Wyszłam za mąż za rozwodnika, a teraz sama myślę o rozwodzie: jego córka ma zamieszkać z nami w kawalerce.
Gdzieś ponad dwa lata temu, gdy zdecydowałam się na ślub z mężczyzną po rozwodzie, nie miałam żadnych wątpliwości ani uprzedzeń. Nie bałam się jego przeszłości – wręcz przeciwnie, wydawało mi się, iż umie docenić relacje i wie, czym jest rodzina. Nasz związek wydawał się stabilny, dopóki jedna wiadomość nie przewróciła wszystkiego do góry nogami.
— Kinga niedługo do nas przyjedzie. Dostała się na uniwersytet i na początku zamieszka z nami. Może na kilka miesięcy, może na kilka lat. Zobaczymy – oznajmił mój mąż od progu, jakby to była najoczywistsza rzecz pod słońcem.
W tamtej chwili zamarłam. Świat nagle stracił stabilność. Kawalerka. My we dwoje. I nagle – dorosła już dziewczyna, choćby i jego córka. Nie rozumiałam, jak mógł uznać to za coś normalnego. Fala gniewu narastała we mnie z każdą sekundą.
— Dlaczego ma z nami mieszkać? – zapytałam wprost. – Dlaczego nie akademik? Wszyscy studenci żyją w takich warunkach i jakoś dają radę! Sama dzieliłam pokój z dwiema koleżankami, uczyłam się, przeżyłam i skończyłam studia z wyróżnieniem. Czemu ona ma być wyjątkiem?
Ale moje słowa jakby go zraniły. Jego twarz zaczerwieniła się, głos stał się donośniejszy i twardszy:
— W ogóle rozumiesz, iż to MOJA córka? JEDYNA! Tęskniłem za nią przez te wszystkie lata. Jak ma żyć w akademiku, wiedząc, iż ja jestem tuż obok, a drzwi naszego domu są dla niej zamknięte?
I poszło jak po maśle. Oświadczył, iż decyzja już zapadła, a moja opinia go nie interesuje. W tej samej chwili poczułam, jak całe moje życie, wszystkie starania i wysiłek włożony w nasz związek zostały zignorowane jak śmieci. Jestem nikim. Nie mam głosu. choćby we własnym domu jestem tylko lokatorką, nie żoną.
Tak, Kinga jest dobrą dziewczyną. Grzeczną, spokojną, mądrą. Nigdy nie mówiłam o niej źle. Ale co z faktem, iż w naszej maleńkiej kawalerce nie ma miejsca choćby dla dwojga dorosłych, nie mówiąc już o trzeciej osobie? Gdzie ona będzie spać? Gdzie się uczyć? Jak mamy funkcjonować we trójkę – w ciasnocie, bez prywatności? Gdzie znajdzie się miejsce na nasze wieczory tylko we dwoje, gdzie ja będę kobietą, a nie współlokatorką?
Nie wytrzymałam. Powiedziałam: „Nie zamieszka z nami” – i wyszłam, zatrzaskując drzwi. Potem długo chodziłam po ulicach, płakałam. Do granic histerii. To wcale nie chodzi o Kingę. To chodzi o mnie. O to, iż mój mąż podjął decyzję, która wpłynie na nas oboje, choćby nie pytając mnie o zdanie. O to, iż dla niego jestem tylko dodatkiem do mieszkania.
Teraz nie wiem, co robić. W głowie kręci mi się tylko jedna myśl: po co być z kimś, kto cię nie słucha? Po co poświęcać swój komfort dla kogoś, kto w każdej chwili może powiedzieć: „Nie obchodzi mnie, co myślisz”.
Wiem przecież: to dopiero początek. Będzie tylko gorzej. Zawsze będzie wybierać między mną a córką. A wszyscy wiemy, kogo wybierze. I jeżeli już teraz czuję się zbędna we własnym domu, to co będzie dalej?
Czasem najtrudniejszy wybór to odejść od kogoś, kogo się kocha. Ale jeszcze trudniej – zostać tam, gdzie jesteś niewidzialna.
