Z życia wzięte. "Rodzina się mnie wyrzekła, bo wybrałam spokój": Ale to była najlepsza decyzja mojego życia

Zdjęcie: starsza Pani, screen Youtube @bro8481

Przez większość mojego życia byłam żoną, matką, gospodynią, babcią. Nosiłam w sobie cudze oczekiwania, poświęcałam się dla wszystkich, a zapominałam o sobie. Aż pewnego dnia powiedziałam: dość.

Mój mąż nigdy mnie nie szanował. Po czterdziestu latach wspólnego życia choćby nie wiedział, jaka jest moja ulubiona zupa. Zawsze byłam „od gotowania”, „od wnuków”, „od wszystkiego”, tylko nie od życia. Córka – jedyna – wpadała tylko wtedy, gdy trzeba było czegoś pożyczyć. A wnuki, owszem, kocham, ale nie jestem darmową nianią.

W dniu moich 60. urodzin zamiast świętowania usłyszałam, iż „babcie nie potrzebują tortu, tylko ciszy i telewizora”. Tamtej nocy długo patrzyłam w sufit i poczułam coś dziwnego: smutek pomieszany z decyzją. Zrozumiałam, iż chcę odejść. Nie jako uciekinierka – jako kobieta, która ma dość bycia tłem cudzych potrzeb.

Spakowałam się. Zostawiłam list. Zatrzymałam emeryturę na koncie i wynajęłam małe mieszkanie nad morzem. Ludzie w mieście mówili, iż oszalałam. Rodzina zaczęła wydzwaniać – nie z tęsknoty, a z oburzenia. „Co ludzie powiedzą?”, „Jak mogłaś nas tak zostawić?”, „Co z wnukami?”

Nikt nie zapytał: „Jak się czujesz?”

Teraz budzę się, kiedy chcę. Piję kawę w ciszy. Czytam książki, chodzę nad brzeg i czuję się... żywa. Nie tęsknię za krzykami, pretensjami, niekończącym się praniem. Zaczęłam malować – tak, jak marzyłam w młodości, ale „nie było czasu”.

Niektórzy mówią, iż jestem wyrodna. Może. Ale po raz pierwszy od sześciu dekad jestem wolna. I jeżeli mam się wstydzić czegoś w życiu – to tylko tego, iż tak długo pozwalałam, by inni decydowali za mnie.

Po 60-tce zamieniłam rodzinę na święty spokój.
I nie, nie żałuję ani przez sekundę.