"To nie mój film": Czy da się uratować ten związek?
Janek (Marcin Sztabiński) i Wanda (Zofia Chabiera) jadą na oparach. To opary związku, który przestaje działać. Prąd się ładuje, ale tylko z rozpędu, a przegryzionego kabla obu stronom nie chce się tak naprawdę zaklejać. Tyle iż nie chcą też kupować nowego. Tkwią więc we frustrującym zawieszeniu między gasnącym pożądaniem i rozpalającą się rutyną. Tej nikt nie chce, więc pojawia się pytanie: czy powinni związek przerwać czy jednak jest szansa na jego ratunek? Nie są w stanie odpowiedzieć na to pytanie. Równie dobrze mogliby rzucić monetą. Reklama
Wpadają jednak na inny plan. Janek kupuje sanki i proponuje przeprawę. Nie górską, ale po piasku nad Bałtykiem. Tym Bałtykiem bez parawanów i tandety na stoiskach. Parawan z ich związku ma zostać ściągnięty w czasie kilkusetkilometrowej drogi od Świnoujścia na Hel. Wszystko w zimowej scenerii wzburzonego Bałtyku. Nie wolno im zejść z plaży choćby po pożywienie. Ma im starczyć tylko to, co zabiorą ze sobą i znajdą w lesie, który jest granicą między cywilizacją i ich drogą. To jednak granica znacznie szersza. To granica między życiem ich związku i jego śmiercią. Przekroczenie jej przez jedną ze stron oznacza zgodę na zakończenie wspólnej życiowej przygody.
Inteligentny scenariusz i aktorska chemia
Zbąska napisała inteligentny scenariusz na temat, który przecież przez kino jest często eksploatowany. Richard Linklater nakręcił o etapowości związku choćby trylogię. "To nie mój film" jest błyskotliwą i zabawną lustracją związku z metaforami, które nie drażnią pretensjonalnością. Frytki stające się w pewnym momencie metaforą problemów ich relacji są dowodem na inteligentny dowcip Zbąskiej, ale też stanowią obraz wiwisekcji relacji, której katharsis może zostać wywołane przez z pozoru nieistotną i przyziemną czynność. Czuć, iż Zbąska napisała tekst szczery i oparty (zgaduję) na własnych przeżyciach, albo przeżyciach bliskich jej osób.
Nie byłoby jednak sukcesu tej opowieści, gdyby nie świetne role Sztabińskiego i Chabiery. Jest chemia w tym duecie, która przekłada się na zbudowanie wiarygodnego związku ludzi porozumiewających się nie tylko werbalnie, ale przede wszystkim emocjonalnie. Prowadzony pewnie przez Zbąską duet aktorski pozwala nam uwierzyć w zakopywane przez lata problemy związku, który do końca wypalony nie jest. Zdarza się przecież choćby seks w śpiworach w namiocie stojącym na zimnej plaży. Chemia tam wciąż jest, ale została rozcieńczona codziennością.
"To nie mój film" jest pięknie sfotografowany przez Zbąską, która jako operatorka myśli przecież obrazem. Bałtyk, klify i plaża są w przemyślany wizualnie sposób pokazane, ale też tworzą symbiozę ze stanem emocjonalnym dwójki bohaterów. Nie każdy operator filmowy, biorący się za reżyserię, ma umiejętność pożenienia ze sobą strony wizualnej i budowania postaci. Zbąska to potrafi. To szczególnie ważne w filmie tak bardzo autorskim i szczerym. "To nie mój film" jest bardzo jej filmem, ale też naszym, bo każdy z nas jest w jakimś związku. Albo będzie. Albo był. Wszyscy możemy się w tym filmie przejrzeć, jak w tafli spokojnej wody, choć tutaj Bałtyk szaleje.
7,5
"To nie mój film", reż. Maria Zbąska, Polska 2024.
