Mój mąż płakał, gdy powiedziałam, iż dziecko może być czyjeś inne – odparłam: “Przynajmniej nie twoje”.
Nie rozumiem, dlaczego mężczyźni tak przejmują się DNA. Przecież wiedział, iż nie byłam świętą, gdy się poznaliśmy. A teraz to ja jestem złoczyńcą, bo wspomniałam, iż dziecko może nie być jego? Proszę was. Przynajmniej miałam tyle przyzwoitości, żeby mu powiedzieć, zamiast pozwolić, żeby dowiedział się z testu na ojcostwo. Szczerze mówiąc, myślałam, iż będzie wdzięczny. W końcu widzieliście jego zdjęcia z dzieciństwa?
Marcin snuł te wszystkie plany o uczeniu naszego dziecka jazdy na rowerze i graniu w piłkę, aż zdałam sobie sprawę, iż muszę trochę ochłodzić jego zapał, zanim zbytnio zaangażuje się w wizje, które mogą się nie spełnić. Odłożyłam telefon, spojrzałam mu prosto w oczy i powiedziałam najłagodniej, jak potrafiłam: “Jest szansa, iż dziecko może nie być twoje”.
Cisza, która zapadła, była porażająca. Tablet Marcina wypadł mu z rąk i z hukiem uderzył o stolik kawowy. Patrzył na mnie, jakbym właśnie wyznała, iż jestem kosmitą w ludzkiej skórze. Otwierał i zamykał usta, ale nie wydał ani dźwięku.
Czekałam, aż przetrawi to, co powiedziałam, spodziewając się pytań o logistykę, terminy albo co to znaczy dla naszego małżeństwa. Zamiast tego jego oczy napełniły się łzami i po prostu zaczął płakać. Nie krzyczał, nie szlochał – po prostu ciche łzy spływały mu po twarzy, jakbym złamała coś fundamentalnego w jego wnętrzu.
“Co masz na myśli?” – wyszeptał, a jego głos załamał się jak u nastolatka. “O czym mówisz, Kasia?”
Przewróciłam oczami i opadłam na poduszki kanapy. Właśnie przed taką dramaturgią chciałam uciec, mówiąc o tym od razu. “Nie rób dramatu, jakbym kogoś zabiła” – odparłam, starając się zachować spokój. “Przynajmniej nie jest twoje”.
Wyraz twarzy Marcina zmienił się z zranionego na kompletnie zagubiony. “Co to w ogóle znaczy? Jak to ma mnie pocieszyć?”
Wytłumaczyłam, iż jeżeli dziecko nie będzie jego, nie będzie musiał się martwić, iż odziedziczy po jego rodzinie skłonność do nerwicy czy depresji. Nie będzie stresował się, czy nasze dziecko dostanie po tacie alkoholizm albo po mamie cukrzycę. Genetycznie byłby to czysty bilans.
Marcin otarł łzy rękawem i zadał pytanie, którego najbardziej się obawiałam: “Więc czyje to jest?”
Odpowiedziałam, iż nie jestem jeszcze gotowa wdawać się w szczegóły, iż powinniśmy skupić się na przyszłości, zamiast grzebać w przeszłości. Ważne, iż będziemy mieli dziecko, o którym on tak marzył od ślubu. Biologia wydawała się mniej istotna niż sam fakt, iż zostaniemy rodzicami.
“To aż takie ważne?” – zapytałam, szczerze zdezorientowana jego obsesją na punkcie ojcostwa. “To ty tak bardzo chciałeś dzieci. Daję ci to. Czemu DNA ma aż tak znaczyć?”
Marcin zerwał się z kanapy i zaczął chodzić po salonie jak zwierzę w klatce. Co chwilę przejeżdżał dłońmi przez włosy i mamrotał coś pod nosem. Gdy poprosiłam, żeby mówił głośniej, odwrócił się i rzucił: “Przez miesiące mnie okłamywałaś?”
Sprostowałam, iż nie kłamałam, tylko zarządzałam informacjami. Jest różnica między oszustwem a strategiczną komunikacją. Powiedziałam mu, iż jestem w ciąży – to prawda. Pozwoliłam mu myśleć, iż to jego dziecko – wydawało się to lepsze niż od razu tworzyć dramę wokół czegoś, co może wcale nie jest problemem.
“Kiedy to się stało?” – zapytał, podnosząc głos. “Kiedy byłaś z kimś innym?”
Odpowiedziałam, iż szczegółowy harmonogram nikomu nie pomoże. Ważne, iż teraz jesteśmy małżeństwem, iż jesteśmy razem i iż będziemy mieli dziecko, niezależnie od biologii. Zasugerowałam, żeby skupił się na przygotowaniach do rodzicielstwa zamiast roztrząsać dawne związki.
Marcin roześmiał się, ale nie było w tym śmiechu ani krzty radości. “Dawne związki? Masz na myśli zdradę. Zdradziłaś mnie, będąc mężatką, i zaszłaś w ciążę z innym”.
Zwróciłam uwagę, iż słowo “zdrada” jest niepotrzebnie emocjonalne i oceniające. Miałam po prostu bliską relację z kimś w czasie, gdy nasze małżeństwo przeżywało kryzys. To nie było zaplanowane ani złośliwe – po prostu stało się, gdy czułam się zaniedbywana i niedoceniana w domu.
“Kryzys?” – powtórzył. “Jaki kryzys? Kiedy cię zaniedbywałem?”
Przypomniałam mu wiosnę, gdy prawie każdego wieczoru pracował do późna i niemal się nie widywaliśmy. Był zestresowany jakimś projektem w pracy i adekwatnie wycofał się z naszego związku na tygodnie. Czułam się samotna, a gdy ktoś okazał mi zainteresowanie, po prostu na to zareagowałam.
Marcin patrzył na mnie, jakbym mówiła w obcym języku. “Mówisz o okresie, gdy pracowałem nad kontraktem z Nowakiem? Gdy brałem nadgodziny, żebyśmy mogli kupić to mieszkanie?”
Wytłumaczyłam, iż jego motywacje nie zmieniają wpływu tej nieobecności na nasz związek. Potrzebowałam wtedy wsparcia, a gdy go nie dostałam, znalazłam je gdzie indziej. Fakt, iż pracował na naszą przyszłość, nie sprawiał, iż moje potrzeby były mniej ważne.
“Więc postanowiłaś mieć romans” – stwierdził sucho.
Sprostowałam, iż to nie był romans, tylko chwilowe zbliżenie. Romans sugeruje ciągłe oszustwo i emocjonalne zaangażowanie, a to było tylko tymczasowe rozwiązanie na niezaspokojone potrzeby. Różnica jest istotna.
Marcin podszedł do okna i stał tam plecami do mnie kilka minut. Gdy w końcu się odwrócił, jego twarz była zupełnie niewzruszona. “Potrzebuję powietrza” – powiedział, sięgając po kluczyki ze stołu w kuchni.
Zawołałam za nim, iż ucieczka nic nie rozwiąże, iż powinniśmy porozmawiać jak dorośli. Ale on już wyszedł, zostawiając mnie samą w mieszkaniu, które kupiliśmy i urządziliśmy z takim optymizmem zaledwie półtora roku temu.
Czekałam do północy, aż wróci, ale w końcu zadzwoniłam do mojej przyjaciółki Oli, żeby się wygadać o tym, jak nieracjonalnie Marcin zareagował. Ola wysłuchała mojej wersji wydarzeń, po czymOla westchnęła tylko i powiedziała: “Kasia, czasem prawda boli najbardziej tego, kto ją mówi,” a ja po raz pierwszy poczułam, iż może jednak powinnam była zacisnąć zęby i udawać, iż wszystko jest w porządku.
