Nieoczekiwany telefon przed świąteczną kolacją: “Musimy porozmawiać

Dawno temu, w małym mieszkaniu w Poznaniu, Ewa przygotowywała się do uroczystej kolacji. Tego dnia mieli świętować dziesiątą rocznicę ślubu z Wojtkiem. Stół przykryła białym obrusem, ustawiła świece i butelkę ulubionego wina męża – w kuchni unosił się zapach pieczonego karpia. Wszystko miało być idealne. Gdy układała serwetki, zadzwonił telefon. Na ekranie pojawiło się imię Wojtka. “Ewo, musimy porozmawiać” – usłyszała jego głos, nagle taki obcy. Serce ścisnęło się jej w piersi. Nie wiedziała jeszcze, iż ten jeden telefon zawali cały jej świat, ale instynkt podpowiadał, iż nadchodzi burza.

Wojtek był jej skałą. Poznali się na uniwersytecie w Warszawie, pobrali młodzi, wychowywali córkę, Olę. Ewa ufała mu bezgranicznie, choćby gdy zostawał po godzinach w pracy lub jeździł w delegacje do Gdańska. Dumna była z jego sukcesów – został kierownikiem w dużej firmie, a jego urok otwierał wszelkie drzwi. Teraz jednak, trzymając telefon, przypominała sobie drobiazgi, które wcześniej ignorowała: jego nieobecne spojrzenia, krótkie odpowiedzi, tajemnicze telefony, które gwałtownie kończył. W pamięci wyłoniło się imię – „Magda”. Jak plama, której nie chciała widzieć.

Magda pracowała z nim dwa lata temu. Ewa widziała ją raz na firmowym spotkaniu – wysoka, z pewną siebie miną i wzrokiem, który zatrzymywał się na Wojtku odrobinę za długo. Wtedy Ewa przegnała myśli o zdradzie: “To tylko koleżanka z pracy”. Wojtek wspominał, iż Magda zmieniła pracę i wyjechała do Wrocławia. ale teraz, słuchając jego przyciszonego głosu w słuchawce, zrozumiała – Magda nigdy nie zniknęła. “Nie chciałem, żeby tak wyszło, Ewciu” – zaczął, a każde słowo bolało jak nóż. Przyznał, iż od roku spotyka się z Magdą, iż wróciła do Poznania, iż się “pogubił”. Ewa milczała, czując, jak zapada się pod nią ziemia.

Nie pamiętała, kiedy odłożyła słuchawkę. Nie pamiętała, jak wyłączyła piekarnik, jak zdjęła ze stołu świeczki, które jeszcze rano zapalała z nadzieją. W głowie wirowały myśli: “Jak on mógł? Dziesięć lat, Ola, nasz dom – i to wszystko dla niej?” Siedziała na kanapie, ściskając w dłoniach ich ślubne zdjęcie, i próbowała pojąć, kiedy jej życie stało się kłamstwem. Przypomniała sobie, jak Wojtek przytulał ją tydzień temu, jak obiecywał Oldze wyjazd w Tatry. A przez cały ten czas był z inną. Zdrada paliła jak ogień, ale najgorsze było to, iż nie zauważyła – bo ufała. Kochała go tak mocno, iż straciła czujność.

Gdy Wojtek wrócił do domu, Ewa spotkała go w ciszy. Goście nie przybyli – odwołała kolację, nie mając siły na udawanie. Wyglądał na zawstydzonego, ale nie złamanego. “Nie chciałem cię zranić, Ewciu. Ale z Magdą… to co innego” – powiedział, a te słowa dobiły ją. Nie krzyczała, nie płakała – tylko patrzyła na niego jak na obcego. “Wynoś się” – w końcu wyszeptała, a jej głos brzmiał mocniej, niż się spodziewała. Wojtek skinął głową, wziął torbę i wyszedł, zostawiając ją w pustym mieszkaniu, gdzie wciąż pachniało świętem, które się nie wydarzyło.

Minął miesiąc. Ewa próbowała żyć dla Oli, która jeszcze nie znała całej prawdy. Uśmiechała się do córki, szykowała jej kanapki do szkoły, ale nocami płakała, zadając sobie to samo pytanie: “Dlaczego nie byłam dość dobra?” Przyjaciele dodawali otuchy, ale ich słowa nie goiły rany. Dowiedziała się, iż Wojtek i Magda mieszkają teraz razem – ta wiadomość była jak cios w brzuch. Ale w głębi serca Ewa czuła, jak rodzi się w niej coś nowego – siła. Nie dała się złamać. Odwołała tamtą kolację, ale nie swoje życie.

Teraz Ewa patrzy w przyszłość z ostrożną nadzieją. Zapisała się na kurs projektowania wnętrz, o którym marzyła za młodu, zaczęła spędzać więcej czasu z Olą, nauczyła się cenić siebie. Wojtek dzwoni, prosi o wybaczenie, ale ona nie jest gotowa go słuchać. Magda, której imię było kiedyś tylko cieniem, teraz nie ma nad nią władzy. Ewa wie: jej życie to nie on, nie ich małżeństwo, ale ona sama. A ta rocznica, która miała być świętem, stała się początkiem nowej opowieści. Opowieści, w której nie będzie już żyła dla cudzych obietnic.