Z „Polityką” po prezent: polecamy spektakle, które trzeba zobaczyć. Wybrała Aneta Kyzioł

Teatr Rampa w Warszawie

„Po Taylor Swift do Polski przybywa kolejna światowa gwiazda!” – brzmi zapowiedź spektaklu „Casanova. Warszawskie zauroczenie”. Muzyczny thriller erotyczny to nowa odsłona Pożaru w Burdelu, brawurowego, nieuznającego autorytetów i świętości rewiowo-kabaretowego show z pogranicza „tradycji teatru wspólnoty Jerzego Grotowskiego i tradycji teatru komercji Michała Żebrowskiego”. Rozpalało Warszawę ładnych kilka lat temu, w tym roku jego twórcy, Michał Walczak i Maciej Łubieński, przywrócili je do życia w Teatrze Rampa, przy okazji dokonując kilku innych kulturowych ekshumacji. Akcja gna przez epoki, polskie podziały oraz aktualne afery i inby. Premiera odbyła się z okazji ubiegłych walentynek, zaktualizowana wersja jest zapowiadana w okolicach przyszłych.

Teatr Syrena w Warszawie

Musicalowa wersja filmowej czarnej komedii z 1988 r., z Winoną Ryder i Christianem Slaterem, u nas znanej pod tytułem „Śmiertelne zauroczenie”, to przepełniona czarnym humorem, ale też nadzieją, tocząca się w liceum opowieść o trudach dorastania, ciężarze traum z dzieciństwa, poczuciu odrzucenia, niezrozumienia i samotności, które mogą się przerodzić w dramatyczne czyny. Na scenie stołecznej Syreny bywa groteskowo, bywa dramatycznie, bywa krindżowo i odważnie, a najważniejsze, iż całość, sądząc z reakcji podczas spektaklu, trafia do młodej widowni.

Teatr im. Słowackiego w Krakowie

Spektakl petarda, który mimo zmiany rządu i kontekstu, nie traci na sile. Można by powiedzieć: niestety, gdyby chodziło wyłącznie o sprawy polityczne czy społeczne, ale tu w grę wchodzi także wielka sztuka. Mowa o „Dziadach” Adama Mickiewicza, arcydziele i lustrze, w którym przeglądają się kolejne generacje Polaków. A od premiery Mai Kleczewskiej w krakowskim Teatrze im. Słowackiego – także Polek. Po tym, jak pisowskiej władzy nie spodobał się prokobiecy, antyklerykalny i antyautorytarny przekaz, przedstawienie zyskało sławę dzieła wyklętego. Nowa władza, także, jak się okazało niechętna zmianie drakońskiego prawa antyaborcyjnego, dba, by spektakl się nie spatynował i nie przykurzył.

Teatr Polski w Warszawie

Najpierw ostrzeżenie: spektakl, którego pełny, szekspirowski tytuł brzmi „Historia Henryka IV z opisem bitwy pod Shrewsbury między księciem Henrykiem a lordem Henrykiem Percym wraz z szelmostwami sir Falstaffa”, trwa odpowiednio długo (czyli ponad trzy godziny). A teraz uspokojenie: czas płynie wartko. W programie jest walka o tron, są bitwy, epickie sojusze i równie monumentalne zdrady, a obok tego skomplikowane relacje rodzinne. Dla równowagi zaś – element humoru.

Teatr Polski w Podziemiu we Wrocławiu

Komu spodobała się adaptacja powieści Ottessy Moshfegh „Mój rok relaksu i odpoczynku” w warszawskim Teatrze Dramatycznym albo „Cudzoziemka” według Marii Kuncewiczowej z Teatru Polskiego w Poznaniu (dostępna także na vod Teatru Telewizji) – a spodobały się wielu, oba spektakle są hitami – ten powinien się wybrać do Wrocławia na „Jesień” na podstawie prozy Ali Smith. Wszystkie te przedstawienia wyreżyserowała Katarzyna Minkowska, teatralna specjalistka od opowieści z pogranicza realizmu i psychoterapii. Snutych delikatnie, nowocześnie, z czułością, ale też humorem i ironią.

Studio Teatrgaleria w Warszawie i Teatr im. Słowackiego w Krakowie

Sytuacja wyjściowa musicalowego „Serca ze szkła” jest taka, jak w zbiorze rozmów Marii Peszek i Jana Peszka „Naku•wiam zen”. Córka w kryzysie zwraca się po radę do ojca, który z życiowych i zawodowych zakrętów wychodził, nie tracąc optymizmu i twórczej energii. Szukanie źródeł życiowej siły zmienia się w opowieść o rodzinie, o sztuce i artystach, o alkoholu, PRL-u i Kościele, o inności i akceptacji.

Studio Teatrgaleria w Warszawie

Brawurowa – inspirowana klasyką dziecięcą, z nieśmiertelną „Alicją w krainie Czarów” i animacjami Hayao Miyazakiego, ale przede wszystkim książkami Marty Dymek, propagującymi zdrową dla człowieka i planety, roślinną kuchnię – opowieść o młodej M., która musi stanąć do walki o przyszłość świata. Na szczęście ma wsparcie przyjaciół, a także piosenki postpunkowego bandu oraz abstrakcyjne poczucie humoru. Przygotujcie się na dużo śmiechu i jeszcze więcej wzruszeń.