Znaczącym mankamentem publikacji są: agresywny, knajacki język jako dyskusyjny środek wyrazu.
Patożycie to bez wątpienia dziwny reportaż, ukazujący realia i złożoność tejże profesji. Kuriozalny o tyle, iż jego autorem jest doświadczony przedstawiciel wymiaru sprawiedliwości, przelewający na papier swoje negatywne uczucia. Treść jest ewidentnie przeładowana emocjami, frustracją, w zasadzie możemy zrozumieć położenie kuratora, który wiele widział i towarzyszące mu poczucie bezsilności.
Od osoby zajmującej się dozorem osób skazanych prawomocnym wyrokiem oczekuje się dużej odporności psychicznej i wiedzy psychologicznej. Wśród pożądanych kompetencji wymienia się również zdolności interpersonalne, umiejętności organizacyjne i zarządzania.
W kodeksie etyki zawodowej figuruje zapis o tym, iż kurator sądowy pełni służbę względem społeczeństwa. Dlatego w swoim codziennym postępowaniu winien kierować się cnotami najwyższymi, obejmującymi:
- poszanowanie godności człowieka,
- zachowanie tajemnicy,
- kierowanie się uczciwością, sprawiedliwością, honorem,
- służenie radą i pomocą.
Fragment ślubowania: Ślubuję uroczyście powierzone mi obowiązki kuratora sądowego wykonywać zgodnie z prawem, sumiennie i rzetelnie, w postępowaniu kierować się zasadami etyki zawodowej [...] i zachować w tajemnicy wszystkie okoliczności, o których powziąłem wiadomości w związku z pełnioną funkcją.
O wskazanych wartościach kurator najwidoczniej zapomniał.
Zapiski te pokazują wady systemu, nieudolność wymiaru sprawiedliwości. Jednakże treści te są kontrowersyjne, nieetyczne, ubliżające ''podopiecznym" kuratora, stanowią esencję jego wynurzeń. Zastrzeżeń do historii tu przedstawionych jest znacznie więcej: niedopuszczalne są wulgarne wypowiedzi Matysiaka o kobietach, w szczególności zaś o tych, które uznał za atrakcyjne.
Stygmatyzujące komentarze autora są niestosowne względem osób bezradnych, starszych, będą zatem zaprzeczeniem misji poprawy.
Facebook
