Narwana Ucieka Ślubu po Usłyszeniu Rozmowy Ojca z Narzeczonym
Gdy usłyszałam rozmowę mojego ojca z narzeczonym, uciekłam z własnego ślubu.
Czasem wystarczy jedno zdanie, jedno przypadkowe słowo, by świat, który budowałaś latami, rozpadł się w mgnieniu oka. Tak właśnie stało się ze mną. Wciąż nie wierzę, iż to nie scena z telenoweli, ale moje prawdziwe życie.
Mam na imię Weronika, a jeszcze kilka dni temu byłam szczęśliwą narzeczoną. Zakochana, pełna nadziei, wypatrująca tej najważniejszej, najpiękniejszej chwili w moim życiu. Ja i Mikołaj byliśmy razem prawie trzy lata. Nie powiem, iż wszystko było idealne, ale kto dziś żyje w idealnym związku? Byliśmy jak dwie połówki kłóciliśmy się, godziliśmy, marzyliśmy. A gdy zaszłam w ciążę, Mikołaj nie uciekł, jak zrobiłoby wielu. Nie zasłaniał się pustymi obietnicami. Oświadczył się i zaczęliśmy przygotowania. To było jak sen.
Wybór sukni zajął mi wieczność, dłonie drżały, gdy dotykałam koronki. Restauracja, menu, muzyka wszystko dopięte na ostatni guzik. Moja matka płakała ze wzruszenia, a ojciec był zamknięty w sobie, ale myślałam, iż to tylko stres. W dniu ślubu obudziłam się wcześnie, spojrzałam w lustro i nie mogłam uwierzyć miałam swój bajkowy moment.
Ślub w urzędzie stanu cywilnego, wszyscy klaskali i krzyczeli Niech żyją młodzi!. Potem zaczęło się wesele w eleganckiej restauracji w centrum Warszawy. Głośna muzyka, toast za toastem, tańce. Wszyscy byli szczęśliwi. Wszyscy oprócz mnie.
Mniej więcej godzinę po rozpoczęciu wyszłam na chwilę odetchnąć. I stałam się przypadkowym świadkiem rozmowy, która wywróciła mój świat do góry nogami. Ojciec stał z Mikołajem w kącie, palili papierosy. Nie chciałam przeszkadzać, ale gdy usłyszałam głos ojca, zastygłam.
Też się na to nabrałem, mówił z sarkastycznym uśmiechem, ożeniłem się z jej matką, bo tak wypadało. Bez miłości, bez szczęścia. Tylko wieczne poczucie obowiązku. Nie powinieneś był tego zaczynać, Mikołaj. Ona, tak jak jej matka, zrujnuje ci życie. Swoje i twoje.
Zamarłam. Nie pamiętam, jak się stamtąd wydostałam. Nie wierzyłam własnym uszom. To nie był tylko cios. To była podwójna zdrada. Mój ojciec, którego uwielbiałam, mój wzór rodziny, człowiek, któremu ufałam bardziej niż komukolwiek. I mój narzeczony. Nie zaprotestował. Tylko milczał i przytaknął. Wiedział. Obaj wiedzieli. I nikt się nie zatrzymał, nikt nie żałował, iż to powiedział na głos.
Uciekłam. Bez słowa wyjaśnienia. Nie oglądając się za siebie. Biegłam przed siebie, nie wiedząc dokąd. Nie płakałam łkałam. Trzęsłam się. Wszystko we mnie krzyczało z bólu. Nie miałam już domu, rodziny, miłości. Wszystko stało się obce, brudne, pełne kłamstw. Myślałam, iż moja rodzina jest wzorowa. A to była tylko iluzja.
Zniknęłam. Wróciłam do domu po dwóch dniach. Nie odzywałam się do nikogo. Cicho położyłam klucze od samochodu, który ojciec mi podarował, na jego biurku. Potem zadzwoniłam do Mikołaja. Powiedziałam tylko: Dziś złożę papiery o rozwód. Nie jesteśmy już mężem i żoną. Na początku nie wierzył, krzyczał, błagał, próbował się tłumaczyć. Ale to już się skończyło. Wymazałam go z życia.
Tak, to trudne. Ale może ta prawda była moim ocaleniem. Bo gdybym nie usłyszała tej rozmowy, żyłabym w kłamstwie, budowała przyszłość z kimś, kto od początku nie chciał tego życia. Kto widział we mnie tylko obowiązek, pomyłkę.
Teraz jestem sama. Z blizną na sercu i dzieckiem pod sercem. Ale jestem wolna. I nigdy więcej nie pozwolę, by ktoś mnie zdradził. Czasem lepiej uciec z wesela, niż spędzić całe życie w kłamstwie.
