Ryszard Sowa stał nieruchomo, jakby zamrożony w czasie.
Świat, w którym wierzył, iż może kupić wszystko ludzi, przyjaźnie, przyszłość rozpadł się w kilka zdań wypowiedzianych przez dziewczynkę w podniszczonych butach.
Kto ci to pokazał? wyszeptał w końcu.
Nikt, panie Sowa odpowiedziała Łucja cicho. Po prostu to rozumiem. Czasem języki mówią same.
Helena Sowa, jej matka, stała obok, ręce zaciśnięte, starając się nie drżeć. Widziała na twarzy mężczyzny, którego wszyscy w budynku bali się choćby spojrzeć, coś, czego nigdy wcześniej nie dostrzegała niepewność.
Kłamiesz rzucił nagle, prawie brutalnie. To sztuczka, podstęp, żeby mnie zaimponować.
Wstał, podszedł do swojego biurka i wcisnął przycisk. Na ekranie pojawił się stary rękopis.
Oto. Profesorowie z Uniwersytetu Warszawskiego nie potrafili tego przetłumaczyć. jeżeli powiesz mi choć jedno prawdziwe zdanie, dam ci cztery tysiące pięćset złotych. jeżeli nie twoja matka zostanie zwolniona.
Panie Sowa, proszę, nie rób tego! krzyknęła Helena. To dziecko!
Milczeć! przerwał.
Łucja nie drgnęła.
Dobrze zgodziła się. Ale nie spodoba wam się odpowiedź.
Podeszła do ekranu i przetrzeć palcami po linijkach.
To nie tylko tekst. To ostrzeżenie.
Ha! I co to za ostrzeżenie? nerwowo zaśmiał się Ryszard.
Dla was.
Dla mnie?! w jego głosie pojawiła się już irytacja, przetarta niepewnością.
Łucja szepnęła:
Ten, który wzniesie się ponad wszystkich, upadnie z własnej pychy. Jego imię zdmuchnie wiatr, a dom spłonie w płomieniach.
Cisza.
Na zewnątrz nagle rozbłysło błyskawicą. Pokój pogrążył się w półmroku, a twarz Ryszarda rozświetliła się na chwilę blada, napięta, oczy szeroko otwarte.
Przypadek czysty przypadek mruknął.
Łucja odwróciła się do niego.
Kpiacie z ludzi, którzy sprzątają podłogę, ale wiecie, kto napisał kod, na którym opiera się wasz biznes?
Co co masz na myśli? drżał jego głos.
Mój ojciec.
Helena zadrżała.
Łucjo nie, nie
Tak, mamo, czas, żeby go usłyszała Łucja nie odrywała wzroku od Ryszarda. Był programistą w dziale cyberbezpieczeństwa. Pracował nocą nad waszym systemem, kiedy wy przybywaliście na wakacje nad morzem. Gdy zachorował, podpisaliście mu wypowiedzenie.
Jak jak się nazywał? spytał, bladość już go przytłaczała.
Andrzej Nowak.
Oczy Ryszarda poszerzyły się.
To on ten, co napisał kod ochronny? Ten sam, który przyniósł miliony z niemieckiego banku?
Tak potwierdziła Łucja. A wy go pozbawiłeś wszystkiego.
Zapanowała cisza. Jedynie szum deszczu na szybach rozbrzmiewał.
Nie szukamy zemsty wyszeptała Helena. Tylko sprawiedliwości. I spokoju.
Nie wiedziałem wyszeptał Ryszard, choć jego słowa brzmiały pusto.
Wiedzieliście odparła Łucja. Po prostu wam to nie grało.
Mężczyzna usiadł w fotelu. Wszystko, co zbudował, nagle wydało się puste.
Czego ode mnie chcecie? Pieniędzy? Wykształcenia? Domu? Dam wam wszystko.
Łucja patrzyła spokojnie.
Nic nie chcemy. Ale pamiętajcie Bóg czasem przemawia głosem tych, których nie widzicie.
Chwyciła matkę za rękę.
Chodźmy, mamo.
Helena odwróciła się do niego.
Dokończę sprzątanie dziś. Potem znajdź sobie inną kobietę.
Obie wyszły. Drzwi zamknęły się powoli.
Ryszard został sam. Stał nieruchomo, nie poruszając się. Potem otworzył szufladę i wyciągnął starą teczkę A. Nowak. W środku znajdował się wniosek o przedłużenie umowy ze względów zdrowotnych. Na dole jego podpis: Odrzucono.
Sowa położył teczkę na biurku, powoli zdjął zegarek z ręki i położył go obok.
Na zewnątrz deszcz lał się po szybach jak płynny wstyd.
Następnego dnia wiadomości wybuchły:
Biznesmen Ryszard Sowa podarował cały majątek i udziały w firmie na fundusz edukacji dzieci z ubogich rodzin.
Miesiąc później Wieża Kryształowa została sprzedana Uniwersytetowi Jagiellońskiemu, by stała się centrum bezpłatnego kształcenia.
W małej szkole na peryferiach miasta dziewczynka o imieniu Łucja otworzyła koło językowe dla dzieci bez środków.
Gdy zapytano ją, dlaczego to robi, uśmiechnęła się:
Bo wiedza to siła. A prawdziwa siła to umiejętność wybaczenia.
Epilog
Helena i Łucja opuściły Warszawę. Nikt już nie słyszał o nich.
A Ryszard Sowa zniknął z życia publicznego.
Kilka miesięcy później, na ostatnim piętrze Wieży Kryształowej, pojawiła się tablica z napisem:
Prawdziwe bogactwo to uczenie się od ludzi, którzy mówią sercem.
