Portret Doriana Graya w reżyserii Olivera Parkera to kolejna, tym razem mroczniejsza ekranizacja klasycznej powieści Oscara Wilde’a o chłopaku, który pragnie nigdy nie zaznać starości, a w zamian sprzedaje swoją duszę. Film z 2009 roku łączy elementy dramatu, fantastyki i gotyckiego horroru, oferując bogatą oprawę wizualną oraz kilka interesujących kreacji aktorskich, choć ostatecznie nie do końca spełnia wszystkie obietnice danego przez literacki pierwowzór
Reżyser i adaptacja klasyki
Reżyserem filmu Dorian Gray jest Oliver Parker, brytyjski twórca znany z wcześniejszych adaptacji dzieł klasycznych, jak Idealny mąż czy Bądźmy poważni na serio. Jego podejście do tej ekranizacji oscyluje między wizją gotycką a dramatem moralnym. Parker stara się z jednej strony oddać wiernie klimat XIX‑wiecznego Londynu, a z drugiej ukazać hedonistyczne upadki bohatera w sposób bardziej dynamiczny i mroczny niż w tradycyjnych dramatach kostiumowych. Choć film bazuje na znanym tekście Oscara Wilde’a, scenariusz autorstwa Toby’ego Finlaya wprowadza pewne zmiany fabularne i postaci poboczne, które mają nadać historii bardziej dramatyczny i kinowy rytm.
Obsada i kreacje aktorskie
Centralną rolę tytułowego Doriana gra Ben Barnes, który wnosi do postaci piękno i uroczą powierzchowność, ale według krytyków jego interpretacja momentami wydaje się zbyt płaska i niedostatecznie ekspresyjna. Znacznie silniejszą kreację prezentuje Colin Firth jako cyniczny i elokwentny Lord Henry Wotton. Jego charyzma i wyważone maniery dodają filmowi klasy, a mroczne filozoficzne dialogi tej postaci stanowią często najbardziej intrygujące momenty obrazu. W rolach drugoplanowych możemy też zobaczyć Rebecca Hall jako Emily Wotton, Ben Chaplin jako malarz Basil Hallward oraz Rachel Hurd‑Wood jako tragiczna miłość Doriana, Sybil Vane.
Scenografia i muzyka – klimat epoki i styl gotycki
Jednym z najmocniejszych punktów filmu jest jego artystyczna oprawa. Scenografia przenosi widza do mrocznych salonów i ulic ówczesnego Londynu, a kostiumy i zdjęcia podkreślają kontrast między blaskiem formalnych przyjęć a rosnącym zepsuciem tytułowego bohatera. Ścieżka dźwiękowa autorstwa Charlie’ego Mole’a, choć czasami odbiega stylistycznie od epoki, jest dopasowana do tonu obrazu i wspiera zarówno sceny dramatyczne, jak i bardziej introspektywne momenty bohatera.
Odbiór krytyczny i nagrody
Opinie o Dorianie Grayu były mieszane. Pod względem nagród, film był nominowany do nagrody głównej (Best Film) na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Sitges (Sitges Film Festival 2009), co jest wyróżnieniem w kategorii filmów fantastycznych. Portret Doriana Graya z 2009 roku to estetycznie efektowna adaptacja literackiego klasyka, która oferuje widzowi intensywny klimat i kilka interesujących kreacji aktorskich. Jednak w ocenie wielu recenzentów film ten nie do końca udźwignął ciężar filozoficznej głębi oryginału Wilde’a, skupiając się bardziej na powierzchownych elementach wizualnych niż na subtelnym portretowaniu moralnych przemian bohatera. Mimo swoich mankamentów warto go obejrzeć – choćby jako ilustrację uniwersalności tematu ludzkiej próżności i konsekwencji paktu z własnymi pragnieniami.
