TOP: Kino kocha miłosne trójkąty. Nie tylko w "Eternity"

James L. Brooks wiedział, iż próbując zredefiniować ideę trójkąta miłosnego w 1987 roku, jego trzy boki musi usadowić w wyjątkowym miejscu: miejscu pracy. Dla podkreślenia ducha czasu, możliwie jak najbardziej współczesnym; najlepiej takim, które poza areną miłosnych podchodów stałoby się też przestrzenią starć ego. Reżyser postawił ostatecznie na redakcję stacji telewizyjnej, bohaterami swojego filmu czyniąc dwóch kompletnie różnych prezenterów i szepczącą im do ucha wydawczynię (Holly Hunter). W "Telepasji" naprzeciw siebie stają charyzmatyczny, traktujący świat przedmiotowo Tom (William Hurt) i ideowy, a przez to niezdolny do dostosowania się Aaron (Albert Brooks). Konflikt dwóch mężczyzn o względy koleżanki pociąga za sobą kolejne: podejść do dziennikarskiej misji, ekranowej pewności siebie, w końcu i zawodowych granic, przesuwanych tu w jedną i drugą stronę jak kolejową zwrotnicę. James L. Brooks bardzo błyskotliwie zamknął pokolenie dynamicznych yuppies w murach miejsca pracy, to właśnie z atutów czysto zawodowych wyprowadzając romantyczne zainteresowanie. Ono kiełkuje tu zupełnie mimochodem; gdzieś pomiędzy dobrą współpracą na antenie, przerwą kawową i rzuconym do kamery dowodem własnej kompetencji. Być może to właśnie dlatego "Telepasja" pozostaje tak fascynująca; obie sfery życia – prywatna i zawodowa – w równym stopniu stają się tu ujednoliconym budulcem komediowych charakterów i tworzą kolejne poziomy wzajemnych fascynacji. Po prawie 40 latach od premiery międzyludzka przenikliwość Brooksa przez cały czas wyłącznie ekscytuje.

Jeden z najbardziej intrygujących miłosnych trójkątów przedstawił Yórgos Lánthimos w "Faworycie". Twórca zabiera nas na XVIII-wieczny dwór królowej Anny, gdzie szarą eminencją jest Sarah, kochanka władczyni. Status quo zmienia się wraz z przybyciem Abigail, zubożałej szlachcianki, która dobrze zna reguły dworskich intryg, i nie zawaha się ich wykorzystać, by poprawić swój los. Reżyser zadaje pytanie: ile w relacjach między trzema kobietami autentycznych uczuć, a ile cynicznego wyrachowania? Film zapada w pamięć dzięki tercetowi wybitnych aktorek: Olivii Colman, Rachel Weisz i Emmy Stone. Wszystkie trzy zostały wyróżnione nominacjami do Oscarów, ale królowa jest tylko jedna – Colman, która galę 2019 roku opuściła ze statuetką w dłoniach.

Bridget Jones ma problem. W jej życiu pojawia się dwóch idealnych facetów. Radykalnie różnią się od siebie temperamentem, podejściem do życia i związku. Obaj są jednak przystojni i mogą wiele zaoferować bohaterce. Wystarczy tylko, by ta odpowiedziała sobie na "proste" pytanie: czego tak naprawdę oczekuje od życia i związku. Niestety Bridget nie potrafi udzielić jednoznacznej odpowiedzi. Dla nas, widzów, jest to sytuacja idealna: oglądamy cudownie romantyczną, zabawną i jednocześnie zaskakująco mądrą życiowo historię, jednocześnie kibicując naszemu faworytowi o rywalizacji o serce Bridget Jones. Choć wybór Mark Darcy (Colin Firth) czy Daniel Cleaver (Hugh Grant) nie jest łatwy.

A co gdyby rozegrać trójkąt miłosny na... korcie tenisowym? W "Challengers" Luca Guadagnino odpowiada właśnie na to pytanie, łącząc dramat sportowy z romansem i podkręcając emocje do maksimum. Inna sprawa, iż relacja, w którą wikłają się Tashi Donaldson (Zendaya), Patrick Zweig (Josh O'Connor) i Art Donaldson (Mike Faist), to trójkąt tyleż miłosny, co erotyczny. Guadagnino wydobywa bowiem seksualne napięcie, jakie kipi między bohaterami – zarówno na korcie, jak i poza nim. Pomaga mu oczywiście gorączkowa ścieżka dźwiękowa Trenta Reznora i Atticusa Rossa. Efekt to żywe, zmysłowe kino, w którym – niczym w dobrym meczu tenisowym – przewaga zmienia się z minuty na minutę, a wszystko prowadzi do ekscytującego tie-breaku.

Jeden z najbardziej dochodowych filmów w historii kina dziś raczej wzbudza dyskusje o różnych formach dystrybuowania tekstów kultury, których treść odbiega od norm przyjętych współcześnie. Niespełna czterogodzinny romans został rozpisany na planie trójkąta. Na szczycie – piękna Scarlett O’Hara (Vivien Leigh), która wzdycha do przyszłego męża swojej kuzynki Ashleya Wilkesa (Leslie Howard). W jej życiu, przedzielanym różnymi nieszczęściami, w tym wojną secesyjną, pojawia się jednak przystojny żołnierz Rhett Butler (Clark Gable). Losy kobiety rozdartej między dwoma mężczyznami przez cały czas pozostają przejmującym przykładem epickiego melodramatu, gatunku, którego wraz z upływem czasu w Hollywood produkowało się coraz mniej. Ekranizacja powieści Margaret Mitchell – oprócz skali przedsięwzięcia, udanych ról i dramaturgicznej struktury – ma jeszcze w zanadrzu świetną puentę: jedno z najsłynniejszych zakończeń w historii kina.