Tradycyjny Przepis Rodzinny

Rodzinny przepis

Naprawdę chcesz wyjść za mężczyznę, którego poznałaś w internecie? Ludwika Nowak sceptycznie przyglądała się przyszłej synowej, jakby ta mogła przemycić do domu podrobione banknoty. Jej wzrok, ciężki i oceniający, przemknął po skromnej fryzurze Kingi i jej prostym sukienku. Przecież choćby się dobrze nie znacie!

Kinga poczuła, jak mrówki przebiegają jej po plecach. Siedzieli w kuchni w bloku z wielkiej płyty, w którym dorastał Krzysztof. Pomieszczenie było małe, ale przytulne i lśniące czystością. Pachniało wanilią i starym parkietem.

Mamo, daj spokój wtrącił syn, obejmując Kingę za ramiona. Nie poznaliśmy się w internecie, tylko w klubie książkowym. Najpierw rozmawialiśmy online. Pół roku! A Kinga jest wspaniała!

Poznali się tak: Kinga prowadziła małego bloga o zapomnianych książkach. Krzysztof, programista z cichą pasją do klasyki, natknął się na jej wpis o Zbrodni i karze. Ich dyskusja przeniosła się do prywatnych wiadomości, a potem w długie rozmowy telefoniczne. Odkryli, iż śmieją się z tych samych żartów, cenią te same rzeczy ciszę, szczerość, zapach książkowego kurzu. Pierwsze spotkanie pod pomnikiem Mickiewicza nie było randką, tylko przedłużeniem rozmowy. Czul się przy Kingi zaskakująco swobodnie, jak w domu. Ona zaś dostrzegła w nim nieśmiałego człowieka z głębokim wnętrzem.

Wspaniała prychnęła Ludwika, celowo dzwoniąc łyżeczką o porcelanowy kubek. A to, iż z innego miasta, bez pracy tutaj, i w ogóle kto wie, co jej chodzi po głowie Syna wychowałam, wykształciłam, a tu przychodzi jakaś

Kinga zacisnęła zęby, ale milczała.

Zrozumiała już jedno: teściowa widzi w niej nie człowieka, tylko abstrakcyjne zagrożenie obcą dziewczynę, która chce zabrać syna spod matczynej opieki. Ludwika była kobietą, której życie opierało się na jasnych zasadach i bezkompromisowej walce ze słabościami. Po śmierci męża pięć lat temu jeszcze mocniej otoczyła syna swoją troską.

Pierwsze próby zbliżenia się do teściowej spełzały na niczym.

Gdy Kinga, wkładając całe serce, upiekła szarlotkę z cynamonem i anyżkiem, tak jak u jej babci, Ludwika, odłamawszy malutki kawałek, mruknęła:

Za słodko. U nas się tak nie robi.

Kiedy Kinga zaproponowała pomoc przy sprzątaniu, usłyszała suche:

Nie trzeba, ja sama wiem, gdzie co leży. Potem pół roku będę szukać.

Pozostawszy sam na sam z Kingą w swoim pokoju, wypełnionym modelami statków i książkami o fizyce, Krzysztof tylko rozłożył ręce:

Nie bierz tego do serca. Mama jest po prostu taka. Bliska, ale kolczasta jak jeż.

Staram się cicho odpowiedziała Kinga, patrząc przez okno na identyczne balkony. Tylko mieszkanie w stanie zimnej wojny jest bardzo męczące, a wyprowadzić się od niej nie możemy jeszcze długo.

Ale Kinga się nie poddawała. Wierzyła, iż do każdej twierdzy można znaleźć tajemne przejście.

Pewnego sobotniego ranka Ludwika, przecierając półki, wyciągnęła stary album i zaczęła go przeglądać. Kinga poprosiła o pozwolenie i usiadła obok. Zauważyła, jak teściowa zatrzymała wzrok na pożółkłym zdjęciu, na którym ona sama, młoda i uśmiechnięta, stała obok wysokiego, ciemnowłosego mężczyzny.

Kto to? ostrożnie zapytała Kinga.

Ludwika drgnęła, jakby przyłapana na czymś zakazanym.

Mój brat, Andrzej westchnęła, a w jej głosie po raz pierwszy zabrzmiała nie kolczastość, ale zmęczony smutek. Pokłóciliśmy się. Dwadzieścia lat temu, jeżeli nie więcej.

O co? odważyła się zapytać Kinga, bojąc się spłoszyć chwilę szczerości.

Głupoty. Dzieliliśmy działkę po rodzicach. Oboje uparci jak osły. Powiedział mi coś przykrego, ja mu odpłaciłam pięknym za nadobne. I tyle. Mieszkamy w tym samym mieście, a jakby w innych światach.

Kinga milczała, ale w jej głowie już kiełkował plan. Przypomniała sobie, jak Krzysztof mimochodem wspomniał, iż matka stała się jeszcze bardziej zamknięta po tej kłótni.

Tydzień później, spotkawszy w klatce gadatliwą sąsiadkę, ciocię Halinę, Kinga przypadkiem zagadnęła ją o rodzinę męża.

Ach, Ludka i jej brat! załamała ręce sąsiadka. Byli nierozłączni! Andrzej mieszka w nowym osiedlu obok. W zeszłym roku ciężko chorował, miał operację serca. Dzieci w Warszawie, został sam, biedak.

Wieczorem, gdy Krzysztof czytał, a Ludwika robiła na drutach skarpetki, Kinga delikatnie zaczęła:

Ludwiko, wiedziała pani, iż brat w zeszłym roku miał operację serca?

Druty w rękach teściowej zastygły. Zbladła:

Co?! Skąd wiesz?

Mówiła mi ciocia Halina dzisiaj. Mówi, iż teraz jest sam, dzieci wyjechały, potrzebował pomocy, a nikt mu nie pomógł

Ludwika nic nie odpowiedziała. W milczeniu wyszła do swojego pokoju. Kinga słyszała, jak cicho chodzi za ścianą. Cały wieczór upłynął w ciężkiej ciszy.

Następnego dnia teściowa, zwykle nie śpiesząca się z wstawaniem, była już na nogach.

Idę do koleżanki burknęła, zakładając najlepsze palto.

Wróciła późnym popołudniem. Oczy miała czerwone od płaczu, ale nie było w nich zwykłej chłodu. Na twarzy nowe, roztrzęsione i miękkie wyrażenie. Zobaczywszy Kingę w kuchni, zatrzymała się w drzwiach:

Dziękuję rzuciła krótko i wyszła, nie mogąc powiedzieć więcej.

Jak się później okazało, pojechała autobusem do domu brata. Stała pod blokiem pół godziny, nie mogąc się zdecydować na dzwonek. W końcu zebrała się na odwagę. Brat otworzył drzwi, przez chwilę milcząco się sobie przyglądali, dwie siwiejące, uparte osoby, a potem rzucili się sobie w ramiona, płacząc i wspominając dzieciństwo, śmiejąc się z tego, jak głupio wyglądały ich dawne urazy wobec czasu i choroby.

Masz rację nagle powiedziała Ludwika parę dni później,