[Recenzja] Imperial Triumphant - "Goldstar" (2025)

Nowojorskie trio Imperial Triumphant nie jest typowym zespołem metalowym. I bynajmniej nie chodzi o występy w złotych maskach. To akurat jest dość kiczowatą kliszą. Jednak to właśnie ta grupa ma w swoim adorobku przeróbki kompozycji twórców tak od metalu odległych, jak Dizzie Gillespie, Wayne Shorter czy Radiohead, nadając im metalowego ciężaru, ale zachowując finezję oryginałów. Dodatkowo to jej udało się uczynić słuchalnym Kenny'ego G - saksofonista zaliczył nienajgorszy występ na poprzednim krążku nowojorczyków, "Spirit of Ecstasy". Na "Goldstar" też nie brakuje zaskoczeń, a przy okazji jest to najpewniej najbardziej przystępna płyta tria.

Imperial Triumphant zaczynał od grania black metalu, ale gwałtownie skręcił w stronę technicznego death metalu w stylu Death, Cynic i Atheist, z czasem coraz mocniej ujawniając fascynację jazzem czy muzyką filmową. Także teksty odeszły od metalowej sztampy. Zamiast tego zespół snuje opowieści o swoim mieście, przy czym Nowy Jork z tekstów Imperial Triumphant - co zarazem nie musi odbiegać od rzeczywistości - jest miejscem dekadenckim i dystopijnym niczym filmowe Metropolis (do którego czytelnie nawiązuje okładka Zbigniewa M. Bielaka), pełnym społecznych nierówności, przeżartym korupcją oraz z idącą w złą stronę urbanizacją i industrializacją. To miasto nieuchronnie zmierzające ku upadkowi. Kontynuujący tę tematykę "Goldstar" ukazuje się w momencie, gdy taka wizja Nowego Jorku jeszcze bardziej zbliża się do rzeczywistości i to w skali całego kraju, a wraz z nim wali się cały obecny porządek świata.

"Goldstar" składa się z dziewięciu utworów, przy czym w środku, tuż obok siebie, znalazły się dwie niespełna minutowe miniatury. Stylistycznie tak bardzo od siebie odległe, iż trudno byliby bardziej. "NEWYORKCITY" to grindcore'owy łomot w stylu Naked City, wzbogacony dziwaczną wokalizą japońskiej wokalistki Yoshiko Ohara. Tytułowy "Goldstar" to z kolei żartobliwe nawiązanie do staromodnego popu z pierwszej połowy XX wieku, zniekształcone jak nagranie z mocno zdartej płyty. Reszta repertuaru to już utwory bardziej rozbudowane. Czasowo wprawdzie oscylują w okolicach pięciu minut - jedynie finałowy "Industry of Misery" przekracza siedem - jednak dzieje się w nich sporo, zarówno pod względem struktury, jak i aranżacji.

Już w otwieraczu, "Eye of Mars", pogmatwany metal w stylu Death uzupełnia filmowa orkiestracja (z syntezatora) oraz jazzujące dęciaki. Podobne urozmaicenia są w niemal każdym kawałku. W "Lexington Delirium" zespół testuje lżejsze brzmienia, "Hotel Sphinx" urozmaica oldskulowymi syntezatorami, a w "Pleasuredome" wykorzystuje Dave'a Lombardo z grupy Slayer do grania ewidentnie latynoskich rytmów. pozostało wspomniany "Industry of Misery", który nagle przeradza się w odpowiednio zbrutalizowaną przeróbkę beatlesowskiego "I Want You (She's So Heavy)". Utwór ten zresztą idealnie nadaje się do transponowania na ekstremalny metal. Co prawda już ponad trzy dekady temu wpadli na to muzycy Coroner, ale tamta wersja znacznie bardziej zachowawczo podchodzi do pierwowzoru.

Co istotne, te wszystkie urozmaicenia nie sprawiają wrażenia doklejonych na siłę, ale w sposób przemyślany wtapiają się i uzupełniają z metalowymi riffami, stając się integralną częścią utworów. "Goldstar" jest zatem płytą całkiem urozmaiconą, ale - poza miniaturami - dominującym stylem pozostaje death metal. Dzięki temu album zachowuje spójność, a jednocześnie nie razi monotonią. Muzycy Imperial Triumphant niejednokrotnie tu udowadniają, iż w takiej stylistyce wciąż jest miejsce na kreatywność, na jakieś zaskakujące rozwiązania. Doceniam ponadto techniczną sprawność instrumentalistów przy jednoczesnym braku popadania w efekciarstwo, a także fakt, iż naprawdę tworzą tu trio, gdzie żaden z trzech podstawowych instrumentów nie jest faworyzowany bardziej od pozostałych.