W głowie kłębiły się te same myśli: "Znowu goście. I znowu bez ostrzeżenia. Nie zamierzam robić nic specjalnego, dam im do zrozumienia, iż nie są oczekiwani. Jestem tym zmęczona". Mąż zadzwonił zaledwie kilka minut temu i skonfrontował żonę z tym faktem.
W mieszkaniu panowała cisza, ale Maria wiedziała, iż to tylko chwilowa cisza. niedługo Michał wróci, przywożąc ze sobą swoich dalekich krewnych. Z entuzjazmem oznajmił, iż jego ciocia i wujek przyjadą na kilka dni.
Rodzina musi załatwić kilka spraw w mieście. Według Michała nie zostaną długo, ale Marysia nie była już tak naiwna. Jej dom po raz kolejny zamieniał się w hotel dla obcych. Mieszkanie, w którym ona i Michał mieszkali od pięciu lat, odziedziczyła po babci. Przestronne pokoje, duże okna, mnóstwo światła.
Uwielbiała to miejsce. Było przytulne, ciche i spokojne. Jednak ostatnio ten komfort zaczął zanikać z każdą kolejną wizytą krewnych Michała. Był człowiekiem rodzinnym, cenił sobie kontakt z bliskimi. niedługo wizyty przestały być rzadkie. Początkowo Marysia nie miała nic przeciwko. Z euforią spotykała się z gośćmi, karmiła ich i zabawiała. Krewni spędzali wszystkie święta w ich mieszkaniu.
Maria myślała, iż tak powinno być, ale potem wszystko się zmieniło. Michał zaczął zapraszać krewnych na dłuższe wizyty. Dni zamieniły się w tygodnie, a czasem miesiące. Wyglądało na to, iż krewni nie przyjeżdżali już tylko na kilka dni. Celowo zostawali na dłużej, nie myśląc o tym, iż Maria i Michał mieszkają w tym mieszkaniu sami.
- No, przygotowałaś kolację? - Maria wzdrygnęła się, nie spodziewając się usłyszeć głosu męża. choćby nie zauważyła, iż wrócił do domu. - Oczywiście — odpowiedziała krótko, nie odrywając wzroku od okna — ale to nic specjalnego. Michał podszedł bliżej i zajrzał do garnków na kuchence — Jest świetna. Obfita, a to najważniejsze. Muszę nakarmić wujka i ciotkę, niedługo tu będą. Nie masz nic przeciwko, prawda?
Maria odwróciła się gwałtownie i spojrzała na niego. - Michał — głos Marii zdradzał napięcie — znowu zaprosiłeś gości. I znowu bez ostrzeżenia. - Michaił był zaskoczony, najwyraźniej nie rozumiejąc, o co chodzi. - Są rodziną. Tylko na kilka dni. - "Kilka dni?" - Marina uśmiechnęła się. - Ostatnim razem "kilka dni" zamieniło się w tydzień. I wyszli tylko dlatego, iż nalegałam. Czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę, iż to nie jest akademik, tylko mój dom? - Michał zmarszczył brwi. Próbował złagodzić gniew żony — Kochanie, zawsze byłaś taka gościnna. Co się zmieniło? Nie zostają na zawsze, tylko na chwilę. Wiesz, iż mają problemy.
Marina wstała z fotela. To już ponad dwa tygodnie. Z trudem powstrzymywała narastającą w niej wściekłość. Przez kilka tygodni znosiła to w milczeniu. Ale kielich był przepełniony.
- To mój dom, rozumiesz? Odziedziczyłam go. To ja tu jestem panią, a nie twoja ciotka, wujek czy ktokolwiek inny. Czy nie możemy żyć normalnie jako rodzina, bez zbędnych ludzi? A jeżeli ty tego nie rozumiesz, to mamy problem. Muszą wyjechać dzisiaj. - Michał zamarł, zdając sobie sprawę, iż nie ma innego wyjścia. - W porządku — powiedział cicho — powiem im. - Maria spojrzała na męża. Napięcie zaczęło ją opuszczać.
Gdy zamknęli drzwi za gośćmi, przeprowadzili poważną rozmowę. Zdali sobie sprawę z tego, iż potrzebują czegoś innego. Choć Michał zrozumiał, iż ranił żonę, nie mógł zrezygnować z pomagania bliskim. Zdecydowali się na rozstanie, a z czasem na rozwód. Po wszystkim każdy odetchnął z ulgą. Marysia już nigdy nie pozwoli komukolwiek naruszać jej przestrzeń, a Michał wyjechał do krewnych i osiedlił się w tym samym mieście.
