Dziennik osobisty
Gdy mój mąż, Marcin, odszedł trzy lata temu, mój świat przewrócił się do góry nogami w ciągu jednej nocy. Straciłam człowieka, który był moim najlepszym przyjacielem od studiów tego, który wiedział, jak lubię herbatę, śmiał się z moich kiepskich żartów i zawsze trzymał mnie za rękę podczas przechodzenia przez ulicę, choćby po dwudziestu latach razem.
Nie mieliśmy dzieci. Mieliśmy marzenia, plany i mały dom wypełniony wspomnieniami, ale brakowało w nim dziecięcego śmiechu. Choć kochałam rodzinę Marcina, zawsze czułam, iż moja relacja z jego siostrą, Kasią, była napięta.
Dla niej byłam tylko kobietą, którą Marcin poślubił nigdy tak naprawdę rodziną.
Dwa miesiące po pogrzebie zadzwoniła do mnie Kasia. Jej głos był ostry, niemal urzędowy.
Wkrótce dostaniesz list powiedziała.
Testament Marcina jest właśnie rozpatrywany. Powinnaś wiedzieć nie jesteś w nim uwzględniona. Marcin chciał, żeby wszystko pozostało w rodzinie.
Jej słowa bolały. Pozostało w rodzinie? Czy ja nią nie byłam? Byłam jego żoną przez dwadzieścia lat. Dzieliliśmy wszystko rachunki, marzenia, smutki i radości.
Spróbowałam odpowiedzieć spokojnie.
Kasiu, Marcin i ja zbudowaliśmy wspólne życie. Nie rozumiem
Ale mnie przerwała.
Słuchaj, nie chcemy się kłócić. Tak chciał. Zajmiemy się twoimi rzeczami z domu, gdy tylko sprawy spadkowe zostaną załatwione.
Kiedy się rozłączyła, moje ręce drżały. Nie wiedziałam nawet, o jaki list chodzi ale czułam, iż muszę to wszystko zobaczyć na własne oczy.
Tydzień później przyszła gruba koperta od adwokata, pana Kowalskiego. W środku było zawiadomienie o odczytaniu testamentu Marcina.
Kasia sugerowała, iż zostałam całkowicie pominięta, ale w liście wyraźnie wymieniono mnie jako osobę, która ma się stawić.
Zadzwoniłam do pana Kowalskiego, mój głos lekko drżał.
Powiedziano mi iż nie ma mnie w testamencie. Czy powinnam tam być?
Brzmiał zaskoczony.
Pani Nowak, zapewniam, iż ma pani pełne prawo uczestniczyć. adekwatnie, bardzo panią do tego zachęcam.
Coś w jego tonie dało mi iskierkę nadziei.
Zebraliśmy się w cichej sali konferencyjnej. Kasia siedziała naprzeciwko mnie, w towarzystwie męża i dorosłego syna. Gdy nasze spojrzenia się spotkały, jej usta wygięły się w mały, zadowolony uśmiech.
Pan Kowalski rozpoczął od odczytania formalności prawnych, a potem otworzył testament. Głos Marcina zachowany w słowach, które wybrał ożył w tym pomieszczeniu.
Mojej siostrze Kasi pozostawiam zabytkowy zegar z domu rodziców, w nadziei, iż będzie jej przypominał nasze wspólne dzieciństwo.
Uśmiech Kasi się poszerzył.
Mojemu siostrzeńcowi, Jakubowi, pozostawiam kolekcję pamiątek sportowych, wiedząc, iż trafią w dobre ręce.
Potem pan Kowalski przerwał i przysiągłabym, iż spojrzał na mnie z lekkim błyskiem w oku.
A mojej ukochanej żonie, Agnieszce, pozostawiam resztę mojego majątku w tym nasz dom, oszczędności i wszystkie osobiste przedmioty w uznaniu życia, które razem zbudowaliśmy, oraz z najgłębszą wdzięcznością za miłość i radość, jaką wniosłaś w moje lata.
W sali zapanowała cisza.
Kasia gwałtownie mrugała. Moment to nie może być prawda. Marcin mi mówił
Pan Kowalski odchrząknął.
Ten testament został zaktualizowany i podpisany osiemnaście miesięcy temu, w mojej obecności, z dwoma świadkami. Jest ważny.
Jej twarz zaczerwieniła się, ale próbowała się opanować.
Ale dom był nasz, rodzinny
Nie powiedziałam cicho dom był Marcina i mój. Kupiliśmy go razem. Zrobiliśmy z niego dom.
Po raz pierwszy od miesięcy mój głos był spokojny i pewny.
Okazało się, iż Marcin nie tylko zostawił mi wszystko, ale też napisał osobisty list, który miał być odczytany na głos.
Pan Kowalski rozwinął kartkę.
Agnieszko, jeżeli to słyszysz, znaczy, iż nie mogę ci tego powiedzieć osobiście. Byłaś moją rodziną od dnia, w którym się poznaliśmy. Ktokolwiek mówi inaczej, nie rozumie znaczenia tego słowa. Chcę, żebyś była bezpieczna, spokojna i pamiętała, iż to miłość, a nie krew, tworzy rodzinę. Wykorzystaj to, co ci zostawiam, aby żyć pełnią życia, i proszę, dbaj o ogród. To tam zawsze czułem się najbliżej ciebie. Marcin
Gdy pan Kowalski skończył, moje oczy były zamglone od łez. choćby Kasia odwróciła wzrok, jej szczęka była zaciśnięta.
Mogłam triumfować. Mogłam rzucić Kasi w twarz jej wcześniejsze słowa. Ale siedząc tam, zrozumiałam coś: zwycięstwo nie polegało na udowodnieniu jej, iż się myli ale na uczczeniu zaufania, jakie miał do mnie Marcin.
W kolejnych tygodniach trzymałam się z dala od Kasi. Nie z powodu goryczy, ale dlatego iż potrzebowałam spokoju.
Oddałam się pielęgnacji ogrodu. Posadziłam rzędy lawendy i jaskrawych tulipanów ulubionych kwiatów Marcina. Przeznaczyłam też część spadku na fundusz stypendialny jego imienia coś, o czym razem marzyliśmy.
Pewnego słonecznego popołudnia, wiele miesięcy później, usłyszałam kroki na żwirowanej ścieżce. To była Kasia.
Stała tam niezręcznie, jej wzrok błądził po kwiatach.
Przyszłam żeby ci to dać powiedziała, podając mi zniszczone zdjęcie. Było na nim zdjęcie Marcina i mnie w dniu ślubu, uśmiechających się pod girlandą kwiatów.
Znalazłam je, przeglądając rzeczy mamy dodała. Pomyślałam iż powinno tu być.
Jej głos był łagodniejszy. Mniej oschły. I w tej chwili zobaczyłam nie kobietę, która próbowała mnie odsunąć, ale siostrę, która również straciła kogoś, kogo kochała.
Rozmawiałyśmy tamtego dnia przez chwilę. Nie o testamencie, nie o sporze tylko o Marcinie. O głupich piosenkach, które wymyślał, o tym, jak zawsze przypalał tosty.
Nie stałyśmy się od razu najlepszymi przyjaciółkami. Ale to był początek.
Patrząc wstecz, rozumiem, iż adwokat nie tylko udowodnił Kasi, iż się myli potwierdził to, co Marcin zawsze wied
