Najciekawsze wystawy 2025 roku

Białystok

Galeria Arsenał

Monika Drożyńska, Słowo oporu
31 stycznia – 30 marca

Wanda Czełkowska, Rzeźba jest wydarzeniem intelektualnym
31 stycznia – 30 marca

Wspólny krajobraz / Powitanie obcego
28 marca – 25 maja

Arsenał 60! O kolekcjonowaniu, kolekcji i miłości do Arsenału
25 kwietnia – 7 września

Kukania
5 września – 9 listopada

Alicja Pakosz
26 września – 31 grudnia

Flow, czyli przepływ na Narwi
26 września – 31 grudnia

Pakui Hardware, Waga słów
5 grudnia 2025 – 8 lutego 2026

Dwoma monograficznymi wystawami polskich artystek otworzy rok białostocki Arsenał. Z końcem stycznia w galerii otworzy się wystawa Moniki Drożyńskiej Słowo oporu, na której mimo tytułowej sugestii zobaczymy nie tylko hafciarskie prace artystki wykorzystujące tekst, ale także mniej znane i eksponowane części jej dorobku, w tym część sięgającej końca lat 90. praktyki fotograficznej. Równolegle otworzy się wystawa Wandy Czełkowskiej Rzeźba jest wydarzeniem intelektualnym, próbująca uchwycić efemeryczną i konceptualną naturę rzeźbiarskiego dorobku artystki.

Wiosną zobaczymy z kolei dwie znaczące wystawy zbiorowe. Wspólny krajobraz / Powitanie obcego prezentować będzie prace zaangażowanych społecznie osób artystycznych z Gruzji, Litwy, Mołdawii, Polski, Ukrainy i Tajwanu, koncentrujących się na kwestiach dekolonizacji i deimperializacji oraz poszukiwaniu wspólnego gruntu pod budowę sprawiedliwszej przyszłości. Pod koniec kwietnia, z okazji jubileuszu swojego sześćdziesięciolecia, Arsenał zaprezentuje z kolei prace z gromadzonej od 1990 roku Kolekcji II. Potencjał snów, fantazji, podświadomości, dawnych wierzeń i eskapistycznych praktyk w mierzeniu się z własnymi i międzypokoleniowymi traumami związanymi z doświadczeniem wojny, wykluczenia, prześladowań, patriarchatu i opresyjnych systemów społecznych badać będzie wystawa Kukania. Otwierana na początku września ekspozycja kuratorowana przez Katarzynę Różniak-Szabelską prezentować będzie prace osób artystycznych z Europy Środkowo-Wschodniej, które w galerii złożą się na immersyjną kryjówkę nawiązującą do krajobrazu podlaskich bagien. Z oglądanego pod innym kątem podlaskiego krajobrazu wyrastać będzie też kuratorowana przez Ewę Tatar wystawa Flow, czyli przepływ na Narwi – kolejny owoc pływającego projektu rozwijanego przez Agnieszkę Brzeżańską i Ewą Ciepielewską. Jesienią zobaczymy w Arsenale również monograficzne wystawy malarki Alicji Pakosz oraz kolektywu Pakui Hardware, który badać będzie przyglądać się będzie znaczeniu informacji, słów i języka w kontekście rozwijających się technologii sztucznej inteligencji.

Bielsko-Biała

Galeria Bielska BWA

Katarzyna Kozyra, Być kimś, kim się (nie) jest
17 stycznia – 16 marca

Grupa Twožywo, Prawd()podobieństwo
19 stycznia – 3 marca

Nowe nabytki w Kolekcji Sztuki Galerii Bielskiej BWA
24 stycznia – 2 marca

Szeroko zakrojoną retrospektywą Katarzyny Kozyry, kuratorowaną przez Adę Piekarską, rozpocznie nowy rok Galeria Bielska BWA. Być kimś, kim się (nie) jest to druga odsłona dwuczęściowego projektu, jesienią ubiegłego roku prezentowanego w ostrawskiej galerii GVUO. Zobaczymy na niej wybór prac zogniskowanych wokół idei płynnej tożsamości, od Łaźni męskiej i Szukając Jezusa po najnowsze realizacje performatywne artystki. Chwilę później otworzy się w galerii wystawa Grupy Twožywo – nie jest to literówka, bo niegdysiejszy duet, który oficjalnie zakończył działalność w 2011 roku, znalazł kontynuację i tworzą go w tej chwili Krzysztof Sidorek, Mariusz Libel i Karolina Vyšata. Styczeń zwieńczy kuratorowany przez dyrektorkę BWA Agatę Smalcerz pokaz najnowszych nabytków w liczącej ponad 1100 prac kolekcji galerii.

Bydgoszcz

Galeria Miejska bwa w Bydgoszczy

Katarzyna Bogucka, Czarne myśli
17 stycznia – 1 marca

Dotyk natury
23 stycznia – 16 marca

Karolina Jaklewicz, Geometria w stanie napięcia
13 lutego – 27 kwietnia

Solową wystawą ilustratorki Katarzyny Boguckiej rozpocznie sezon Galeria Miejska bwa w Bydgoszczy. Na Czarnych myślach zobaczymy kolaże oraz prace łączące kolaż z malarstwem z serii Bezsenność. Pod koniec stycznia otworzy się międzynarodowa fotograficzna wystawa zbiorowa Dotyk natury, prezentująca prace osób artystycznych na różne sposoby sięgających do analogowych korzeni fotografii i reprezentujących rozmaite postawy wobec świata przyrody. W lutym w bydgoskiej galerii zobaczymy solową wystawę Karoliny Jaklewicz, w pierwszej odsłonie prezentowaną pod koniec minionego roku w Wałbrzychu, przyglądającą się ewolucji praktyki artystki odnoszącej się dzięki języka geometrii do problemów politycznych i społecznych.

Bytom

CSW Kronika

Żabie doły
22 lutego – 28 marca

Anna Grzymała
26 kwietnia – 6 czerwca

Joanna Tochman, Daria Wollman
26 kwietnia – 6 czerwca

Shell Tears 2.0
5 lipca – 15 sierpnia

Granice osobiste
13 lipca – 24 października

Leżący na pograniczu Bytomia i Chorzowa Zespół Przyrodniczo-Krajobrazowy Żabie Doły, obejmujący nieużytki, grunty rolne, zbiorniki wodne oraz hałdy, eksplorować będzie grupa osób studenckich z Pracowni Działań Interdyscyplinarnych katowickiej ASP na otwieranej w drugiej połowie lutego w Kronice wystawie Żabie doły. Będą one poszukiwać nowej formy dla sztuki ziemi, nie okopanej w tradycji wielkich projektów drastycznie przeobrażających teren dzięki koparek i buldożerów w imię jednostkowej wizji, odchodzącej od traktowania natury jako obojętnego materiału. Szymon Kobylarz, Filip Rybkowski, Michał Zawada i Michał Sroka rozwiną z kolei latem swój projekt Shell Tears, prezentowany w 2023 roku na Warsaw Gallery Weekend, kontynuując namysł nad współczesną męskością w kontekście m.in. ciała, seksualności, wychowania, wojny, pracy czy manosfery. Latem zobaczymy również wystawę Granice osobiste, zrealizowaną przez młode osoby dla młodych osób, podsumowującą półroczny projekt edukacyjny dotyczący mechanizmów systemu edukacji napędzających różne formy nie tylko symbolicznej przemocy. Solową wystawę zaprezentuje w tym roku w Kronice Anna Grzymała, która pod koniec kwietnia pokaże nowy cykl obrazów, równolegle zobaczymy też wspólną wystawę Joanny Tochman i Darii Wollman, które w swoich pracach podejmują refleksję nad kondycją i percepcją pejzażu.

Elbląg

Centrum Sztuki Galeria EL

Kacper Tomaszewski, śnij, piesku śnij…
16 stycznia – 30 marca

Tomek Krupiński (feat. Piotr Pawlak), the bloop
30 stycznia – 9 marca

Milan Zientara
3 kwietnia – 8 czerwca

Marta Jabłońska
8 maja – 29 czerwca

Ben Muthofer i Gerhard Jürgen Blum-Kwiatkowski, Życiorysy równoległe
22 maja – 6 lipca

Zuza Dolega i Mariusz Szczygieł
14 sierpnia – 12 października

Marta Romankiv, Eurowarsztat
11 września – 2 listopada

Ksenia Gryckiewicz, Głos, który stał się związkiem dusz
23 października – 14 grudnia

Stach Szumski, Architektura kostna. (Bonechitecture)
13 listopada 2025 – 11 stycznia 2026

Maryna Tomaszewska, BONA FIDE
18 grudnia 2025 – 15 lutego 2026

W 2025 rok Galeria EL wejdzie w nastroju refleksyjnym – wystawą Kacpra Tomaszewskiego przekształcającą krużganek dawnego kościoła w świątynię żalu po braciach mniejszych. Tomaszewski podejmie temat międzygatunkowej miłości i przywiązania do zwierząt w kontekście przeżywania żałoby po ich stracie. Pod koniec stycznia solową wystawę zaprezentuje Tomek Krupiński, wypełniając przestrzeń galerii quasi-prehistoryczną materią. Najnowsze obrazy i obiekty, podejmujące wątki m.in. queerowania męskiej cielesności i seksualności, zdrowia psychicznego i rytuałów, zaprezentuje na indywidualnej wystawie Milan Zientara.

W maju czekają nas dwie ekspozycje kontynuujące refleksję nad zbiorami elbląskiej galerii. Dialog z wybranymi archiwaliami i dziełami nawiązywać będą abstrakcyjne obrazy Marty Jabłońskiej. We współpracy z Galerią Sztuki Współczesnej w Opolu zrealizowana zostanie z kolei wystawa Życiorysy równoległe zestawiająca z sobą dorobek dwóch poruszających się w zbliżonych obszarach artystów o biografiach rozpiętych między Polską a Niemcami – Bena Muthofera i Gerharda Jürgena Bluma-Kwiatkowskiego. Z okazji sześćdziesięciolecia I Biennale Form Przestrzennych wystawie towarzyszyć będzie też reedycja jego katalogu.

W drugiej połowie roku zobaczymy m.in. wspólną wystawę Zuzy Dolegi i Mariusza Szczygła oraz szereg pokazów indywidualnych. Marta Romankiv w Eurowarsztacie, bazując na swoich trzyletnich badaniach, stawiać będzie pytania o „europejskość” w kontekście migracji i wykluczenia politycznego. Ksenia Gryckiewicz we współpracy z białoruskim chórem Spievy podejmować będzie refleksję nad głosem, także tym wewnętrznym, oraz byciem słyszaną. Stach Szumski ponownie wędrować będzie przez długie fragmenty dziejów, tworząc w galerii niby-paleolityczną architekturę z kości mamutów i przyglądając się wędrówce symboli na przestrzeni dziejów. Maryna Tomaszewska zaprezentuje z kolei nowy cykl prac, których osią jest życie i spuścizna Bony Sforzy.

Gdańsk

CSW Łaźnia

Elvin Flamingo, #ObsessiveStates
31 stycznia – 30 marca

Pod koniec stycznia w CSW Łaźnia otworzy się retrospektywa Elvina Flamingo podsumowująca dotychczasową twórczość artysty, przyglądająca się jej głównym wątkom i ich ewolucji na przestrzeni ostatniej dekady. Na wystawie zobaczymy jednak również cztery nowe, premierowe projekty artysty, w tym rysunki na maskach silnika Dodge’a Challengera zainspirowane Znikającym punktem oraz instalację powstałą we współpracy z Kliniką Psychiatrii Uniwersyteckiego Centrum Klinicznego w Gdańsku.

Gdańska Galeria Miejska

Krzysztof Wróblewski, Alicja Bielawska, Końca świata nigdy nie będzie
17 stycznia – 6 kwietnia

Wojciech Gilewicz
31 stycznia – 16 marca

Martyna Pasternak, W dniu jutrzejszym
luty–kwiecień 2025

Agata Ingarden
kwiecień–czerwiec 2025

Neue Stimmung
maj–sierpień 2025

Tomasz Kowalski i Otto Meyer Amden
październik–grudzień 2025

Antonina Nowacka i Tomasz Umbras
październik 2025 – styczeń 2026

Jako pierwszą w nowym roku w GGM zobaczymy otwieraną w połowie stycznia w Gdańskiej Galerii Güntera Grassa wspólną wystawę Alicji Bielawskiej i Krzysztofa Wróblewskiego Końca świata nigdy nie będzie. Także w pozostałych oddziałach galerii czekają nas w kolejnych miesiącach projekty duetów. W GGM1 na kuratorowanej przez Gabrielę Warzycką-Tutak wystawie spotkają się jesienią Antonina Nowacka i Tomasz Umbras, w niespodziewany sposób łącząc dźwięk i modę. W tym samym czasie w GGM2 na wystawie przygotowanej przez Andrzeja Zagrobelnego zobaczymy z kolei dialog artystów z zupełnie różnych pokoleń – Obrazy Tomasza Kowalskiego spotkają się z pracami tworzącego w latach 30. szwajcarskiego malarza i grafika Otto Meyera Amdena.

Piotr Stasiowski, który niedawno po latach kierowania galerią objął stanowisko dyrektora gdańskiego Muzeum Narodowe, zdążył jeszcze wykruratorować w GGM indywidualną wystawę Wojciecha Gilewicza, która otworzy się z końcem stycznia. W kolejnym miesiącu zobaczymy solowy pokaz Martyny Pasternak, przygotowany w ramach nagrody galerii w konkursie Najlepszych Dyplomów 2023 roku. W swoim dyplomie artystka odtworzyła z pamięci architekturę i wyposażenie szkoły, do której chodziła jako dziecko, tym razem wybiegać będzie w przyszłość, w której spełnione marzenia splatają się z katastrofalnymi scenariuszami. Wiosną indywidualną wystawę zaprezentuje z kolei Agata Ingarden, rozwijając w Gdańsku projekt The Dream House World. Również wiosną w GGM1 zobaczymy przygotowaną przez Janka Owczarka i Piotra Polichta wystawę analizującą współczesne spojrzenia na krajobraz, przede wszystkim przez pryzmat renesansu nastrojowego malarstwa rodem z niegdysiejszych „stimmungowych” pejzaży.

Muzeum Narodowe w Gdańsku

Masaaki Ohya, Tajemnice natury
1 marca – 25 maja

Błyskotliwe historie: złote i srebrne skarby rumuńskiego średniowiecza
14 marca – 30 sierpnia

Monograficzna wystawa Masaakiego Ohyi otworzy się na początku marca w Muzeum Narodowym w Gdańsku. Przybliży ona rodzimej publiczności dorobek japońskiego artysty badającego wpływ działalności człowieka na środowisko naturalne. Znajdzie się na niej 70 jego prac z ostatnich dwóch dekad. Nieco później w tym samym miesiącu, w ramach Sezonu Kulturalnego Rumunia–Polska 2024-2025, otworzy się wystawa dzieł rzemiosła artystycznego i złotnictwa o proweniencji mołdawskiej, siedmiogrodzkiej i wołoskiej, pochodzących z okresu od wczesnego średniowiecza po wiek XVIII.

Instytut Kultury Miejskiej

Narracje 16. Aniołki. Pod powiekami
7–8 listopada

Kolejna edycja festiwalu Narracje, organizowanego przez Instytut Kultury Miejskiej oraz Gdańską Galerię Miejską, rozegra się w dzielnicy Aniołki, jednej z centralnych, choć mało znanych dzielnic Gdańska, rozłożonej na wzgórzach, z których roztacza się widok na panoramę miasta i zatokę. Projekt Mai Murawskiej i Karoliny Połom Aniołki. Pod powiekami odnosić się będzie do historii dzielnicy oraz jej aktualnych problemów społecznych, aktywizując przy tym lokalną społeczność i włączając jej inicjatywy w program festiwalu.

Gorzów Wielkopolski

Miejski Ośrodek Sztuki

Rafał Żarski, Chcę żeby wszyscy życzyli sobie dużo snu
17 stycznia – 23 lutego

Andrzej Bembenek, Urządzenia do ćwiczeń konkretnych partii ciała
21 marca – 27 kwietnia

Yuriy Biley, Malownicza Ukraina
11 kwietnia – 25 maja

Sylwester Ambroziak, Homo Ludens
9 maja – 15 czerwca

Julia Woronowicz
27 czerwca – 27 lipca

Natalia Szostak
26 września – 9 listopada

Martyna Czech
14 listopada 2025 – 5 stycznia 2026

Podobnie jak w poprzednich latach, program Miejskiego Ośrodka Sztuki w Gorzowie Wielkopolskim na nadchodzące miesiące opiera się przede wszystkim na wystawach indywidualnych, zwłaszcza pokazach młodego pokolenia artystek i artystów. Na początku roku zobaczymy w Gorzowie solową wystawę Rafała Żarskiego, wiosną wystawy Andrzeja Bembenka, Yuriya Bileya i Sylwestra Ambroziaka, latem ekspozycję Julii Woronowicz, a jesienią Natalii Szostak i Martyny Czech.

Kalisz

Galeria Sztuki im. J. Tarasina

Bianka Rolando, Źródlane bębny śpiewają szczelinę
6 – 28 lutego

Dominik Lejman, Poza zasadą tożsamości
6 marca – 4 kwietnia

Anna Bujak, Chcemy tylko róż
26 czerwca – 28 sierpnia

Open Group, Powtarzajcie za mną II
11 września – 20 listopada

O.W. L. Kolektyw, Dolce Luce
4 grudnia 2025 – 29 stycznia 2026

Najnowsze obrazy i obiekty Bianki Rolando zobaczymy w lutym na jej solowej wystawie w Galerii Sztuki im. J. Tarasina. W kolejnym miesiącu najnowsze prace zaprezentuje w Kaliszu Dominik Lejman. Wychodząc m.in. od zjawiska anamorfozy i rozbicia wyrastającej z renesansu iluzji obrazu-okna umieszczającego widza w centralnej pozycji, artysta podejmować będzie refleksję nad rolą tożsamości w sztuce i koniecznością krytycznego przyglądania się jej z boku. Latem zobaczymy z kolei nowe prace Anny Bujak na jej solowej wystawie pod wywiedzionym z hasła sufrażystek tytułem Chcemy tylko róż, kuratorowanej przez Patrycję Sikorę i wyłonionej w 8. edycji organizowanego przez galerię Konkursu dla Kuratorów. Efektem drugiego konkursu organizowanego przez galerię, czyli 5. edycji Międzynarodowego Konkursu na Eksperyment w Sztukach Wizualnych – Próba, będzie wystawa kolektywu O.W.L., który immersyjną instalacją Dolce Luce zaanektuje całą przestrzeń galerii. Do Kalisza zawędruje w tym roku również prezentowany w Pawilonie Polskim na ostatnim Biennale w Wenecji projekt Open Group Powtarzajcie za mną II.

Katowice

BWA Katowice

Dziura w kamieniu
25 kwietnia – 25 maja

Kineformy, Andrzej Pawłowski
26 kwietnia – 25 maja

I Triennale Sztuki Zaangażowanej Społecznie Liceów Plastycznych 2025
30 maja – 12 czerwca

Szymon Kobylarz, Ostatni ludzie
1 sierpnia – 14 września

Art brut z kolekcji Františka Písařovica
15 sierpnia – 14 września

Eva Švankmajerová, Jan Švankmajer, DISEGNO INTERNO
26 września – 23 listopada

Zrealizowana we współpracy z Atelier 34ZERO w Brukseli międzynarodowa wystawa rzeźbiarska Dziura w kamieniu, podejmująca refleksję nad przestrzenią, materialnością oraz rolą negatywnej przestrzeni w sztuce otworzy się w katowickim BWA pod koniec kwietnia. Równolegle zobaczymy też monografię Andrzeja Pawłowskiego, organizowaną z okazji stulecia urodzin artysty. W maju w Katowicach odbędzie się pierwsza edycja nowej cyklicznej imprezy dla młodych osób artystycznych – Triennale Sztuki Zaangażowanej Społecznie Liceów Plastycznych. Latem BWA zaprezentuje solową wystawę Szymona Kobylarza kuratorowaną przez Martę Czyż oraz ekspozycję tworzonych w ramach terapii prac pacjentów czeskiego psychiatry Františka Písařovica. Wątki czeskie kontynuować będzie otwierana pod koniec września wystawa surrealistycznej twórczości Jana Švankmajera i malarstwa Evy Švankmajerowej, w ubiegłym roku prezentowana w GASK Kutná Hora.

Oblatow4

Marta Byrdziak, Cała przyjemność po mojej
kwiecień–czerwiec 2025

Kama Świerad, Tkanki miękkie
czerwiec–lipiec 2025

O ewolucji roli kobiet w społeczeństwie na przestrzeni dziejów opowiadać będzie Marta Byrdziak w swojej indywidualnej wystawie w przestrzeni Oblatów4. Czerpiąc z własnej historii oraz sięgając do mitologii, historii i religii artystka analizuje i dekonstruuje tradycyjne role płciowe. Wokół intymności, cielesności i dotyku krążyć będzie prezentowana latem wystawa Kamy Świerad, na której znajdą się obiekty przestrzenne wykonane m.in. z miękkich papierów bawełnianych, transparentnej wełny, śliskich materiałów, delikatnych włóczek, mieniących się koralików i pluszu.

Kraków

Bunkier Sztuki

Justyna Smoleń, Kruche sny
29 stycznia – 13 kwietnia

Marta Antoniak, Cząstki elementarne
29 stycznia – 13 kwietnia

wystawa Kolekcji Bunkra Sztuki
wrzesień 2025

W tym roku Bunkier Sztuki obchodzi sześćdziesięciolecie swojego istnienia (a przy okazji trzydziestolecie nadania obecnej nazwy). Z tej okazji galeria pochyli się nad własną historią i zaprezentuje jesienią wystawę opartą na swojej kolekcji. Na początku roku zobaczymy z kolei solowe pokazy dwóch artystek związanych z krakowskim środowiskiem. Na wystawie Justyny Smoleń kuratorowanej przez Michalinę Sablik zobaczymy ceramiczne obiekty artystki powstałe z porcelanowych bibelotów, destruktów naczyń, figurek czy jubileuszowych trofeów, układające się w opowieść o powracających reakcyjnych ideach i próbach ich przeobrażenia oraz kreowania nowych wizji rzeczywistości. Z różnego rodzaju skrawków i resztek powstają również prace Marty Antoniak, które zobaczymy na wystawie kuratorowanej przez Małgorzatę Jędrzejczyk. Znajdą się na niej realizacje z różnych etapów twórczości artystki, w tym dwa nowe cykle malarskie.

Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha

Sto nocnych zjaw. Zjawy, duchy i demony w sztuce Japonii i Zachodu
kwiecień–sierpień 2025

East East
kwiecień–sierpień 2025

Mizuno Toshikata
wrzesień–listopad 2025

Watanabe Seitei. Kuchi-e i sashi-e. Z kolekcji Muzeum Manggha. Dar Raymonda Milewskiego
wrzesień–listopad 2025

Sanseki. Trzy kamienie
wrzesień–listopad 2025

Laka. Urushibako – wielka kariera małego przedmiotu
listopad 2025 – kwiecień 2026

Japońscy architekci w Muzeum Manggha
listopad 2025 – maj 2026

Kolejna z serii wystaw krakowskiego Muzeum Manggha skupiających się na styku kultur i estetyk osnuta będzie wokół prac z kolekcji Feliksa „Mangghi” Jasieńskiego ukazujących yōkai. Na wystawie Sto nocnych zjaw spotkają się one z postaciami z baśni, legend i mitologii słowiańskiej, wizjami z marzeń sennych i koszmarów oraz wyobrażeniami współczesnych demonów. Wiosną muzeum zaprezentuje też towarzyszącą EXPO w Osace wystawę East East, koncentrującą się na koncepcji tytułowego wschodu w kontekście politycznym i kulturowym. W drugiej połowie roku zobaczymy m.in. pierwszą w Europie monograficzną wystawę Mizuno Toshikaty, jednego z czołowych japońskich grafików przełomu XIX i XX wieku, który w swojej praktyce podtrzymywał tradycje ukiyo-e, jednocześnie otwierając drogę do nowoczesnego japońskiego kolorowego drzeworytu. We wrześniu otworzy się również wystawa poświęcona mało znanemu w Polsce aspektowi sztuki epoki Meiji, czyli kuchi-e – frontyspisom japońskich powieści romantycznych i magazynów literackich – oraz sashi-e, czyli zamieszczanym w czasopismach ilustracjom. Jesienią Manggha zaprezentuje także dwie ekspozycje poświęcone tradycyjnym gałęziom sztuki japońskiej – suiseki, czyli wywodzącej się z filozofii zen sztuki artystycznego eksponowania kamieni oraz urushi, czyli japońskiej laki. Rok zwieńczy wystawa otwierająca nowy cykl prezentujący najwybitniejszych współczesnych architektów japońskich, którego pierwszym bohaterem będzie Shigeru Ban.

Muzeum Narodowe w Krakowie

Utamaro
17 stycznia – 13 kwietnia

Janusz Tarabuła, Pamięć
21 lutego – 10 sierpnia

Dacja. Zapomniane królestwo
17 lipca – 31 października

Klasyka japońskiej sztuki zawita w tym roku nie tylko do Mangghi, ale i Gmachu Głównego Muzeum Narodowego w Krakowie, gdzie jeszcze w styczniu otworzy się monografia Kitagawy Utamaro, jednego z najsłynniejszych twórców drzeworytu z epoki Edo. Narracja wystawy zbudowana będzie wokół klasycznych kategorii tematycznych japońskiej sztuki, a prezentowane prace pochodzą ze zbiorów samego MNK; wśród nich zobaczymy dwie grafiki zupełnie unikatowe. W kolejnym miesiącu otworzy się monograficzna wystawa Janusza Tarabuły, twórcy znanego przede wszystkim jako reprezentant malarstwa materii, od roku 1961 działającego w Grupie Krakowskiej, współzałożyciela Grupy Pięciu. Znajdzie się na niej kilkadziesiąt prac obejmujących okres ponad półwiecza, od studenckich dzieł z lat 50., wyrastających z inspiracji surrealizmem i kubizmem, po prace z ostatniej dekady, nasycone treściami transcendentnymi i eschatologicznymi. MNK również dołoży swoją cegiełkę do Sezonu Kulturalnego Polska–Rumunia 2024–2025 i latem zaprezentuje wystawę Dacja. Zapomniane królestwo, na której zobaczymy dzieła złotnictwa z II i I tysiąclecia p.n.e. z terenów dzisiejszej Rumunii.

Międzynarodowe Centrum Kultury

Śmiejąc się jednym, płacząc drugim okiem. Sztuka Rumunii w kolekcji Ovidiu Șandora
7 marca – 20 lipca

Ľudovít Fulla i słowacki modernizm
26 września – 14 grudnia

Constantin Brâncuși. Fotografie z kolekcji Davida Groba
wrzesień–listopad 2025

W ramach Sezonu Kulturalnego Polska–Rumunia 2024–2025 w marcu otworzy się w Międzynarodowym Centrum Kultury w Krakowie wystawa prac ze zbiorów Ovidiu Șandora, kolekcjonera z Timișoary. Będzie ona opowieścią tak o sztuce Rumunii ostatniego stulecia, jak i historii samego kraju, zbudowaną zarówno z prac klasyków pokroju Brâncușiego i Tzary, jak i twórców przeoczonych w dwudziestowiecznym kanonie oraz tych dopiero debiutujących. Brâncuși powróci do MCK jako główny bohater otwieranej we wrześniu wystawy, koncentrującej się na jego dorobku fotograficznym, ukazującej zdjęcia artysty nie tylko jako dokumentacje ikonicznych rzeźb, ale odrębne dzieła, nowatorskie i wyrażające jego artystyczną filozofię. Jesienią krakowska publiczność będzie miała okazję poznać bliżej także twórczość Ľudovíta Fulli, jednego z najważniejszych twórców słowackich, w latach 30. współtwórcy bratysławskiej Szkoły Sztuki i Rzemiosła, porównywanej z Bauhausem. Prezentacja dorobku Fulli będzie równocześnie opowieścią o słowackiej tożsamości i narodowych mitach, dopełnioną przez prace innych osób artystycznych wchodzących w dialog z pracami głównego bohatera.

Jak Zapomnieć

Angelika Puff, Krew korzeni
10 stycznia – 28 lutego

Adam Horvath, Land of the broken bones
7 marca – 18 kwietnia

Katarzyna Szymankiewicz, Przed chwilą byłam psem
13 czerwca – 15 sierpnia

Konrad Krzyżanowski
czerwiec 2025

Galeria Jak Zapomnieć zainauguruje rok wystawą Krew korzeni Angeliki Puff, kuratorowaną przez Katarzynę Oczkowską. Z obrazów i performansów artystki wyłaniać się będzie opowieść o współczesnej recepcji magii, rytuałów czy zielarstwa. W marcu otworzy się solowa wystawa Adama Horvatha kuratorowana przez Michalinę Sablik. Artysta pokaże na niej nowe obrazy tworzone akrylem i sprayem, rzeźby z drewna modrzewiowego z elementami futra i żywicy epoksydowej oraz przestrzenno-malarskie obiekty. Latem zobaczymy solową wystawę Katarzyny Szymankiewicz kuratorowaną przez Anię Batko. W projekcie wchodzącym w bezpośredni dialog z przestrzenią galerii artystka odnosić się będzie do swojej kilkuletniej pracy w korporacji i doświadczeń związanych z projektami dotyczącymi AI, a z drugiej strony do diagnozy zaburzeń koncentracji i deficytu uwagi. W czerwcu zobaczymy też dyplomową wystawę Konrada Krzyżanowskiego, koncentrującą się na stanach i momentach granicznych oraz tym, jak przewidywania przyszłości zniekształcają teraźniejszość.

Zamek Królewski na Wawelu

Łukasz Stokłosa, Elegie
28 marca – 29 czerwca

Magdalena Abakanowicz
25 kwietnia 2025 – 18 stycznia 2026

A może coś innego? Współczesność na Wawelu
26 października 2025 – 29 marca 2026

Choć Zamek Królewski na Wawelu raczej nigdy nie przekształci się w realne CSW Zamek Wawelski, od pewnego czas w jego programie pojawiają się także akcenty związane ze sztuką współczesną. NIe inaczej będzie w tym roku. Wiosną zobaczymy indywidualna wystawę Łukasza Stokłosy, współbrzmiącą z zamkowym otoczeniem, bo koncentrującą się na monarchii w nowożytnej Europie. Stokłosa opowiada o dawnych władczyniach i władcach poprzez przedmioty i scenerie: insygnia i płaszcze koronacyjne, karety, wnętrza rezydencji i widoki otaczających je ogrodów. W rozmaitych przestrzeniach na Wawelu zobaczymy też prace Magdaleny Abakanowicz. Od kwietnia do września rzeźby artystki prezentowane będą w Ogrodach Królewskich, szczególnie ciekawie zapowiada się jednak prezentacja planowana w Sali Senatorskiej w okresie od października do stycznia przyszłego roku – abakany, przez artystkę nazywane współczesnymi arrasami, spotkają się tam z arrasami Zygmunta Augusta. Zamek sięgnie też do historii swojej współpracy z twórcami współczesnymi, która jest dłuższa, niż mogłoby się wydawać. Jesienią otworzy się wystawa dzieł polskiego malarstwa współczesnego ze zbiorów Zamku Królewskiego, w której znajdują się prace twórców od Jonasza Sterna i Jerzego Nowosielskiego po Marcina Maciejowskiego. Będzie ona okazją m.in. do opowiedzenia o współpracach z artystami współczesnymi zwłaszcza w latach 60. i 70., kiedy projektowali oni wawelskie wystawy i wnętrza administracyjno-konferencyjne.

Krosno

BWA Krosno

Marta Jamróg, Odpowiedź przyjdzie później
16 maja – 7 czerwca

Joanna Dudek, Ziemia Przemieniona
7 listopada – 7 grudnia

Dużą wystawę indywidualną Marty Jamróg zobaczymy wiosną w krośnieńskim BWA. Z prezentowanych obrazów, wideo, obiektów i instalacji wyłaniać się będzie autobiograficzna opowieść o poszukiwaniu własnego miejsca i tożsamości, rozpoczynająca się przed II wojną światową w domu pradziadków artystki. Jamróg jednocześnie usuwa w swoich pracach człowieka ze sfery sacrum, na jego miejsce wprowadzając zwierzęta. Do relacji między człowiekiem a naturą odnosić się będzie też Joanna Dudek w swojej jesiennej wystawie Ziemia Przemieniona, ukazującej świat przed i po antropocenie. Artystka sięgać będzie przy tym m.in. do książki Urszuli Zajączkowskiej Patyki i badyle oraz lokalnego kontekstu, czyli niewielkiej wsi Bóbrka koło Krosna, gdzie znajduje znajduje się pierwsza na świecie kopalnia ropy naftowej.

Lublin

Galeria Labirynt

Voices from Ukraine. Voices from…
jesień 2025

Do globalnych zjawisk zachodzących na styku zmian klimatycznych, przemian ekonomicznych, migracji i redefinicji tożsamości w kontekście współczesnej sztuki ukraińskiej odnosić się będzie zaplanowana na jesień w Labiryncie wystawa Voices from Ukraine. Voices from… Projekt będzie rozwinięciem platformy internetowej www.theskyisopen.eu, a jego części prezentowane będą oprócz Lublina także w BWA Zielona Góra, BWA Wrocław i CSW Zamek Ujazdowski. Sztuka pełnić ma w nim rolę narzędzia wyjaśniającego i interpretującego rzeczywistość, dokumentującego bieżące wydarzenia, ale i stawiającego pytania o przyszłość.

Galeria Biała

Agata Borowa, Wybór niejasności
17 stycznia – 28 lutego

Ignacy Oboz, Autoportret z fajką
14 marca – 30 kwietnia

Nic nie widać
16 maja – 18 lipca

Każdy chciałby być motylem
22 sierpnia – 27 września

Anna Nawrot, Wyprzedaż
29 listopada – 31 grudnia

Na początku roku w Galerii Białej zobaczymy m.in. solowe wystawy Agaty Borowej i Ignacego Oboza. Borowa w swoich obrazach budujących sugestywną iluzję materii porusza się na granicy hiperrealizmu i abstrakcji, stawiając pytania o nasze zaufanie do percepcji. Autoportret z fajką Oboza będzie pierwszą wystawą artysty w jego rodzinnym mieście. Znajdą się na niej starsze prace odwołujące się do malewiczowskiego suprematyzmu oraz najnowsze obrazy, w których twórca prowadzi dialog z klasyczną ikonografią w neoplastycznym ujęciu. Współczesnym chorobom cywilizacyjnym i temu, jak reaguje na nie sztuka przyglądać się będzie otwierana wiosną wystawa Nic nie widać. Twórczość osób powracających do sztuki po dłuższej przerwie, ze względu na prekarną kondycję zmuszonych do prowadzenia „podwójnego życia” pozwalającego sfinansować aktywność twórczą, będzie z kolei tematem prezentowanej latem ekspozycji Każdy chciałby być motylem. Pod koniec roku w lubelskiej galerii zobaczymy m.in. indywidualną wystawę Anny Nawrot, kierowniczki galerii, prezentującą w większości premierowe tkaniny, obiekty, fotografie i instalacje artystki. Towarzyszyć jej będzie publikacja podsumowująca mijające właśnie cztery dekady funkcjonowania galerii.

Łódź

Muzeum Sztuki w Łodzi

St Ives, i gdzie indziej
6 marca – 8 czerwca

Jak działa muzeum?
wiosna-lato 2025

Sophie Thun
czerwiec 2025

In the Eye of the Storm. Modernism in Ukraine
lato–zima 2025

Sposoby widzenia
jesień 2025

Muzeum Sztuki w Łodzi rozpocznie rok przygotowaną przez Pawła Polita wystawą brytyjskich artystów i artystek związanych ze środowiskiem St Ives – nieformalnej grupy pozbawionej programowych założeń, choć odznaczającej się wyrazistym idiomem malarskim i rzeźbiarskim wyrastającym z doświadczenia krajobrazu kornwalijskiego wybrzeża. Ich twórczość będzie pretekstem do zbudowania większej opowieści o tym, jak zorientowanie na pejzaż ujawniało się w sztuce nowoczesnej w momentach kryzysów historycznych. W tym roku w MSŁ zobaczymy również wędrujący międzynarodowy blockbuster In the Eye of the Storm. Modernism in Ukraine, czyli wystawę poświęconą przedwojennemu modernizmowi w sztuce ukraińskiej, w ubiegłym roku prezentowaną w Royal Academy w Londynie. W ramach tegorocznej edycji Fotofestiwalu muzeum zaprezentuje solową wystawę Sophie Thun. Odbudowując się pod nowym kierownictwem MSŁ zwraca się też ku własnej historii i zbiorom – wiosną otworzy się przygotowana przez zespół kuratorski instytucji wystawa Jak działa muzeum?, a jesienią do ms2 powróci stała wystawa kolekcji, zatytułowana Sposoby widzenia.

Centralne Muzeum Włókiennictwa

Wojciech Sadley. Sacrum i Profanum. Współczesny dyskurs
27 grudnia 2024 – 29 czerwca 2025

Strzępy, wątki, szwy. Rola ubioru w getcie łódzkim
3 kwietnia 2025 – 1 lutego 2026

18. Międzynarodowe Triennale Tkaniny
18 października 2025 – 3 maja 2026

Centralne Muzeum Włókiennictwa wchodzi w nowy rok z otwartą tuż po świętach wystawą poświęconą twórczości zmarłego niedawno Wojciecha Sadleya, prezentowaną w dialogu z pracami osób artystycznych najmłodszego pokolenia. Wiosną otworzy się wystawa poświęcona historii łódzkiego getta z perspektywy ubioru. Choć należy ono do najlepiej zdokumentowanych miejsc Zagłady, do tej pory materiały mówiące o znaczeniu stroju, mody i produkcji towarów tekstylnych w getcie nie zostały poddane osobnej analizie. Koniec roku w CMWŁ upłynie natomiast pod znakiem kolejnej edycji Międzynarodowego Triennale Tkaniny, zbudowanej wokół pojęć dekonstrukcji i rekonstrukcji.

Miejska Galeria Sztuki w Łodzi

Spotkania. Fotografia portretowa i malarstwo ze zbiorów Miejskiej Galerii Sztuki w Łodzi
maj–czerwiec 2025

Ewa Partum
czerwiec–sierpień 2025

Bartłomiej Flis, W warstwach gleby leżymy płytko
11 września – 9 listopada

Przestrzenie prawie idealne – o subiektywnych związkach natury z architekturą
od 21 listopada

Miejska Galeria Sztuki w Łodzi przez lata zgromadziła pokaźną kolekcję zdjęć artystów. Stanie się ona punktem wyjścia dla otwieranej wiosną wystawy Spotkania, która połączy narrację fotografii z okresu od lat 70. do 90. z pracami poszczególnych portretowanych. Na zbiorach galerii oparta będzie także prezentowana pod koniec roku wystawa Przestrzenie prawie idealne, dotycząca naszych relacji z przestrzenią, w której żyjemy, przede wszystkim w jej wymiarze architektonicznym. Latem w Galerii Re:Medium zobaczymy monograficzną wystawę Ewy Partum, na której znajdą się zarówno ikoniczne prace artystki z lat 70., jak i realizacje najnowsze. W Galerii Willa solową wystawę zaprezentuje we wrześniu Bartłomiej Flis, który odtwarzać będzie historię rodzinnych wiejskich terenów na Lubelszczyźnie, cofając się poza archeologiczne warstwy i tworząc alternatywną wersję przeszłości, która mogłaby uleczyć nasze współczesne problemy.

Orońsko

Centrum Rzeźby Polskiej

Marta Klonowska, Szklana menażeria
I kwartał 2025

Bartłomiej Struzik, Przestrzeń somaktywna
15 lutego – 13 kwietnia

Martyna Pająk, Labirynt. Geometria bez znaczenia
II kwartał 2025

Honorata Martin, Olaf Brzeski, Albonic
26 kwietnia – 22 czerwca

Swarożyce. Kobieca metaloplastyka
5 lipca – 31 sierpnia

Henryk Sikora, Przyjaznym duszom
5 lipca – 31 sierpnia

Anna Jarnuszkiewicz i Krystian Jarnuszkiewicz, Wspólni – Osobni
14 września – 11 listopada

Ala Savashevich, Panno-rama
14 września – 11 listopada

Dwugłowi / Two-headed: Sztuka Islandii
22 listopada 2025 – 15 lutego 2026

Martyna Jastrzębska, Superkłącze
22 listopada 2025 – 15 lutego 2026

Pierwszą w Polsce wystawę Marty Klonowskiej zobaczymy na początku roku w przestrzeniach Galerii Oranżeria Centrum Rzeźby Polskiej. Na nawiązującej do dramatu Tennessee Williamsa pod tym samym tytułem Szklanej menażerii zobaczymy m.in. nową rzeźbę, w której artystka nawiązywać będzie do wizerunku zwierzęcia znajdującego się na jednym z obrazów we wnętrzu Pałacu Józefa Brandta. Wiosną w przestrzeni Oranżerii zobaczymy wspólną wystawę Honoraty Martin i Olafa Brzeskiego kuratorowaną przez Emilię Orzechowska i Stacha Szabłowskiego. W wykreowanym przez dwoje artystów ekosystemie rzeźby i zapisy performatywnych gestów współistnieć będą z ludźmi, ziemią, wilgocią̨, owadami i roślinami, opowiadając przy tym o egzystencjalnym, społecznym i ekologicznym kryzysie. Latem w tej samej przestrzeni zobaczymy kuratorowaną przez Michalinę Sablik i Magdalenę Lazar wystawę młodych artystek z Polski i zagranicy, które zajmują się metaloplastyką, wykorzystując to medium do poruszania takich tematów jak nasze relacje z naturą, biotechnologia, cielesność czy codzienność w późnym kapitalizmie. Jesienią w Oranżerii otworzy się wspólna ekspozycja Anny i Krystiana Jarnuszkiewiczów, kuratorowana przez córkę artystów Katarzynę Jarnuszkiewicz i ukazująca zarówno punkty styczne, jak i rozbieżności w ich praktyce. Pod koniec roku otworzy się z kolei zbiorowa wystawa artystek i artystów islandzkich, złożona jednak nie z importów, a przede wszystkim z prac zrealizowanych na miejscu, przy wykorzystaniu zaplecza warsztatowego CRP.

W Galerii Kaplica czeka nas ponownie seria pokazów indywidualnych. Na samej przestrzeni Kaplicy i sposobie jej doświadczania koncentrować się będzie Bartłomiej Struzik. Martyna Pająk zaprezentuje formy rzeźbiarskie nawiązujące do idei labiryntu, inspirowane pradawną, kamienną architekturą. Powstałe w ostatnich latach rzeźby z monumentalnych bloków drewna zaprezentuje Henryk Sikora. Nową pracę przeznaczoną specjalnie dla przestrzeni Kaplicy stworzy Ala Savashevich, która nawiązywać będzie do konwencji malarstwa panoramowego, przedstawiającego z reguły sceny bitewne, oraz wizerunków kobiet w sztuce sakralnej. Pracę site-specific przygotuje również Martyna Jastrzębska, która podważać będzie antropocentryczny charakter budynku.

Poznań

Molski Gallery

Monika Misztal
7–28 marca

Asareh Akasheh, Anna Myszkowiak. Ta sama organiczna powłoka
11 kwietnia – 30 maja

Barbara Falender
czerwiec–lipiec 2025

Jan Berdyszak, Dominik Lejman, Konrad Juściński
wrzesień–listopad 2025

Retrospektywę Moniki Misztal kuratorowaną przez Stacha Szabłowskiego zobaczymy w Molski Gallery w marcu. Znajdą się na niej także najnowsze obrazy artystki, w których tradycyjny obraz sielankowej polskiej wsi zderza się ze współczesnymi problemami społecznymi, a symbolika związana z chłopomanią prowokuje refleksję nad zanikającą lokalną tożsamością kulturową. W kolejnym miesiącu poznańska galeria zaprezentuje wspólną wystawę młodej rzeźbiarki Anny Myszkowiak, studentki UAP, oraz Iranki Asareh Akasheh, kuratorowaną przez Krzysztofę Kornacką. Sięgając po różne media, obie artystki koncentrują się na tematyce cielesności. W przypadku Akasheh jest to cielesność jako obszar niezależności i wolności w kontekście autokratycznego reżimu, Myszkowiak z kolei używa rzeźby do wyrażania trudnych relacji z ciałem i przestrzenią. Latem Molski zaprezentuje pierwszą w Poznaniu monograficzną wystawę Barbary Falender, kuratorowaną przez Pawła Leszkowicza. Jesienią zobaczymy pokaz trzech ważnych artystów związanych z poznańskim środowiskiem akademickim – Jana Berdyszaka, Dominika Lejmana i Konrada Juścińskiego – krążący wokół pojęcia pustki oraz jej relacji z przedmiotem. Rok zwieńczy wystawa zestawiająca prace klasyków wiązanych z nurtem nowej ekspresji, Eugeniusza Markowskiego, Zdzisława Nitki oraz Marka Sapetto, a także jej współczesnych kontynuatorek: Martyny Czech, Olgi Dmowskiej , Moniki Misztal i Kingi Burek. Skupi się ona na temacie współczesnych problemów społecznych i psychologicznych oraz wpływie mitów i religii na obecną rzeczywistość.

Centrum Kultury Zamek

Kama Sokolnicka i Emanuel Geisser, Afterglow
czerwiec 2025

Jan Baszak, Letztraum
czerwiec 2025

Delfina Tlałka, Kus kus mniam mniam
listopad 2025

W ramach swojego programu rezydencyjnego Centrum Kultury Zamek zrealizuje w tym roku trzy wystawy. Emanuel Geisser i Kama Sokolnicka we wspólnym projekcie eksplorować będą dawny zamek cesarski z perspektywy historycznej, kulturowej i architektonicznej, prowadząc badania terenowe o charakterze półfabularnym i stawiając pytania o percepcję i świadomość w kontekście konkretnego miejsca. Do bardzo konkretnej przestrzeni i rozdziału historycznego związanego z zamkiem odnosić się będzie Jan Baszak, który zaprezentuje instalację rzeźbiarską w dawnym gabinecie Hitlera. Delfina Tlałka zaprezentuje z kolei uszyte z fragmentów swoich wcześniejszych prac i umieszczone w kontekście historycznych przestrzeni zamku baldachimy, dzięki wielozmysłowej przestrzeni opowiadając o radzeniu sobie z poczuciem wykluczenia i odzyskiwaniu głosu.

Radom

Mazowieckie Centrum Sztuki Współczesnej Elektrownia

Natalia Rybka
17 stycznia – 9 marca

Anna Czarnota
17 stycznia – 9 marca

Si On
31 stycznia – 16 marca

Jakub Julian Ziółkowski
26 września – 7 grudnia

W radomskim MCSW Elektrownia zobaczymy w tym roku przede wszystkim szereg wystaw indywidualnych, skoncentrowanych głównie na medium malarstwa. Jeszcze w styczniu otworzą się pokazy Natalii Rybki, Anny Czarnoty i Si On, z kolei jesienią solową ekspozycję zaprezentuje Jakub Julian Ziółkowski.

Sopot

Państwowa Galeria Sztuki

Dominik Lejman, Lunatycy
7 marca – 18 maja

Anna Orbaczewska, Głośna cisza
4 kwietnia – 25 maja

Andrzej Bielawski, Pszczoły nie widzą koloru czerwonego
4 kwietnia – 21 maja

Dłonią rzeczywistości zepsutych odłamków dotykasz
6 czerwca – 17 sierpnia

Martyna Pinkowska
27 czerwca – 7 września

Stając się oceanem
24 października 2025 – 24 marca 2026

Refleksję nad kulturowym pojęciem szaleństwa podejmie Dominik Lejman w swojej indywidualnej wystawie otwieranej w marcu w Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie. W perspektywie artysty staje się ono symbolem granicy między wolnością a przymusem dostosowania się do narzuconych norm społecznych. W kwietniu otworzą się dwa kolejne pokazy solowe. Anna Orbaczewska zaprezentuje rysunki, obiekty ceramiczne i obrazy z ostatnich lat, a Andrzej Bielawski – prace współtworzone z pszczołami. W czerwcu otworzy się też indywidualna wystawa młodej malarki Martyny Pinkowskiej. Latem w PGS zobaczymy też zbiorową wystawę artystek związanych z Trójmiastem i z Berlinem, często o migranckim pochodzeniu, zatytułowaną Dłonią rzeczywistości zepsutych odłamków dotykasz. Podejmie ona wątki m.in. fragmentaryczności naszej percepcji, współczesnych konfliktów politycznych i przemian tożsamościowych, ale i marzeń, snów i wyobrażeń przyszłości. Kolejny międzynarodowy projekt nosić będzie tytuł Stając się oceanem i zrealizowany zostanie we współpracy z Instytutem Oceanologii PAN i Uniwersytetem Gdańskim. Ekspozycja i projekt badawczy badać będzie nasze fizyczne, umysłowe, emocjonalne i duchowe relacje z oceanem. Po pierwszej prezentacji w PGS wystawa krążyć będzie między zlokalizowanymi wokół Bałtyku instytucjami w innych krajach.

Słupsk i Ustka

Bałtycka Galeria Sztuki Współczesnej

Amol K Patil
od 25 kwietnia

Fale
od 8 maja

Cykl Sąsiedzki

Pierwsza w Polsce wystawa Amola K Patila, którego prace mogliśmy zobaczyć m.in. na ostatniej edycji documenta, otworzy się w kwietniu w Bałtyckiej Galerii Sztuki Współczesnej. Kuratorowana przez Agnieszkę Kilian ekspozycja prezentować będzie prace eksplorujące publiczne i prywatne dziedzictwo: nagrania wypowiedzi najemnych robotników i protest songów w stylu Powady z archiwum ojca artysty, które ten odkrył po jego śmierci. Krótko później otworzy się inspirowana powieścią Virginii Woolf wystawa Fale, przygotowana przez Michała Żesławskiego i dążąca do ukazania zróżnicowanych perspektyw na temat samotności, przyjaźni i socjalizacji do różnych ról społecznych. W tym roku BGSW zainauguruje również cykl wystaw-działań sąsiedzkich związanych z dynamicznymi przemianami miasta i okolic, gdzie tylko w ciągu ostatnich dwóch lat osiedliło się niemal siedem tysięcy osób z Ameryki Południowej i Filipin. Celem cyklu ma być wzmocnienie poszczególnych grup i oddanie im głosu, a idea inspirowana strategią artysty Gustavo Zalamei curaduría blanda zakłada elastyczne, relacyjne podejście zamiast wyznaczonych z góry sztywnych ram działania.

Szczecin

TRAFO – Trafostacja Sztuki w Szczecinie

Aleksandra Ska, Wdowa
styczeń–marzec 2025

Mark Mushiva, The Institute Of Decolonial Technology
styczeń–marzec 2025

Agata Cieślak, Zajmowała nas pielęgnacja szczątków
luty–kwiecień 2025

Marvan Hamdan
luty–kwiecień 2025

Marthe van Dessel
marzec–maj 2025

Karolina Breguła, Spałam w błocie na dnie oceanu
kwiecień–czerwiec 2025

Młode Wilki 2025
maj 2025

Władysław Hasior, Daniel Rycharski
czerwiec 2025 – wrzesień 2025

Laila Shawa
październik–grudzień 2025

Sebastian Winkler, Rafał Żarski, Imiona
listopad 2025 – styczeń 2026

Filip Rybkowski
październik–listopad 2025

Retrowersje: Szczecin
październik 2025 – styczeń 2026

W tym roku w Trafostacji Sztuki zobaczymy przede wszystkim zróżnicowaną serię wystaw indywidualnych artystek i artystów z rozmaitych miejsc globu. Do przepracowywania tak osobistych doświadczeń żałoby po zmarłym mężu, jak i kulturowych wyobrażeń oraz społecznych i prawnych reguł dotyczących stanu wdowieństwa odnosić się będzie Aleksandra Ska na kuratorowanej przez Jarosława Lubiaka wystawie Wdowa. W styczniu otworzy się też kuratorowana przez Zorkę Wollny wystawa łączącego zainteresowania naukowe i artystyczne namibijskiego twórcy Marka Mushivy, członka hiphopowej grupy poetyckiej Black Vulcanite. Wiosną Wollny kuratorować będzie z kolei wystawę Marthe van Dessel, cyberfeministycznej artystki dźwiękowej, performerki i aktywistki z Antwerpii. Przykładając marksistowską krytykę sztuki i teorię psychoanalityczną do codziennej praktyki artystycznej, Agata Cieślak szukać będzie sposobu na zdefiniowanie pojęcia nowego uniwersalizmu. Kuratorowana przez Stanisława Rukszę i otwierana w lutym wystawa Zajmowała nas pielęgnacja szczątków będzie ostatnia częścią rozwijanego od 2021 roku cyklu. Równolegle zobaczymy przegląd najważniejszych filmów libańskiego artysty Marvana Hamdana, kuratorowany przez Dominikę Głowalę. Na morzu i terenach nadmorskich w epoce katastrofy klimatycznej koncentrować się będzie Karolina Breguła na wystawie kuratorowanej przez Agatę Chinowską. W drugiej połowie roku w Szczecinie zobaczymy przygotowana przez Jakuba Gawkowskiego monograficzną wystawę Laili Shawy, zmarłej przed dwoma laty palestyńskiej malarki, rozwijającej w swojej praktyce osobistą refleksję na temat polityki jej kraju. Styk tożsamości, kultur i interesów w powojennym Szczecinie będzie z kolei punktem wyjścia dla Filipa Rybkowskiego, który na kuratorowanej przez Andrzeja Witczaka wystawie poprzez artefakty, fizyczne pozostałości i historie z przeszłości opowiadać będzie o żywych, współczesnych problemach związanych z migracją i kształtowaniem się narodowości.

W programie TRAFO znajdziemy też kolejną odsłonę Młodych Wilków, współorganizowanych z Akademią Sztuki w Szczecinie, która w tym roku poświęcona będzie sound artowi. Zobaczymy również dwie wystawy duetów. Metaforę opętania wezmą na warsztat Sebastian Winkler i Rafał Żarski, którzy jesienią pokażą w galerii horror zdekonstruowany przez queerowość. Na nowej, rozwiniętej odsłonie wystawy Daniela Rycharskie i Stanisława Hasiora przygotowanej przez Julitę Dembowską pierwotnie w PGS znajdą się nowe prace Rycharskiego oraz niepokazywane do tej pory archiwalia ze spuścizny Hasiora. Nową odsłonę w Szczecinie zyska też wystawa Retrowersje, organizowana we współpracy z Narodowym Instytutem Architektury i Urbanistyki. Poświęcona pierwotnie odbudowie centrum Elbląga, gdzie narodziła się idea tytułowej retrowersji, w najnowszej wersji skupi się ona na powojennej odbudowie Szczecina, późniejszych historyzujących, postmodernistycznych projektach, ale także dzisiejszej rozbudowie miasta.

Świnoujście

MS44

Małgorzata Wielek-M, Czarny Zakład
sierpień 2025

Zofia Rydet
październik 2025

Jacenty Dędek
grudzień 2025

Ten rok galeria MS44 w Świnoujściu zainauguruje solową wystawą krakowskiej artystki Małgorzaty Wielek-M, na której znajdą się jej najnowsze wielkoformatowe obrazy i rysunki. W drugiej połowie roku czekają nas przede wszystkim dwie dialogujące z sobą wystawy skoncentrowane na fotografii portretowej. Kobiece portrety autorstwa Zofii Rydet z cyklu Czas przemijania zobaczymy w październiku. W grudniu z kolei galeria zaprezentuje fotografie Jacentego Dędka z dokumentalnego cyklu Portret prowincji, obrazującego świat małych miast i peryferii.

Toruń

Galeria Sztuki Wozownia

Kamila Kansy, Światła Getsemani
10 stycznia – 9 lutego

Ewa Bińczyk, Medytacje
10 stycznia – 9 lutego

Daria Pietryka
28 lutego – 30 marca

Triennale Małych Form Malarskich
24 maja – 29 czerwca

Jan Jirovec
6 września – 5 października

W toruńskiej Wozowni zobaczymy w tym roku przede wszystkim serię wystaw indywidualnych. Jeszcze w styczniu otworzą się pokazy Kamili Kansy i Ewy Bińczyk. Kansy, znana również jako Laura Makabresku, w Światłach Getsemani odwoływać się będzie do chrześcijańskiej duchowości i mistycyzmu, sięgając po motywy rodem z Pieśni nad Pieśniami czy tekstów św. Jana od Krzyża. Bińczyk zaprezentuje z kolei serię analogowych kolaży i rysunków powstałych w odpowiedzi na stan niepewności i niepokoju, wielowarstwowo zestawiających świat natury i technologii. Pod koniec lutego otworzy się solowa wystawa Darii Pietryki, malarki i architektki, a z początkiem września praskiego rzeźbiarza i malarza Jana Jirovca. W tym roku w Wozowni odbędzie się również kolejna edycja Triennale Małych Form Malarskich.

Warszawa

Muzeum Sztuki Nowoczesnej

Refugees Welcome
10–19 stycznia

Wystawa niestała. 4 × kolekcja
od 21 lutego

6. Kijowskie Biennale
jesień 2025

Kobiety na Placu
zima 2025

Po hucznym otwarciu w większości pustych sal wystawowych, Muzeum Sztuki Nowoczesnej rozpoczyna wreszcie pierwszy rok z regularnym programem w nowej siedzibie. Na rozgrzewkę w połowie stycznia zobaczymy tradycyjnie już wystawę przedaukcyjną Refugees Welcome, na której znajdą się prace m.in. Dominiki Kowyni, Marioli Przyjemskiej czy Joanny Piotrowskiej, a dochody z licytacji wesprą działanie Refugees Welcome Polska i Centrum Pomocy Cudzoziemcom. Kluczowym akcentem programu MSN będzie otwierana 21 lutego wystawa gromadzonej od kilkunastu lat kolekcji, uzupełniona o prace ze zbiorów innych instytucji i osób prywatnych. Ekspozycja dzielić się będzie na cztery przygotowane przez zespół kuratorski części, dotyczące kolejno zaangażowania politycznego, fascynacji kulturą popularną, wyobraźni czerpiącej m.in. ze sztuki ludowej, nieprofesjonalnej i rdzennej, a wreszcie pytania o granice sztuki. Jesienią w MSN zobaczymy wystawę 6. Kijowskiego Biennale, realizowanego równolegle w Kijowie i w formie gościnnych prezentacji w innych krajach Europy. Część warszawska dokonywać będzie m.in. rozliczenia z ukutym na Zachodzie pojęciem „rosyjskiej awangardy”. przepisanym na awangardę wieloetniczną i wielokulturową. Rok zwieńczy wypełniająca całe piętro budynku wystawa sztuki kobiet, wyrastająca z podejścia akcentującego konieczność rewizji dotychczasowych kanonów historii sztuki. Znajdą się na niej zarówno prace współczesne, jak i obrazy renesansowych, barokowych i dziewiętnastowiecznych artystek. Największą część ekspozycji, obejmującą okres od XVI wieku do dziś, kuratorować będzie Alison Gingeras, a w jej ramach niezależne wystawy kapsułowe przygotują Julia Bryan-Wilson, Michalina Sablik i Vera Zalustakaya, Karolina Gembara i Wiktoria Szczupacka.

Muzeum Narodowe w Warszawie

Autoportrety
21 marca – 20 lipca

Drogi do Jerozolimy
11 kwietnia – 20 lipca

Czarny karnawał. James Ensor i Witold Wojtkiewicz
3 października 2025 – 11 stycznia 2026

Kierunek Paryż. Polskie artystki z pracowni Bourdelle’a
9 maja – 26 października

Wykraczające poza proste przedstawienia własnego fizys współczesne wcielenia autoportretu będą tematem otwieranej w marcu w Muzeum Narodowym wystawy kuratorowanej przez Katarzynę Szydłowską-Schiller i Tomasza Jeziorowskiego. Nawiązuje ona do pomysłu Ignacego Karola Korwin-Milewskiego, który przed stu laty fantazjował o stworzeniu zbioru wizerunków własnych polskich malarzy XIX wieku, ale wychodzić będzie daleko poza malarstwo, obejmując takie media jak instalacja dźwiękowa. W obliczu trwającej wojny i ludobójstwa w Gazie MNW zaprezentuje w kwietniu historyczne spojrzenie na złożoną historyczno-religijno-kulturową tożsamość Jerozolimy oraz jej rolę jako przestrzeni wyobrażonej. Wystawa Drogi do Jerozolimy, na której sztuka i rękodzieło dawnych epok spotkają się ze sztuką współczesną, ma być otwartą i wielokulturową przestrzenią wiedzy oraz dialogu. Jesienią w MNW spotkają się dwaj istotni reprezentanci symbolizmu przełomu XIX i XX wieku: Witold Wojtkiewicz i James Ensor. Zrealizowany w wyniku polsko-belgijskiej współpracy Czarny karnawał ukazywać będzie, jak zbliżone motywy w twórczości obu artystów, m.in. maskarady, teatru i cyrku, zakorzenione były w konkretnych kulturach i środowiskach – w przypadku Ensora tradycji sztuki niderlandzkiej z jej humorem, przewrotnością i moralizatorstwem, w ludowym teatrze jarmarcznym i flandryjskim karnawale, u Wojtkiewicza zaś m.in. w kabarecie, teatrzyku Zielony Balonik i krakowskiej szopce.

W Królikarni z kolei zobaczymy wiosną wystawę polskich artystek z pracowni Antoine’a Bourdelle’a, kontynuację wystawy Bez gorsetu. Camille Claudel i polskie rzeźbiarki XIX wieku z 2023 roku. Polskie rzeźbiarki, które w kraju mogły kształcić się dopiero od 1904 w przypadku Warszawy, a od 1920 w Krakowie, często wybierały właśnie naukę w Paryżu pod okiem Bourdelle’a, nie tylko jednego z czołowych rzeźbiarzy swojej epoki, ale i, co nie bez znaczenia, orędownika polskich dążeń niepodległościowych i twórcy paryskiego pomnika Mickiewicza.

Muzeum Warszawy

1905. Nowy początek. Rewolucja na Woli i w Warszawie
20 lutego – 20 lipca

Jarosław Kozakiewicz, UNDERGROUND
13 marca – 3 sierpnia

Znaleźne. Przeszłość i przyszłość Kamionka
10 kwietnia – 28 września

Lato, które zmieniło wszystko. Festiwal 1955
19 czerwca – 21 grudnia

Warszawa w Budowie 17
19 września 2025 – 29 marca 2026

Kolekcje. Bycie pośród rzeczy
20 listopada 2025 – 29 marca 2026

Z okazji rocznicy rewolucji 1905 roku Muzeum Woli cofnie się do wydarzeń, które w dużej mierze ukształtowały tożsamość dzielnicy. Kuratorowana przez Konrada Schillera ekspozycja otworzy się w lutym i opowie także o mało znanych wątkach rewolucji, jak strajki młodzieży, pogrom alfonsów i walka o prawa kobiet. W tym roku do Muzeum Woli powróci organizowana teraz naprzemiennie z MSN Warszawa w Budowie. Tegoroczna edycja, otwierana we wrześniu, skupi się na temacie starości, a punktem wyjścia do niej będzie długofalowa kooperacja projektowa z grupami seniorskimi. Muzeum Warszawskiej Pragi na warsztat weźmie z kolei Kamionek, przed 1891 rokiem wieś, następnie przemysłową dzielnicę Warszawy, dziś ulegającą szybkiej gentryfikacji. Ekspozycję przygotują związani z Kamionkiem fotografka i badaczka Agnieszka Rayss oraz pisarz i grafik Marcin Wicha. W tym samym oddziale muzeum jesienią otworzy się wystawa Kolekcje. Bycie pośród rzeczy, wieńcząca ponad dwuletnią pracę z grupą mieszkanek i mieszkańców Pragi, opowiadająca o relacji przedmiotów z ludźmi, partycypacyjna i otwarta na ciągłą ewolucję. Highlightem w głównej siedzibie muzeum będzie otwierana w czerwcu wystawa opowiadająca o V Światowym Festiwalu Młodzieży i Studentów z 1955 roku. Ekspozycja przygotowana przez Błażeja Brzostka i Zofię Rojek opowie o historii samego festiwalu, jak i jego społecznym i kulturowym tle, poruszając takie wątki jak początki dekolonizacji i „przepuszczalność” żelaznej kurtyny. W Galerii Rynek 30 z kolei jeszcze w marcu otworzy się wystawa Jarosław Kozakiewicza. W interdyscyplinarnym projekcie UNDERGROUND artysta rozważać będzie możliwości obserwowania życia, które toczy się pod ziemią.

Muzeum Literatury

Nowe wyrazy. Konteksty wizualne współczesnych książek poetyckich
kwiecień–lipiec 2025

Hiszpański dla dzieci
czerwiec–sierpień 2025

Joanna Helander, Możność utrwalania
sierpień–październik 2025

Być myszą…
wrzesień–listopad 2025

Stanisław Staszewski. Poeta i bard
grudzień 2025 – luty 2026

Na sposobach funkcjonowania materiałów wizualnych w rodzimych książkach poetyckich po roku 1989 koncentrować się będzie otwierana wiosną w Muzeum Literatury wystawa Nowe wyrazy, przygotowywana przez związaną z muzeum poetkę Natalię Malek. Powstająca we współpracy z Festiwalem Miłosza oraz Krakowskim Biurem Festiwalowym ekspozycja będzie miała także swoją odsłonę krakowską. Latem w Muzeum Literatury zobaczymy monograficzną wystawę malarza, rysownika i grafika Stanisława Hiszpańskiego, znanego z ilustracji do Eneidy czy mitów sumeryjskich. Przygotowana przez Annę Lebensztejn ekspozycja skoncentruje się jednak na mniej znanej części jego dorobku, czyli skierowanych do dzieci ilustracjach do baśni i bajek, a jej aranżacja również odpowiadać będzie na potrzeby najmłodszych widzek i widzów. Pod koniec lata otworzy się monograficzna wystawa Joanny Helander kuratorowana przez Olge Wybodowską. Znajdą się na niej liczne w dorobku fotografki portrety polskich pisarek i pisarzy, uzupełnione w narracji wystawy obiektami ze zbiorów muzeum, ale też zdjęcia dokumentujące życie codzienne w PRL-u i przełomowe momenty historyczne. Po wystawie wokół reymontowskiego Wampira w Muzeum Literatury zobaczymy kolejną ekspozycję zbudowaną w oparciu o pojedynczy utwór literacki, w tym przypadku wiersz Aleksandra Wata. Na wystawie Być myszą…, kuratorowanej przez Janka Owczarka i Piotra Polichta, interpretować go będą za pomocą narzędzi wizualnych Martyna Kielesińska i Genevieve Goffman. Rok zwieńczy monograficzna wystawa poświęcona dorobkowi Stanisława Staszewskiego, organizowana w setną rocznicę urodzin autora we współpracy z Krzysztofem Gajdą i Przemysławem Lembiczem z UAM oraz spadkobiercami poety – Kazikiem Staszewskim i jego synem.

Fundacja Arton

Irena Huml-Bacz
marzec–kwiecień 2025

Barbara Maroń
kwiecień–maj 2025

Maria Michałowska
maj–lipiec 2025

Liliana Mikołajewska-Jansen
wrzesień–listopad 2025

Małgorzata Kuka Rittersschild
listopad–grudzień 2025

Nowy rok Fundacja Arton zacznie nietypowo – bohaterką otwieranej w marcu wystawy będzie bowiem nie artystka, a teoretyczka, Irena Huml-Bacz. Poświęcona tej historyczce sztuki, badaczce sztuki użytkowej oraz tkaniny ekspozycja prezentować będzie małe formy tkackie z jej kolekcji. W kwietniu otworzy się z kolei wystawa Barbary Maroń, artystki współprowadzącej w latach 1987–1989 krakowską galerię GT i kuratorki pierwszej edycji Festiwalu Fort Sztuki w roku 1993. W maju, w setną rocznicę urodzin Marii Michałowskiej, otworzy się poświęcona jej wystawa organizowana przy wsparciu Ośrodka Kultury i Sztuki we Wrocławiu. Skoncentruje się ona na prezentacji jej prac fotograficznych, rysunkowych oraz dokumentacji działań performatywnych. Jesienią Arton przypomni dorobek Liliany Mikołajewskiej-Jansen –imponująco obszerny, liczący kilkaset prac, mimo iż artystka zmarła tragicznie w wieku niespełna 26 lat. Wystawa wieńcząca etap opracowywania i digitalizowania archiwum artystki będzie pierwszym pokazem jej prac od 1984 roku. Rok zamknie wystawa Małgorzaty Kuki Rittersschild, prezentująca prace z różnych okresów twórczości artystki. Będzie ona przy tym pierwszą jej wystawą od czasu powrotu do sztuki w 2018 roku po dwóch dekadach przerwy.

Galeria Promocyjna

Łukasz Sawicki
luty–marzec 2025

Zuzanna Kozłowska
kwiecień–maj 2025

Nagi owoc: 10 lat Girls and Queers to the Front
czerwiec–lipiec 2025

Zbliżeniowo
wrzesień–październik 2025

Rok w Galerii Promocyjnej otworzą wystawy dwojga laureatów ostatniej edycji Nagrody Inicjatywy Entry. Łukasz Sawicki sięgać będzie do motywów z własnej książki Milczenie Sokratesa jest stanowczo przeceniane, opisującej alternatywną historię świata, w którym śmierć Sokratesa zainicjowała religijny kult. Zuzanna Kozłowska z kolei podejmie dialog z historią i architekturą wnętrz kamienicy Bornbachowskiej, gdzie mieści się galeria. Sięgając do jej dokumentacji i archiwum, artystka łączyć będzie historię miejsca z osobistą interpretacją. W czerwcu w Promocyjnej otworzy się połączona z rozbudowanym programem spotkań i warsztatów wystawa z okazji dziesięciolecia kolektywu Girls and Queers to the Front, która badać będzie rozwój estetyki feministyczno-queerowej w Polsce w kontekście społeczno-politycznych przemian ostatnich lat. Jesienna wystawa Zbliżeniowo, którą kuratorować będą Jagna Domżalska i Kamil Gustaw Mizgala, koncentrować się będzie z kolei na relacjach między naturą a technologią, podejmując m.in. problematykę ekonomizacji życia i ciał oraz przemocowych mechanizmów kontroli.

***

Wśród propozycji galerii komercyjnych na początku roku warto zwrócić uwagę między innymi na pierwszą solową wystawę Diany Lelonek w lokalu_30, otwieraną 31 stycznia. W Solarstalgii artystka powróci do własnych korzeni, czyli do fotografii, a przy tym do źródeł samego medium, sięgając po pierwotne techniki fotograficzne: solarigrafię, cyjanotypię oraz antotypię, tworząc w bliskiej relacji z przyrodą unikatowe obiekty. W połowie maja w galerii otworzy się zbiorowa wystawa Linia dalekosiężna, w której tytułowy termin rodem z logistyki staje się metaforą opowiadającą o linii jako podstawowym nośniku idei, emocji i estetyki. Podczas tegorocznego WGW lokal_30 zaprezentuje z kolei podwójną wystawę Moniki Mamzety i Anny Panek, dotyczącą obecności ciała w praktyce obu artystek, posługujących się zupełnie odmiennymi językami i technikami. Rok zwieńczy wystawa Zuzanny Janin, która podobnie jak Lelonek cofać się będzie do źródeł – w przypadku rzeźbiarki oznacza to wycieczkę do Carrary, skąd artystka przywiezie nie idealne bloki marmuru, a odpady po wielkich obiektach, zwracając przy tym uwagę na koszt ekologiczny związany z eksploatacją kamieniołomów.

W LETO w połowie stycznia otworzy się indywidualna wystawa Kai Gadomskiej Potrzeba roju. Sięgając do teorii m.in. Arno Sterna i Marshalla Rosenberga artystka badać będzie relacje między aktem twórczym a podstawowymi potrzebami, takimi jak radość, bezpieczeństwo oraz więź ze światem i samą sobą. W marcu galeria zaprezentuje wystawę Alex Urban Szukając straconego, podejmująca refleksję nad doświadczeniem odbioru sztuki w erze przebodźcowania. Podczas WGW LETO pokaże z kolei wystawę Marty Nadolle.

Monograficzna wystawa Janiny Kraupe-Świderskiej, współtwórczyni Grupy Krakowskiej, otworzy się z kolei w galerii Aspekty 31 stycznia. W twórczość artystki odnoszącej się do tematów związanych z hermetyką, ezoteryką, duchowością, alchemią i tarotem kuratorka Marta Kudelska wprowadza widza przywołując starodawne prawo przywiązania, odnoszące się do harmonii i wzajemnego połączenia świata materialnego i duchowego: „Tak jak na górze, tak i na dole; Jak na dole, tak i na górze”.

Wrocław

BWA Wrocław

Sztuka Przejścia ‘25. Najlepsze Dyplomy ASP we Wrocławiu
14 lutego – 16 marca

KraftLab
7 marca – 19 października

Anna Bujak, Hiperobiekty
21 marca – 4 maja

Nieposłuszne gwiazdy
25 kwietnia – 24 sierpnia

Atlas białych plam
23 maja – 29 czerwca

Raise the curtain!
18 lipca – 28 września

Sanatorium
24 października 2025 – marzec 2026

Szlify
28 listopada 2025 – 2026

Tegoroczny program BWA Wrocław to nie tylko wystawy, ale i długofalowe projekty o innym charakterze, oparte na procesie i badaniach. W galerii SIC! od marca przez większą część roku działać będzie KraftLab, czyli warsztat materiałoznawczy i miejsce eksperymentów projektowych. Jego celem będzie stworzenie elementów wnętrz dla nowej siedziby BWA Wrocław przy połączeniu lokalnych materiałów i tradycji rzemieślniczych z zasadami zrównoważonego projektowania. POd koniec roku w tym ramym oddziale otworzy się kuratorowana przez Ewę Klekot wystawa Szlify. Poprzez badania etnograficzne kuratorki, fotografie Agnieszki Rayss oraz prace Katarzyny Harasym i Sashy Bashynskiego opowie ona historię „kryształów”, czyli naczyń szkła ołowiowego, w PRL-u będących symbolem zamożności i luksusu, od procesu ich produkcji po rolę w codziennym życiu.

W galerii Studio BWA Wrocław jako pierwsza w nowym sezonie otworzy się solowa wystawa Anny Bujak, zainspirowana teorią hiperobiektów szczególnie popularnego ostatnimi czasy w polskim polu sztuki Timothy’ego Mortona. Opowieść o skomplikowanych relacjach człowieka i natury będzie próbą zamiany tego co straszne i niewidzialne w widzialne i oswojone. Próby wypełniania białych plam queerstorii podejmować będą z kolei Liliana Zeic, Irène Mélix, Joanna Ostrowska i Mathias Foit na kuratorowanej przez Joannę Synowiec wystawie Atlas białych plam, otwieranej w drugiej połowie maja. Do tradycji brytyjskiej burleski traktowanej jako estetyka oddolnego oporu i narzędzie społecznej zmiany sięgać będą natomiast Ewa Szabłowska, Stach Szabłowski i Joanna Stembalska w letniej wystawie Raise the curtain!

Działalność galerii Dizajn BWA Wrocław po generalnym remoncie zainauguruje wystawa Sanatorium, która rozpocznie się pod koniec października. Przyjrzy się ona współczesnemu rozumieniu komfortu i regeneracji w kontekstach społecznych, ekologicznych i kulturowych, eksplorując wpływ zdrowia, higieny i napięć społecznych na codzienne nawyki i projektowanie przestrzeni.

BWA Wrocław Główny rozpocznie sezon przeglądem najlepszych dyplomów magisterskich z wrocławskiej ASP. W tym roku nie tylko gościć będzie wystawę konkursową, ale przyzna też nagrodę w postaci solowej prezentacji dyplomowej pracy w jednej z sal BWA. Pod koniec kwietnia otworzy się z kolei przygotowana przez Katarzynę Czeczot i Joannę Kobyłt ekspozycja Nieposłuszne gwiazdy, dotycząca wpływu ciał niebieskich na obszar ziemski – z perspektywy tak nauki i technologii, jak i astrologii, która została przez nie zepchnięta na margines, a dziś staje się inspiracją w praktyce artystycznej.

Muzeum Narodowe we Wrocławiu

Moda. Historia osobista
18 lutego – 18 maja

FENOMENalny. Beksiński
13 kwietnia – 24 sierpnia

Waldemar Cwenarski, Czułość. Powroty i poszukiwania
28 września 2025 – 18 stycznia 2026

O historii ubioru w PRL-u z perspektywy garderoby jednej bohaterki opowiadać będzie wystawa otwierana w połowie lutego we wrocławskim Muzeum Narodowym Moda. Historia osobista. Będzie ona modową biografią historyczki i krytyczki sztuki Ireny Huml, zasłużonej zwłaszcza w badaniach nad tkaniną i biżuterią artystyczną, a przy tym w środowisku znanej jako ikona stylu. Historia osobista łączy się tu z szerszymi pytaniami o społeczne miejsce kobiet od lat 50. do 90., ich funkcjonowanie w świecie akademickim, recepcję miedzynarodowych trendów i znaczenie mody w procesie modernizacji czy też trwałość przedwojennych inteligenckich postaw w nowej rzeczywistości.

W Pawilonie Czterech Kopuł w kwietniu otworzy się wystawa poświęcona fotograficznemu dorobkowi Zdzisława Beksińskiego, oparta przede wszystkim na zbiorach własnych wrocławskiego muzeum. Zdjęcia Beksińskiego umieszczone zostaną w kontekście dzieł innych twórców, jak Jerzy Lewczyński i Bronisław Schlabs, a Norman Leto, u progu kariery intensywnie korespondujący i zaprzyjaźniony ze znacznie starszym artystą, przygotuje na tę okazję bryłę życiorysu bohatera. Jesienią z kolei, z okazji siedemdziesiątej rocznicy Ogólnopolskiej Wystawy Młodej Plastyki Przeciw wojnie, przeciw faszyzmowi w warszawskim Arsenale oraz setnej rocznicy urodzin Waldemara Cwenarskiego otworzy się jego monograficzna wystawa przygotowana przez Annę Chmielarz. Prace Cwenarskiego po raz pierwszy zobaczymy w tak szerkim kontekście sztuki polskiej i zagranicznej – od potencjalnych inspiracji z przełomu wieków, przez prace innych twórców z tzw. pokolenia „Arsenału” oraz przyjaciół, po mniej lub bardziej bezpośrednich spadkobierców wśród przedstawicieli nowej ekspresji.

66P

Irmina Rusicka i Kasper Lecnim, Rzeczy dziwaczne i osobliwe
13 marca – 3 maja

Liliana Zeic
26 czerwca – 6 września

Ogród wojenny: Rośliny w czasie konfliktu
18 września – 22 listopada

Andreea Anghel
4 grudnia 2025 – 14 lutego 2026

Sięgając do opisywanych przez Marka Fishera kategorii dziwacznego i osobliwego, rodzaj osobliwego krajobrazu w przestrzeni 66P stworzą w marcu Irmina Rusicka i Kasper Lecnim. Potencjalność queerowo-ekologicznych opowieści o świecie badać będzie z kolei Liliana Zeic w prezentowanej latem solowej wystawie. Artystka weźmie na warsztat m.in. motyw kobiet zmieniających się bądź zamienianych w rośliny w tekstach klasyków polskiej literatury, próbując przy tym ukazać podmiotowość samych roślin i ponownie wykorzystując technikę intarsji. Rośliny będą również głównymi bohaterkami jesiennej wystawy kuratorowanej przez Agnieszkę Kłos, na bazie różnorakich archiwaliów, zdjęć, relacji, wreszcie prac zaproszonych artystek badającej rolę roślin podczas II wojny światowej. Rok zwieńczy solowa wystawa rumuńskiej artystki Andreei Anghel, poruszającej wątki tożsamości, pamięci i relacji między jednostką a jej otoczeniem.

OP ENHEIM

Rób to, czego sobie życzysz
kwiecień–czerwiec 2025

Laia Abril, On Rape
lipiec–wrzesień 2025

Zbiorowa wystawa laureatek realizowanego od 2020 roku projektu OP_YOUNG otworzy się w kwietniu w OP ENHEIM. Na wystawie pod nawiązującym do twórczości Michaela Ende tytułem Rób to, czego sobie życzysz Katarzyna Banasiak, Aleksandra Błach, Aida Małgorzata Duda i Angelika Stefaniak sięgać będą po bliskie niemieckiemu pisarzowi motywy związane z poszukiwaniem sensu, władzy wyobraźni i przekraczania granic rzeczywistości. Laureatki programu z dotychczasowych edycji temat wolności twórczej, marzeń oraz nieograniczonych możliwości podejmować będą poprzez nowe realizacje. Latem OP ENHEIM zaprezentuje z kolei solową wystawę katalońskiej artystki Lai Abril. Ekspozycja, w której twórczyni zadaje zadaje pytania o źródła kultury gwałtu będzie owocem szerszego, wieloletniego projektu badawczego A History of Misogyny, dotyczącego przemocy wobec kobiet.

Muzeum Architektury

Mies van der Rohe Award 2024
20 marca – 25 maja

Laboratorium Architektury
26 czerwca – 30 września

Anna Szpakowska-Kujawska, Czas zatrzymany
od 25 października 2025

Ukryte szczątki. Architektura wsi w powojennej Polsce
od 6 listopada 2025

Wystawy skierowane do dzieci są już standardem w naszym pejzażu wystawienniczym, nie można tego jednak powiedzieć o ekspozycjach dotyczących architektury. Ten brak nadrobi wrocławskie Muzeum Architektury tego lata. Laboratorium Architektury pokazywać będzie, iż architektury doświadczać można wszystkimi zmysłami. W programie muzeum nie zabraknie też oczywiście szeregu propozycji dla starszych zwiedzających. Projekty nagrodzone podczas ubiegłorocznej edycji konkursu Mies van der Rohe Award oraz te, które trafiły na shortlistę, zobaczymy na wystawie otwieranej w marcu. W październiku otworzy się pierwsza od dawna tak szeroka prezentacja twórczości Anny Szpakowskiej-Kujawskiej, jednej z czołowych przedstawicielek wrocławskiego środowiska artystycznego w okresie powojennym, przez cały czas aktywnej artystycznie. Tegoroczny program muzeum zamknie ekspozycja poświęcona architekturze wsi w powojennej Polsce, ukazująca jej architektoniczno-przestrzenne przemiany, od eksperymentalnych projektów wsi doświadczalnych, przez architekturę Państwowych Gospodarstw Rolnych, aż po pejzaż potransformacyjny.

Nowy Złoty

Wera Bet, Kiedyś będziemy wspaniali
18 stycznia – 30 marca

Pierwszym tegorocznym projektem w Nowym Złotym będzie wystawa Wery Bet Kiedyś będziemy wspaniali. Zobaczymy na niej plakaty, banery i obrazy tworzące wielowymiarowy kolaż w środku i na zewnątrz kiosku, wchodząc też w dialog z jego otoczeniem i propagując filozofię ekscentryczności premiującą niepowtarzalność i nietypowość.

Centrum Sztuki WRO

21. Biennale Sztuki Mediów WRO
14 maja – 15 czerwca

Kolejna edycja Biennale Sztuki Mediów WRO wystartuje w maju pod hasłem Qualia. Na wystawie głównej zobaczymy 21 premierowych realizacji, a pozostałe pokazy, prezentacje, wydarzenia dźwiękowe, wizualne, performatywne, warsztaty i spotkania, zgodnie z tytułem edycji będą tym razem przede wszystkim platformą indywidualnych doświadczeń.

Galeria Entropia

Marcin Mierzicki, Sytuacja jest doskonała

10–31 stycznia

Realizowany z okazji trzydziestopięciolecia Galerii Entropia przez Marcina Mierzickiego długi cykl wystawienniczy pod hasłem Sytuacja jest doskonała zwieńczy niedługo wystawą samego Mierzickiego, dotąd występującego w roli zapraszającego gościnie i gości kuratora. Artysta nie będzie jednak podsumowywał poprzednich wystaw, a zgodnie z założeniami podejmie refleksję nad własnym procesem twórczym, świadomie poddawanym próbie.