„Jeśli nie pozwolisz mojej matce mieszkać z nami – rozwiodę się z tobą” – i rozwód wniósł…
Mężczyzna, który przysięga ci miłość i wierność, może w jednej chwili stać się obcy. Zwłaszcza wtedy, gdy musisz wybierać między ratowaniem rodziny a ocaleniem siebie przed całkowitym upadkiem. Przeszłam przez to.
Gdy ja, Marta, i Łukasz wzięliśmy ślub, nie mieliśmy własnego mieszkania. Mieszkaliśmy z jego rodzicami w dwupokojowym mieszkaniu – ciasno, ale jakoś daliśmy radę. Aż pewnego dnia jego ojczym wrócił do domu i zastał swoją żonę, Ewę, z kochankiem. Młodszym, bezczelnym, udającym wybawcę. Obfitością obietnic omamił ją wizją nowego życia, ale postawił warunek:
– Sprzedaj mieszkanie. Wyprowadzimy się do innego miasta. Zaczniemy od nowa.
Próbowaliśmy przemówić Ewie do rozumu:
– On cię oszuka. Zostaniesz bez dachu nad głową.
Ale tylko prychnęła:
– Po prostu zazdrościcie mi szczęścia. Nie wtrącajcie się.
Po tygodniu znaleźliśmy się na ulicy – ja, Łukasz i nasze niemowlę. Mieszkanie sprzedane, nas wyrzucono. Łukasz harował na dwóch etatach, ja pisałam w nocy prace zaliczeniowe na zamówienie, żeby jakoś związać koniec z końcem. Ledwo starczało na czynsz, ale wierzyliśmy, iż to dla przyszłości.
Planowaliśmy wziąć kredyt, ale los zaskoczył – odziedziczyłam po ciotce mieszkanie w Łodzi. Przestronne, jasne, z widokiem na podwórze. Za oszczędności przeznaczone na wkład własny zrobiliśmy remont. W końcu mogłam odetchnąć.
Spokój nie trwał długo.
Pewnego wieczoru, gdy zmywałam naczynia, ktoś zapukał. W drzwiach stała Ewa – spuchnięta od płaczu, z oczami jak u zbitego psa.
– Córeczko… synku… wyrzucił mnie… Zostałam z jedną torbą. Pomóżcie…
Łukasz i zamieniłam spojrzenia. Widziałam, jak mięknie. Posadził ją w kuchni, nalał herbaty. A ja stałam, czując tylko głuchy ból. Przecież ostrzegaliśmy ją, błagali, by nie popełniała głupstwa. A ona nie tylko nas nie posłuchała – wyrzuciła nas z dzieckiem, gdy jeszcze wszystko było w porządku.
Łukasz spojrzał na mnie:
– Nie da rady sama. Nie możemy jej zostawić. To moja matka.
Zacięłam usta:
– Wyrzuciła nas jak śmieci, a teraz chcesz ją tu zameldować? W tym mieszkaniu? Gdzie wreszcie zaczęliśmy żyć?
Ewa nie milczała:
– Synku, nie mogę spać na ulicy… Zrozumiałam, nie powtórzę…
Wtedy padły słowa, które rozcięły mnie na pół:
– jeżeli nie zgodzisz się, żeby mama zamieszkała z nami – rozwiodę się z tobą.
Zatrzymał mi się oddech. W uszach szumiało, serce runęło w dół. Ale odpowiedziałam spokojnie. Mówią, iż dusza cichnie przed śmiercią.
– Dobrze – powiedziałam. – To twój wybór. Zostaw klucze. Tu mieszka tylko ten, kto mnie szanuje.
Po tygodniu wniósł pozew o rozwód.
Odszedł. Z matką. Do wynajętego mieszkania. Zostałam sama – z dzieckiem i złamanym sercem. Ale nie żałuję. Nie wpuściłam pod swój dach kobiety, która nas zdradziła, i nie pozwoliłam, by mężczyzna decydował, z kim mam dzielić dom.
Miłość nie powinna stawiać warunków. Zwłaszcza takich.
Dziś wiem: rodzina to nie krew. To szacunek. To granice. To wybory, które ludzie podejmują, gdy jest trudno. Łukasz wybrał. Ja też.
