Jeśli chciałbym być złośliwym, to mógłbym powiedzieć, iż mroczna przeszłość w tytule kooperacyjnego (acz do przejścia również w pojedynkę) dodatku Echoes of the Dark Past Part 2 do Two Worlds II odnosi się do dość niskiej jakości poprzednich rozszerzeń (wyłączając jedynie Pirates of the Flying Fortress). Nie chcę tego jednak robić, bo całą tę sytuacją uznaję za wyjątkowo smutną. Two Worlds II pomimo wielu ułomności było zaskakująco przyjemną produkcją, którą koniec końców potraktowano jako względnie dojną krowę. Zresztą nic, co mógłbym powiedzieć, nie byłoby w stanie obrazić rozszerzenia Echoes of the Dark Past Part 2 bardziej, niż robi to ono samo.
Lichy pomost
Już po tytule możecie domyślać się, iż jest to bezpośrednia kontynuacja wydarzeń z pierwszego Echoes of the Dark Past, opowiadającego o konflikcie między najemnikami Vanderbiltów a magami z Uniwersytetu Veneficusa. Całość miała przy okazji za zadanie stanowić pomost pomiędzy wydarzeniami z oryginału a opowieścią zaserwowaną nam w Call of the Tenebrae. Podobnie jak „jedynka”, Part 2 spisuje się w tej roli mocno średnio. Zresztą choćby snuta przez scenarzystów historia sama w sobie wypada kompletnie bez wyrazu i ewaporuje z umysłu jeszcze w trakcie grania.
Echoes of the Dark Past Part 2 pozwala na ucięcie sobie kilku pogawędek, ale co z tego, o ile są one równie porywające, co dyskusja z taksówkarzem?Jest to o tyle ciekawe, iż twórcy widocznie położyli w drugiej części znacznie większy nacisk na narrację. O ile poprzednio wszystkie trzy mapy pozbawione były NPC-ów, z którymi moglibyśmy porozmawiać, o tyle teraz co rusz natrafimy na kogoś chętnego do pogawędki. Mało tego, Echoes of the Dark Past Part 2 oferuje ponadto dwie osobne ścieżki fabularne. Możemy bowiem wybrać, czy w poszukiwaniach artefaktów sprzymierzymy się z magami, czy z najemnikami. Od naszego wyboru zależy nie tylko dalszy przebieg historii (aczkolwiek nie żeby to miało większe znaczenie w kontekście scenariuszowej padaki), ale też to, do jakich misji uzyskamy dostęp.
6 to nowe 3
Już sam opis dodatku obiecuje dwa razy więcej zawartości, niż w części pierwszej, reklamując się aż sześcioma nowymi mapami. Jest to niestety półprawda – mapy są trzy, choć faktycznie w różnych wariantach fabularnych. Mamy więc olbrzymie i niestety zmuszające do wielokrotnego backtrackingu Desert Storm, w którym wybieramy, z którym ugrupowaniem się sprzymierzymy (dostępne również w trybie TDM), monotematyczne labirynty tuneli Tenebrae oraz sanktuarium Sama’ela z rozczarowującym finałem. Twórcom należy oddać, iż widoki są tutaj zdecydowanie bardziej różnorodne, niż w poprzedniku, ale cóż z tego, o ile odwiedzane lokacje są po prostu męczące. Masa backtrackingu, nieustanne poczucie zagubienia, niejasne wytyczne – naprawdę byłem bliski rzucenia tego dodatku w kąt. Tyle dobrego, iż przeciwnicy nie są już aż takimi gąbkami na obrażenia, a towarzysząca przygodzie muzyka jest naprawdę dobra.
