Z życia wzięte. "Po rozwodzie zostałam z długami męża": Dzieci mówią, iż to mój problem, a ja nie mam już sił

Gdy wychodziłam za Krzysztofa, wierzyłam, iż nasza miłość przetrwa wszystko. Przysięgaliśmy sobie na dobre i na złe. Nie sądziłam jednak, iż złe nadejdzie tak gwałtownie i iż zostanę z nim całkiem sama.

Byliśmy małżeństwem przez trzydzieści lat. Miałam dom, rodzinę, dzieci, stabilność. Myślałam, iż mamy wspólne życie, wspólne plany, wspólne wartości. A potem dowiedziałam się o jego długach.

Najpierw były to małe rzeczy – niezapłacony rachunek, list z banku, o którym „zapomniał”. Nie martwiłam się. W końcu wszyscy czasem mają gorsze momenty.

Ale potem przyszły wezwania do spłaty kredytów, o których nigdy nie wiedziałam.

„Krzysztof, co to ma znaczyć?” – zapytałam, trzymając w ręku dokumenty.

Machnął ręką, jakby to był drobiazg.

„Spokojnie, wszystko pod kontrolą.”

Nie było pod kontrolą.

Kolejne listy, kolejne telefony, kolejne niepokojące spojrzenia, gdy sprawdzał konto. A potem rozwód.

Zostawił mnie. Znalazł sobie młodszą, „nowy początek”, jak to nazwał. Zostawił mnie – i długi, które zaciągnął na nasze wspólne nazwisko.

Byłam pewna, iż dzieci mnie wesprą. Przecież zawsze byłam dobrą matką, dbałam o nich, oddałam im całe serce. Nie zrobiłam nic złego.

Ale gdy usiedliśmy do rozmowy, spojrzenia, którymi mnie obdarzyli, były chłodne.

„Mamo, to twoja sprawa” – powiedziała córka.

„Przecież to ty się z nim rozwiodłaś” – dodał syn.

Jakby to była moja wina.

Jakby to ja popełniła błąd, jakby to ja zrobiła te długi.

„Ale przecież to nie ja…” – wyszeptałam.

„Nie możemy ci pomóc” – przerwała mi córka. „Mamy swoje życie.”

Mają swoje życie.

A ja?

Ja zostałam z jego długami, z pustym domem, z poczuciem niesprawiedliwości, które dławiło mnie każdego dnia.

Nie wiem, jak sobie poradzę. Nie mam już sił.

Ale jedno wiem na pewno – przez całe życie poświęcałam się dla nich. A gdy ja potrzebowałam pomocy, zostałam sama.