolwiek głębi.
Czytając, byłam bardzo szczęśliwa, iż autorzy jak dotąd darowali sobie większe rozwijanie wątku romantycznego, który uważam za zbędny i nieco infantylny. Tutaj został on tylko delikatnie zaznaczony. Bałam się, iż Zora zostanie owładnięta miłosną obsesją jak np. Fretka z animowanego serialu Fineasz i Ferb. Oczywiście pokazane relacje i to, jak Zora je zawiera i utrzymuje, dużo mówią o jej postaci, jednak nie jest to wątek, który jest istotny dla rozwoju fabuły – ot, taki ozdobnik. Ciekawie zmienia się dynamika między Zorą a jej koleżanką Olgą, która w części Czarownica idzie do szkoły zdawała się o wiele ostrzejszą, dominującą postacią. Tymczasem, wraz z rozwojem ich znajomości, tą nieustraszoną kobietą czynu jest Zora, której udaje się podporządkować sobie starszą dziewczynę i namówić ją do swoich pomysłów.
Zakazana biblioteka jest również o wiele bardziej treściwa, mimo tej samej liczby stron. W dodatku Magiczna Księga Zory tym razem otrzymała rozszerzone informacje na temat postaci tworzących TMCK, czyli Towarzystwo Miłośniczek Ciastek z Kremem, którego działanie pokazuje, iż nie wszystko w komiksie jest takim, jak nam się początkowo wydaje. Inne ciekawostki to: tekst o Nicolasie Flamelu, symbolika czarnego kota, czy krótka ściąga na temat astronomicznego Krwawego Księżyca. Jak w przypadku poprzedniego tomu część składającą się na adekwatny komiks oceniam bardzo dobrze, chociaż czasami trudno stwierdzić, które z podawanych informacji bazują na wiedzy historycznej, a które zostały wyssane z palca i stworzone przez bogatą wyobraźnię autorek.
Podsumowując, Zakazana biblioteka. Czarownica Zora. Tom II razem z pierwszym tomem stanowią wprowadzenie do szerszej historii. Oba tomy są lekkie w odbiorze i tworzą solidne fundamenty dla świata przedstawionego, który dopiero zaczyna się rozwijać. Styl pisania oraz prostota fabuły sprawiają, iż seria jest odpowiednia dla młodszych nastolatków, którzy dopiero rozpoczynają swoją przygodę z literaturą fantasy. Drugi tom świetnie zgłębia relacje między postaciami kobiecymi. Jednak konflikt pokoleń został za mało rozwinięty i zbyt gwałtownie gaśnie, wręcz nieprawdopodobnie szybko. Pomimo tego, iż fabuła nie postępuje znacząco do przodu, autorki umiejętnie budują napięcie. Tym zabiegiem przygotowują czytelnika na nadchodzące wydarzenia związane najprawdopodobniej z pojawieniem się antagonistów – łowców czarownic. Pod względem wizualnym kolejny tom również utrzymuje wysoki poziom i nie odbiega od standardów ustanowionych w pierwszej części.
To naprawdę bardzo estetyczny komiks, który umila jesienny, odrobinę handryczny czas. Mam wielkie nadzieje co do dalszego rozwinięcia fabuły i wprowadzenia czarnych charakterów przez autorki. Na pewno sięgnę po kolejny komiks z serii.
Autor: Judith Peignen, Ariane Delrieu
Tłumaczenie: Ernest Kacperski
Okładka: Ariane Delrieu
Wydawca: Egmont
Premiera: 28 sierpnia 2024 r.
Oprawa: twarda
Stron: 56
Cena katalogowa: 44,99 zł
Powyższa recenzja powstała w ramach współpracy z wydawnictwem Egmont. Dziękujemy!
Fot. główna: materiały promocyjne – kolaż (Egmont)
