O odmieńczość możemy się choćby nigdy nie otrzeć, jednak być może dane nam będzie doświadczyć jej, jak ciepłego rozbłysku na horyzoncie potencjalności[ref]J. E. Muñoz, Uwodząc utopię. Teraz i potem queerowej przyszłościowości, przeł. M. A. Pelczar [w:] A. Gajewska [red.], Teorie wywrotowe, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 2013, s. 797.[/ref]
José Esteban Muñoz
Wspólna wystawa Macieja Nowackiego i Jaanusa Sammy prezentuje wybór prac powstałych w ostatnich kilku latach. Artyści wykorzystują różne media, a łączy ich sięganie po zakorzenione w przeszłości kody wizualne, które dekonstruują i radykalnie reinterpretują. Wplatają do swojej twórczości wątki queerowej intymności i symbolicznie przepisują wielkie narracje, wprowadzając do nich obecne od zawsze, choć pomijane tożsamości.
Gest włączania nieheteronormatywnych mikrohistorii jest nie tylko fantazmatem. Podmiotowość jednostek zepchniętych na margines, niepasujących do dominujących wizji rzeczywistości, jeszcze do niedawna była unieważniana bądź marginalizowana. Wybrane prace obu artystów stanowią przypomnienie długiej, a w wielu przypadkach przez cały czas trwającej, walki o widoczność i prawo do istnienia.
Utopie teraźniejszości zachęcają do refleksji nad potencjałem wspólnot, które powstają na przekór społecznym normom i politykom wykluczenia. W czasach nasilających się konserwatywnych narracji wystawa staje się przestrzenią proponującą nie tylko wyobrażanie sobie alternatywnych światów, ale także codzienne praktykowanie solidarności i oporu.
