Obsada Legend of Vox Machina o roli Clippy’ego w roli krytycznej

Trzeci sezon serialu animowanego Legenda Vox Machiny jest teraz przesyłany strumieniowo w całości, a plik Krytyczna rola Zespół ds. odgrywania ról jest gotowy o tym porozmawiać — bez wnikania jeszcze w spoilery.

Na corocznym festiwalu filmowym Fantastic Fest w Austin w Teksasie Polygon zasiadł do stołu z Legenda Vox Machiny scenarzysta i producent Travis Willingham (głos barbarzyńskiego goliata Groga Strongjawa) oraz scenarzyści Marisha Ray (półelf druid Keyleth) i Liam O’Brien (wieloklasowy elf Vax’ildan), aby rozpakować swoje osobiste „żałuje” i wygrywa z Legenda Vox Machiny sezon 3 — i zastanów się, jak zmieniło się ich podejście do serialu w ciągu trzech sezonów rosnącego zaangażowania i rosnącej pewności siebie.

Wywiad ten został zredagowany w celu zapewnienia przejrzystości i zwięzłości.

Polygon: Kiedy zacząłeś kręcić trzeci sezon Legenda Vox Machinyjak zmienił się proces lub poziom Twojego wkładu, jeżeli chodzi o upewnienie się, iż serial dobrze przedstawił Twoich bohaterów?

Marisha Ray: Jesteśmy głęboko pogrążeni w chaosie – zwłaszcza Travis i Sam Riegel, którzy przewodzą szarży na każdym kroku. Reszta z nas ma pełną kontrolę nad głosami swoich postaci. Wiele razy idziemy do pokoju scenarzystów – każdy sezon zaczynamy od słów: To są momenty, w których osiągnięcie byłoby marzeniemmając świadomość, iż możemy tego nie osiągnąć, ale starając się w jak największym stopniu uhonorować wiele z kampanii.

Mam wrażenie, iż stało się gładsze, w tym sensie, iż koła są teraz nasmarowane. Jest dużo bardziej płynnie. Pisarze, z którymi współpracujemy, a także artyści, poznają te postacie tak samo głęboko, jak my. Myślę więc, iż proces ten stał się bardziej dobrze naoliwioną maszyną.

Liam O’Brien: Myślę, iż szczególnie Sam i Travis mają teraz w tym wiele warstw doświadczenia, więc nic ich nie rzuca na kolana. [To Travis] Cóż, nie wiem, czy coś cię zaniepokoiło, ale masz już w tym tak duże doświadczenie, iż to ta dobrze naoliwiona maszyna, o której mówiła Marisha. Marisha i ja dołączyłyśmy do grona scenarzystów serialu, więc jeszcze bardziej zaangażowaliśmy się w ten sposób. [Marisha and Travis applaud lightly]

Travis Willingham: [Whispers] Klaśnięcie w golfa. Klaśnięcie w golfa.

O’Brien: I szukaliśmy sposobów które znajdziesz w bieżącym sezonie — po zakończeniu kampanii Vox Machina na naszym kanale przez cały czas opowiadaliśmy historie, a świat i historia po prostu rozrosły się i stały się gęstsze. Z przyjemnością znaleźliśmy małe elementy z innych miejsc, które wzbogaciły historię Vox Machina. Ta historia istnieje, więc ma sens, iż będzie obecna [the show].

Willinghama: Tak, myślę, iż w sezonach 1 i 2 próbowaliśmy wymyślić, jak zmieścić ponad 25 godzin rozgrywki w sześciu godzinach i teraz nam się to udało. Więc to dobrze. A obsada – są umieszczeni w pokoju scenarzystów jak snajperzy. Wspaniale jest widzieć, jak słuchają wyrzucanych pomysłów, rozważanych zmian w fabule, a następnie na bieżąco wymyślają dialog i inne pomysły. [It’s great] po prostu obserwuję, jak kreatywność iskrzy tam i z powrotem w całym pokoju.

Ale jak powiedział Liam, myślę, iż najbardziej interesujące w trzecim sezonie jest to, iż zaczynamy wyciągać inne rzeczy z różnych części wszechświata, aby naprawdę sprawdzić, dokąd może zmierzać nowa wersja historii. Myślę, iż w pierwszym i drugim sezonie chodziło o dostarczenie historii Briarwood i ustawienie historii Chroma Conclave w sposób bardzo zbliżony do kanonicznej reprezentacji z transmisji na żywo. A teraz staramy się trochę zaniepokoić naszą publiczność, próbując zmusić ich do odgadnięcia, dokąd zmierzają sprawy.

Czy ktoś z Was przychodzi na myśl o czymś, co ustrzelił? Czy wskazałeś na zmianę lub linię dialogu i powiedziałeś: „Och, nie sądzę, żeby moja postać zrobiłaby to lub powiedziała coś takiego”?

[All three, overlapping emphatically: “Oh yes / yeah / definitely”]

Willinghama: Cały czas. Wszystko czas. Powiedziałbym, iż wszyscy tak bardzo wczuli się w swoje postacie, iż gdy będziemy badać te kwestie, może to być tak drobne, jak poprawka lub zmiana w dialogach. Taliesin Jaffe jest prawdopodobnie jednym z najlepszych w tworzeniu swoich kwestii tak percival de Rolo, jak to tylko możliwe. Ale będziemy też dawać notatki, notatki emocjonalne, będziemy zadawać pytania, dawać sugestie. Czasami dajemy sugestie działania: „Moja postać nie walczyłaby tak blisko, wolałaby trzymać się dalej”. „Nie zapomnij o tej rzeczy, której często używałem w grze”. Wszelkiego rodzaju rzeczy.

Promień: Tak, myślę, iż jesteśmy w bardzo wyjątkowej sytuacji – i scenarzyści powiedzą ci to samo. Nieczęsto się zdarza, iż ​​podczas pracy nad adaptacją na sali pojawiają się nie tylko producenci wykonawczy i twórcy historii, ale także ludzie, którzy stworzyli postacie.

Myślę, iż na początku niektórzy autorzy byli prawdopodobnie trochę zdenerwowani i powiedzieli: [long, nervous groan] Nie chcę tego zepsuć. Ile mam wolności?? Dla nas również była to lekcja, ponieważ musieliśmy wiedzieć, iż niektóre rzeczy, które są bardzo zniuansowane lub których rozwinięcie w kampanii zajęło niewiarygodnie dużo czasu, trzeba w pewnym sensie uchwycić w jednym akcie odcinka.

Willinghama: A teraz [the writers are] po prostu lekceważący. Nie obchodzi ich, co myślimy!

O’Brien: To była krzywa uczenia się. Pamiętam, iż na początku procesu tworzenia programów animowanych, Nnnnng! Trzymam moje dziecko tak mocno! Ale w tym momencie zostało to udowodnione, a serce i esencja tej historii są tak pięknie ułożone, iż myślę, iż każdy z nas mógł się przy tym zrelaksować. Z drugiej strony, jeżeli chodzi o pisarzy, pamiętam, iż poza nami pisarze wielokrotnie mówili: „Wspaniale jest mieć…” Cóż, na początku było tak: O mój Boże, twórcy tu są. jeżeli piszesz Królewna Śnieżkazazwyczaj nie ma w pokoju Śnieżki mówiącej: „Ja bym tak nie zrobiła”. To tak, jakby mieć w pokoju kreatywny Clippy, którego możesz słuchać lub…

Willinghama: Lub „Zamknij się!”

Promień: To [reference is] więc 2005 z ciebie.

„Wygląda na to, iż próbujesz napisać romans między tymi dwoma postaciami!”

O’Brien: „Czy zamiast tego rozważałeś śmierć?”

Czy w duchu zabijania swoich ukochanych jest coś, co Twoja postać zrobiła w kampanii, a czego żałowałeś, iż straciłeś w adaptacji?

Willinghama: Nie poruszaliśmy tego tematu i nie wiem, czy to zrobimy, ale… w torbie Groga z kampanii w tym momencie zgromadziła się groteskowa liczba części ciała. Były tam kończyny orków, mnóstwo wyrostków i wnętrzności potworów, różne skały bez powodu, fragmenty zbroi. I wiesz, nie ma tam lodówki. Wszystko więc wyszłoby, jak lubi mawiać Matthew Mercer, z sałatką. Nigdy nie znaleźliśmy odpowiedniego momentu, aby uczynić tę torbę tak obrzydliwą, jak to tylko możliwe. To tylko 80-litrowe wiadro zupy z małży.

O’Brien: Ponieważ sprawy są tak skondensowane, przez lata przy naszym stole gościło wielu gości, więc nie znaleźliśmy sposobu [to get onto the show]. Na przykład Felicia Day jako czarodziejka Lyra utkwiła mi w pamięci. Przyciągnęliśmy kilka takich osób, ale nieruchomości nie jest zbyt wiele, więc musieliśmy wszystko robić oszczędnie.

Promień: Tak, to chyba największa tragedia. To samo z NPC-ami. Nie zawsze da się zmieścić wszystkie. Czasami próbujemy połączyć NPC-ów lub choćby momenty. Nie rozmawialiśmy o Trickfootach z Pike’iem i o tym, jak pojawili się znikąd i nie byli wspaniałymi ludźmi. Więc są takie rzeczy. Może zobaczymy, czy uda nam się to uhonorować po drodze. Są choćby kwestie – adekwatnie rozmawiałem o tym pewnego dnia z jednym z naszych pisarzy. Jest kilka linijek, szczególnie tych, które Taliesin powiedział w grze, i myślisz: „Musimy to tam umieścić”. A czasami choćby w przypadku pojedynczych, jednowierszowych zdań mówisz: „Ale Jak?” [Everyone laughs] „To nieprawda odpowiedni!” Próbujesz jednak to znaleźć.

O’Brien: Czasami staramy się uchwycić coś, co zajęło kilka odcinków lub gier, a jest to tylko pojedyncza klatka animacji. Próbuję tylko kiwnąć głową.

Jaka jest tego druga strona? Co zyskała twoja postać w tym sezonie, co cię ekscytowało?

Promień: To znaczy, myślę, iż piękno tego, co robimy, polega na tym, iż możesz pokazać wiele perspektyw lub rzeczy, które mogły się wydarzyć, a których tak naprawdę nie uwzględniliśmy w grze. W pierwszej kampanii był czas, kiedy zrobiliśmy sobie roczną przerwę w grze, podczas której bohaterowie wyszli, zajęli się innymi rzeczami, osiągnęli pewne osobiste ambicje, które mieli, i mogliśmy to zobaczyć. Dzięki Keyleth możesz zobaczyć jej podróż do Ziemi Ashari i przejść przez jej próby Ziemi Ashari.

To był element kampanii, do którego po prostu poszliśmy, To się stało! Teraz może zmienić się w żywiołaka Ziemi! Czy to nie fajne? Więc myślę, iż bycie w stanie się rozwinąć – kiedy grasz w Dungeons & Dragons i zdobywasz kolejne poziomy, wiele razy, oznacza to wybranie zaklęcia z książki i zapisanie ich, a ty myślisz: Dopiero teraz mogę to zrobić. Ale serial pozwala nam zbadać, w jaki sposób te postacie zdobywają te umiejętności i rozwijają się. Myślę, iż to zawsze fajna zabawa.

O’Brien: Po prostu podoba mi się ciągła ewolucja Vaxa w jego związku z Opiekunką Kruków i moment, w którym kończy sezon, gdzie nie ma miejsca na kota wciąganego, kopiącego i wrzeszczącego, do wanny, co było w pewnym sensie sezon 2 dla niego i coraz więcej się z tym godzi.

Willinghama: To, co kocham, niekoniecznie jest przeznaczone dla Groga. Ale w przypadku Pike’a Trickfoota Ashley Johnson nie pojawiał się zbyt często [in season 2] z powodu strzelaniny w programie w Nowym Jorku. Dlatego ciągle tam wchodziła i wychodziła, przez co traciła pewne fragmenty fabuły. Skorzystaliśmy więc z okazji, aby doprecyzować jej historię [in season 3] i naprawdę wciągnij ją bardziej w rozwój trzeciego sezonu. W przyszłych sezonach naprawdę ładnie ją podkręcimy, aby uzyskać nieco bardziej mięsistą kość do żucia. Ma taką siłę natury, iż oglądanie Ashley zawsze będzie naprawdę zabawne. Więc myślę, iż to jest to, co lubię najbardziej.

O’Brien: Dorzucę też to, co uwielbiam w trzecim sezonie, to rozwój wątków romantycznych, ich kierunek i wzajemne relacje. Miejsce, w którym kończą się w tej kampanii, jest naprawdę niesamowite.