Ten thriller jest hitem Prime Video, ale… lepiej go nie włączajcie. Czegoś tak złego nie widziałam od lat

glamour.pl 1 dzień temu

Zdjęcie: „Nie otwieraj!”, fot. mat. prasowe

W tym artykule:
1. „Nie otwieraj!” – fabuła, obsada i twórcy
2. Wszystko bez znaczenia, czyli recenzja „Nie otwieraj!”
3. Czy warto obejrzeć „Nie otwieraj!” na Prime Video?

Choć początek brzmi obiecująco – młode małżeństwo, tajemnicza posiadłość i zakazana piwnica – to niestety bardzo gwałtownie okazuje się, iż za zamkniętymi drzwiami czai się… głównie nuda.

„Nie otwieraj!” – fabuła, obsada i twórcy

„Nie otwieraj!” to amerykański horror z 2024 roku w reżyserii Jonathana Helleringa. Film opowiada historię małżeństwa, Johna i Sery, którzy postanawiają rozpocząć nowe życie w opuszczonym domu nad rzeką. Początkowo cieszą się spokojem i odosobnieniem, jednak z czasem zaczynają dostrzegać niepokojące zjawiska – tajemnicze dźwięki, niewyjaśnione cienie oraz wrażenie bycia obserwowanymi. niedługo okazuje się, iż dom skrywa mroczną tajemnicę, a para musi zmierzyć się z nadprzyrodzoną siłą, która zagraża ich życiu.

W głównych rolach występują Scott Speedman jako John, Jordana Brewster jako Sera oraz Laurence Fishburne jako Emmett. Na ekranie pojawiają się także Katie O'Grady jako Kathryn Conrad i Chris Conner jako Paul MacManus. Za scenariusz odpowiadają T.J. Cimfel i David White, a producentem filmu jest Richard Saperstein.

Wszystko bez znaczenia, czyli recenzja „Nie otwieraj!”

Historia Johna i Sery, młodego małżeństwa próbującego odzyskać równowagę po osobistej tragedii, rozgrywa się w luksusowej posiadłości, którą otrzymują w prezencie. Jest jeden warunek – drzwi do piwnicy muszą pozostać zamknięte. Ten pozornie nieznaczący zakaz uruchamia lawinę podejrzeń, napięcia i – niestety – kolejnych, nudnych scen. Zamiast trzymającej w napięciu intrygi, dostajemy rozwleczoną opowieść o niedopowiedzeniach i emocjonalnym dystansie między bohaterami. Reżyser próbuje stworzyć atmosferę tajemnicy, ale brakuje mu narzędzi – zarówno scenariusz, jak i tempo opowieści skutecznie tłumią jakąkolwiek ciekawość widza.

Zamknięta piwnica miała być czymś więcej niż tylko fizyczną przestrzenią. W zamyśle twórców to metafora skrywanych tajemnic i napięć w związku – coś, co pod powierzchnią powoli niszczy relację Johna i Sery. Niestety, symbolika ta została potraktowana zbyt dosłownie i ostatecznie nic z niej nie wynika. Drzwi, które miały otwierać drogę do prawdy, okazują się po prostu pustym rekwizytem.

Film nie podejmuje żadnej głębszej refleksji nad relacjami czy psychologicznymi mechanizmami, które mogłyby wynieść tę historię ponad przeciętność. Wszystko pozostaje na poziomie zarysowanych pomysłów, które nie mają szansy się rozwinąć.

Największym problemem „Nie otwieraj!” jest brak napięcia, które w thrillerze powinno być podstawą. Sceny urywają się w nieodpowiednich momentach, tempo akcji jest chaotyczne, a kolejne „zwroty” fabularne przewiduje się z dużym wyprzedzeniem. Do tego dochodzą postaci, które wypowiadają się półsłówkami i zachowują, jakby celowo chciały wprowadzić widza w błąd.

Nie da się ukryć – „Nie otwieraj!” przyciąga uwagę. Plakat, tytuł i opis obiecują coś na pograniczu horroru i thrillera psychologicznego. To wystarczy, by zadziałał efekt „pierwszego kliknięcia”. Wielu widzów rozpoczyna seans z nadzieją, iż za chwilę wydarzy się coś naprawdę mocnego. Niestety, im dalej w las, tym mniej powodów, by zostać do końca. Film wspiął się wysoko w rankingach popularności, ale nie dlatego, iż jest dobry. Raczej dlatego, iż wygląda na dobry. A to znacząca różnica.

Czy warto obejrzeć „Nie otwieraj!” na Prime Video?

„Nie otwieraj!” ma dobry pomysł wyjściowy, ale nie robi z niego niczego interesującego. To jedna z tych produkcji, które mogłyby być świetnym odcinkiem serialu, ale jako pełnometrażowy film nie mają sensu. „Nie otwieraj!” to przykład filmu, który miał potencjał, ale został zmarnowany przez nijaki scenariusz, brak napięcia i zbyt wiele niedopowiedzeń bez znaczenia. Choć jego popularność w serwisie Prime Video może sugerować sukces, to finalnie okazuje się kolejnym tytułem, który gwałtownie wpadnie w zapomnienie. Czasem lepiej zostawić drzwi zamknięte – zwłaszcza, jeżeli po drugiej stronie nic interesującego się nie kryje.