Moja córka została zamknięta w szafie podczas naszego wesela, a ja byłam zrozpaczona, gdy odkryłam, kto to zrobił

Dzisiaj piszę z ciężkim sercem. Po rozwodzie postanowiłam nigdy więcej nie wychodzić za mąż. Chciałam poświęcić całe życie mojej córeczce.
Aż pewnego dnia pojawił się on troskliwy, szanujący nas, a przede wszystkim wspaniale rozumiejący się z Zosią. Moja córka go uwielbiała, a ja widziałam w jej oczach, iż czuje się przy nim bezpieczna.
Gdy oświadczył się, wahałam się. Ale Zosia przytuliła mnie i szepnęła: Mamo, proszę, powiedz tak. I zgodziłam się.
W dniu ślubu wszystko było idealne. Zosia miała być naszą małą druhnią, niosąc koszyczek z płatkami róż. Gdy jednak zabrzmiała muzyka, nagle zniknęła.
Szukaliśmy jej wszędzie. W końcu znaleźliśmy zamkniętą w szafie. Płakała, wciąż ściskając swój koszyczek. Gdy wyszła, spojrzała na mnie zmieszana i zapytała cicho: Dlaczego mnie ukarali, mamo? Potem palcem wskazała winnego.
Serce mi pękło, gdy zrozumiałam, kto to zrobił.
Wskazała na Krystynę moją teściową.
Gdy ją przepytałam, odpowiedziała zimno: To choćby nie jest moja prawdziwa wnuczka. To Hania, moja wnuczka, powinna rozsypywać płatki.
Goście zamarli w osłupieniu.
Bez słowa wyprowadzono Krystynę z sali wciąż przekonaną, iż postąpiła słusznie.
Pochyliłam się do Zosi, z oczami pełnymi łez, i szepnęłam: To wciąż twój moment, jeżeli chcesz.
Skinęła tylko, zdecydowana.
Muzyka rozpoczęła się na nowo, a w ciszy pełnej podziwu Zosia ruszyła w stronę ołtarza, witana wzruszonymi oklaskami.
Mała, ale niezwykle silna, rozsypywała płatki z godnością i odwagą.
Na końcu podeszła do mnie, z błyszczącymi oczami, i powiedziała dumnie: Zrobiłam to.