Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu na FAMIE
19 sierpnia 2024 | Poniedziałek
19.00 | Hala w Basenie Północnym
„Łączność na kanale 16 VHF”– otwarcie wystawy Wydziału Malarstwa i Rysunku UAP
kuratorka: dr Agnieszka Sowisło – Przybył
osoby artystyczne: Natalia Brzezińska, Adam Gillert, Wojciech Gorączniak, Marek Haładuda,Tomasz Kalitko, Magdalena Kasprzak, Marcin Lorenc, Adam Nowaczyk, Joanna Marcinkowska, Marek Przybył, Monika Shaded, Agnieszka Sowisło – Przybył, Monika Szczygieł
Definicja: VHF (Very High Frequency) Radio (w terminologii polskiej: radio UKF, od „ultra krótkie fale”) jest uniwersalnym urządzeniem służącym do komunikacji na morzu. VHF CH 16 jest przeznaczony wyłącznie dla wywołań radiotelefonicznych RT w niebezpieczeństwie i w sytuacjach priorytetowych.
„Kanał 16” bezpośrednio związany jest z komunikacją morską w razie priorytetowych sytuacji. W trakcie zbiorowej wystawy mianowicie dochodzi do mniej lub bardziej zaangażowanej komunikacji między obrazami a ich twórcami. Relacja zachodzi również z surowym, postindustrialnym wnętrzem hali, która na czas festiwalu przeobraża się w scenerię wydarzeń artystycznych. Wydarzenia te realizowane są szczególnie w obszarze muzyki, stąd tytułowe fale nabierają szerszego, intertekstualnego znaczenia. Obrazy na wystawie są kanałem do łączności ze światem zewnętrznym, sygnalizując najistotniejsze problemy nurtujące autorki i autorów – ich niepokoje, obawy, a także fascynacje. Komunikacja na płaszczyźnie artystycznej oraz intelektualnej zachodzi również w ramach interdyscyplinarnej formuły Festiwalu Fama. Jako najstarszy interdyscyplinarny festiwal w Polsce stwarza on możliwość dialogu między różnymi formami sztuki takimi jak: muzyka, teatr, literatura, czy sztuki wizualne.
20 sierpnia 2024 | Wtorek
17.30 | Tawerna w Basenie Północnym
Izabella Gustowska – videoinstalacja “Drżące portrety”
4 Videoinstalacje Izabelli Gustowskiej – poznańskiej artystki urodzonej w Poznaniu. Profesory Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu na Wydziale Komunikacji Multimedialnej. Izabella Gustowska prowadzi Pracownię Działań Filmowych i Performatywnych w Katedrze Intermediów, a w Collegium Da Vinci Pracownię Rysunku na kierunku Grafika. Realizuje prace w obszarze różnych mediów; / obiekty malarskie, grafika, fotografia, instalacje , video , video performance, film.
22 sierpnia 2024 | Czwartek
13.00 | Miejski Dom Kultury
Sekcja sztuk wizualnych – pokaz filmów krótkometrażowych, moderacja: Michał Taciak
Blanka Kęstowicz – filmowczyni, performerka. Studentka Filmu Eksperymentalnego (Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu). Członkini profesjonalnego i niezależnego Teatru Porywacze Ciał założonego w 1992 przez Katarzynę Pawłowską i Macieja Adamczyka. Blanka Kęstowicz dotyka w swojej sztuce egzystencji, sentymentu, skrajnych emocji, szaleństwa i kontemplacji. Buduje swoje własne, poetyckie światy.
Chudziuta
Film w swojej wizualnej formie i silnych egzystencjalnych napięciach jest intymną opowieścią o relacyjności, próbie wejścia w dialog. Historia rozgrywa się pomiędzy dwoma kobietami, gdzie niewypowiedziane słowa znajdują ujście w spojrzeniu, ciszy czy codziennych czynnościach. Ta silna więź zaczyna odsłaniać nowe wymiary bohaterek.
Hanna Klewiado od 2022 r. studiuje Film Eksperymentalny na Wydziale Intermediów Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu. Eksploruje materię filmu oraz animacji. Interesuje się także technikami analogowymi. Inspirację oraz motywy do swoich realizacji czerpie z relacji międzyludzkich, zarówno własnych, tj. rodzinne czy przyjacielskie, ale również obcych przysłuchując się chociażby rozmowom na ulicy. Formalny wydźwięk swoich prac pozostawia częstoroli zbiegów okoliczności.
Szklane Mary, 2’33” 2024
Kiedy język wymija język, by stać się językiem, przypomina skrytą
konfesję, bądź szemrane zaklęcie. Do niczego się nie przyznaję. To nie
są moje słowa. Znalazłam je w mieście i przyjęłam za własne.
Tension in my shower hose, 5’42’’ 2023
Droga do samopoznania, próba odnalezienia tkwiących w nas cierni
mroku, zgłębiona w osobliwościach dziecięcych zabaw. U podstaw leży
relacja matki z córką, gdzie niechęć rodzi fakt, iż córka stworzona
jest z innej materii niż jej siostry-lalki.
Malwina Postaremczak – Urodzona w 2000 roku, studentka Filmu Eksperymentalnego oraz Edukacji Artystycznej w zakresie sztuk plastycznych (Uniwersytet Artystyczny im. Magdaleny Abakanowicz w Poznaniu). W swojej twórczości porusza problematykę jednostki i jej
dualności. Zajmuje sie relacyjnością i tym co jest pomiędzy A i B. Głównie zajmuje się filmem autorskim, animacją eksperymentalną oraz rysunkiem.
BIELMO, 15’42’’, 2024
Stan przejściowy, w którym utknęłam. Ciągle te same czynności wobec przedmiotów pozbawionych swojej funkcji. Rytuał w którym cały czas jestem i przechodzę.
Jabłko od jabłoni, 07’07’’, 2023
Moment w którym gest opieki przemienia się w cichą agresję. Siostrzana miłość, którą pod ukryciem rządzi subtelna przemoc. Konieczne połączenie, które ciągnie w dół.
W żuchwie serce, 03′, 2024
Chorobowe rozważania głowno urzędowe.
23 sierpnia | Piątek
19.00 | Hala w Basenie Północnym
Adam Nowaczyk / Wojciech Gorączniak “Obiekty Graniczne”
Obiekty Graniczne – działanie oraz obiekty z nim związane odnoszą się do pojęcia granicy, a może bardziej do obecności granic funkcjonujących w otaczającej nas rzeczywistości. Granic, które tworzymy sami i które zostają nam narzucone, granic które ograniczają lub wyznaczają obszar naszego bezpieczeństwa, granic których przekroczenia się boimy i granic których przekroczenie jest koniecznością lub marzeniem, granic niewinnych i przerażających, urojonych i jak najbardziej realnych, wewnętrznych i zewnętrznych. Rzeczywistość społeczno-polityczna wytworzyła zespół symboli określających strefy graniczne związane z wytyczaniem terytoriów oraz regulowaniem zachowań – zarówno w „trosce” o bezpieczeństwo oraz z potrzeby kontroli. Ostatnie wydarzenia na wschodzie Polski zmuszają do postawienia pytania czym jest granica i jaką rolę ma spełniać. Czy ma nas chronić w sposób absolutny kosztem zdrowia i życia innych ludzi?
Działanie inspirowane ideą obiektu granicznego 1 jako reprezentacja symboliczna przedmiotu/pojęcia ma również stanowić przestrzeń pytań o aktualny status idei dobra/zła, wolności i bezpieczeństwa. Jest refleksją nad zachodzącymi pomiędzy nimi napięciami, przekształceniami, manipulacjami tworzonymi dzięki i wobec faktów oraz doświadczeń kształtujących etyczne postawy.
Działanie nie odnosi się tylko i wyłącznie do polityczności problemu granic, chociaż być może najbardziej, wydawałoby się, neutralny gest również ma znaczenie polityczne.
24 sierpnia | Sobota
12.00 | Hala w Basenie Północnym
Wernisaż wystawy plenerowej UAP “Alter Ego”
kurator: dr Adam Gillert
“Alter Ego” – Zagadnienie alter ego, będącego przewodnim motywem pleneru, jak i tematem koncertu finałowego odsyła mnie zwłaszcza do filmu Woody’ego Allena o człowieku-kameleonie „Zelig”. Tytuł Zelig pochodzić ma od niemieckiego słowa selig, oznaczającego coś zarówno głupiego jak i błogosławionego. Film utrzymany jest w konwencji paradokumentu i ukazuje człowieka wyzbytego osobowości do tego stopnia, iż dostosowuje się do otaczających go ludzi przybierając choćby w przerysowany sposób cechy ich wyglądu.
Angielski zamiennik „other-self” („inna-moja osoba”) dość dosłownie nazywa zjawisko od strony życia wewnętrznego, odbiegając od innego słownikowego tłumaczenia, gdzie alter ego staje się metaforą dla literackiego pokrewieństwa dusz. Amerykański socjolog Erving Goffman odwołuje się wręcz do niezliczonej ilości masek, jakie człowiek w zależności od roli i otoczenia przybiera. Pragnąc obrać zarys myśli przewodniej w uporządkowaną całość chciałbym przytoczyć różne sposoby rozumienia „równoległej osobowości” – jako adaptacji do środowiska, podjętego wyboru, czy braku innej możliwości, albo rzeczy nabytej lub dziedzictwa. Przy ostatnim aspekcie przychodzą mi na myśl emigranci, zmuszeni do porzucenia swoich ojczyzn w wyniku historycznych wydarzeń, zaszłych jak i aktualnych. Literatura, muzyka i sztuka znają ogromne rzesze twórców zmuszonych do emigracji, którzy wnieśli na nowe ziemie wrażliwość i bagaż kulturowy inne od tych zastanych i realizowali się artystycznie w oparciu o przywiezione wartości. W opozycji do tego zjawiska przychodzi mi na myśl przede wszystkim Paul Gaugin, który rozkwit twórczości przeżywał pod haitańskim słońcem ,wybierając emigrację i odżegnując się od życia we Francji. W kontekście nowych tożsamości pobrzmiewa również kontrowersyjna postać Gunthera Grassa, a wraz nią wielonarodowościowa historia miasta Gdańska. Wszak Oskar, bohater „Blaszanego bębenka” posiada dwóch „domniemanych ojców” Polaka i Niemca. Alter ego oczywiście potrafi być również samo w sobie kreacją artystyczną, jak choćby postać Banksy’ego, The Krasnals, Roba Zombie, Daft Punk, czy wszystkich wcieleń scenicznych Davida Bowie. Wielorakie sposoby podejścia do pojęcia odmiennej osobowości znajdują szerokie odwzorowanie w sztukach pięknych i jak pozostałe wartości odmienne i tajemnicze potrafią niezmiennie fascynować, przyciągać i pobudzać wyobraźnię.
