On – starszy o dziesięć, przystojny, pewny siebie, pachnący sukcesem. Pracował w bankowości, jeździł czarnym autem z przyciemnianymi szybami i nosił zegarki warte tyle, ile ona zarabiała przez pół roku jako bibliotekarka. A jednak to ją wybrał.
Zakochała się po cichu, bez krzyku i fajerwerków – tak jak robiła wszystko w życiu. Cicho, lojalnie, z sercem na dłoni. Gotowała, dbała o dom, zawsze słuchała, gdy wracał zmęczony i sfrustrowany. Nie miała aspiracji do wielkiego świata. Wystarczył jej on.
Ale jemu przestała wystarczać ona.
Z każdym rokiem patrzył na nią coraz chłodniej. Zaczął znikać, wracać późno. Przestał pytać, jak się czuje. Przestał zauważać, iż istnieje. Aż któregoś dnia, kiedy zapytała nieśmiało, dlaczego tak się oddalili, wybuchnął:
– Bo byłaś szarą myszką i taką pozostałaś! Nie błyszczysz! Nie inspirujesz! Ja potrzebuję kobiety z pazurem, a nie potulnej gospodyni!
Zadrżała. Ale nie płakała. Patrzyła na niego w ciszy, a on rzucił jeszcze jedno, ostatnie zdanie:
– Składam papiery. Znajdź sobie kogoś na swoim poziomie.
Wyprowadził się następnego dnia.
Zniknął. A ona… została. Z raną w sercu, z pustym mieszkaniem i setkami pytań. Ale też z decyzją: nie pozwolę, by to był mój koniec.
Zaczęła od fryzjera. Potem były lekcje języka. Kurs grafiki komputerowej. Wzięła pracę zdalną, zaczęła pisać bloga o literaturze i samotności. Zdjęła stare swetry, kupiła szminkę w odcieniu czerwonego wina. Nie po to, by go odzyskać – ale by odzyskać siebie.
Rok później usiadła w eleganckiej restauracji. Sama, z kieliszkiem wina, czekając na spotkanie autorskie, które miała poprowadzić jako gość. I wtedy… wszedł on.
Ten sam, ale starszy, z poszarzałą twarzą, już bez tego błysku. Z nową partnerką, której uśmiech był bardziej sztuczny niż porcelana. Zatrzymał się, spojrzał. Jego oczy rozszerzyły się z niedowierzaniem.
– To… ty?
Uśmiechnęła się spokojnie. Nie było w niej gniewu. Nie było goryczy. Była tylko godność.
– Tak – odpowiedziała. – To ja. Ta „szara myszka”. Która nie zniknęła. Tylko przestała być twoim cieniem.
Wstała, uniosła głowę i odeszła – zostawiając go ze wspomnieniem kobiety, którą porzucił... i która bez niego rozkwitła.
