Rozwiodłem się na starość w poszukiwaniu towarzystwa, ale nieoczekiwana odpowiedź zmieniła moje życie
Rozwód w wieku sześćdziesięciu ośmiu lat nie był ani romantycznym gestem, ani kryzysem wieku średniego. To było przyznanie przed samym sobą, iż przegrałem. Że po czterdziestu latach małżeństwa z kobietą, z którą dzieliłem nie tylko codzienność, ale także milczenie, puste spojrzenia przy obiedzie i wszystko to, czego nigdy nie powiedzieliśmy głośno, nie byłem tym, kim powinienem być. Nazywam się Bogdan, pochodzę z Poznania, a moja historia zaczęła się od samotności, a skończyła odkryciem, którego się nie spodziewałem.
Z Jadwigą przeżyliśmy niemal całe życie. Pobraliśmy się jako dwudziestolatkowie, w czasach PRL-u. Wtedy było między nami uczucie. Pocałunki na ławce w parku, długie rozmowy do późna, wspólne marzenia. Potem wszystko się rozpadło. Najpierw przyszły dzieci, potem długi, praca, zmęczenie, rutyna Rozmowy zamieniły się w karteczki zostawiane w kuchni: Zapłaciłeś za prąd?, Gdzie jest paragon?, Skończyła się sól.
Rano patrzyłem na nią i widziałem nie żonę, ale zmęczoną sąsiadkę. I pewnie dla niej byłem tym samym. Nie żyliśmy razem żyliśmy obok siebie. Pewnego dnia, jako człowiek uparty i dumny, powiedziałem sobie: Masz prawo do więcej. Do drugiej szansy. Przynajmniej do oddechu świeżego powietrza. I poprosiłem o rozwód.
Jadwiga nie protestowała. Tylko usiadła, spojrzała przez okno i odparła:
Dobrze. Rób, jak uważasz. Nie mam już siły walczyć.
Wyprowadziłem się. Na początku czułem wolność, jakbym zdjął z pleców ogromny ciężar. Zacząłem spać po drugiej stronie łóżka, adoptowałem kota, piłem kawę na balkonie o świcie. Ale niedługo pojawiło się inne uczucie pustka. Dom stał się zbyt cichy. Jedzenie bez smaku. Życie zbyt przewidywalne.
Wtedy wpadłem na pomysł, który wydawał się genialny: znaleźć kobietę, która mi pomoże. Kogoś takiego jak Jadwiga by prała, gotowała, sprzątała, rozmawiała. Najlepiej młodszą, około pięćdziesiątki, doświadczoną, życzliwą, skromną. Może wdowę. Nie miałem wygórowanych oczekiwań. Myślałem nawet: Przecież nie jestem złym towarzystwem dbam o siebie, mam dom, emeryturę wystarczającą. Dlaczego nie?
Zacząłem szukać. Rozmawiałem z sąsiadami, rzucałem aluzje znajomym. W końcu zaryzykowałem dałem ogłoszenie do lokalnej gazety. Krótkie i konkretne: Mężczyzna, 68 lat, szuka kobiety do towarzystwa i pomocy w domu. Dobre warunki, zakwaterowanie i wyżywienie zapewnione.
To ogłoszenie zmieniło moje życie. Bo trzy dni później dostałem odpowiedź. Tylko jedną. Ale list, od którego zadrżały mi dłonie.
Szanowny Panie Bogdanie,
Czy naprawdę pan myśli, iż w latach 20. XXI wieku kobieta istnieje tylko po to, by prać skarpety i smażyć kotlety? Nie żyjemy w XIX wieku.
Pan nie szuka towarzyszki życia, osoby z duszą i pragnieniami, tylko darmowej sprzątaczki, udającej romans.
Może najpierw powinien pan nauczyć się dbać o siebie gotować obiady i sprzątać własny dom.
Z poważaniem,
Kobieta, która nie szuka pana z mopem w ręku.
Przeczytałem list pięć razy. Na początku kipiałem ze złości. Jak ona śmie? Co sobie wyobraża? Nie chciałem nikogo wykorzystywać! Pragnąłem tylko ciepła, przytulnego domu, kobiecej ręki
Ale potem zacząłem myśleć. Może miała rację? Może naprawdę szukałem tylko wygody, do której przywykłem? Czy przez cały czas oczekiwałem, iż ktoś przyjdzie i uczyni moje życie łatwiejszym, zamiast samemu je budować?
Zacząłem od podstaw. Nauczyłem się gotować zupę. Potem bigos. Zasubskrybowałem kanał na YouTubie Gotuj jak Babcia, robiłem zakupy z listą i prasowałem własne koszule. Cz