12 sierpnia 1991 roku to data, która zapisała się w historii polskiego rocka nie tylko z powodu światowych premier, ale także za sprawą powrotu jednej z najważniejszych kapel rodzimej sceny – T.Love. Tego dnia ukazał się album „Pocisk miłości”, pierwszy nagrany przez zespół w zupełnie nowym składzie po powrocie wokalisty Muńka Staszczyka z Anglii.
Był to moment odrodzenia – zarówno artystycznego, jak i osobistego. T.Love przeszło od garażowej punkowej energii lat 80. do dojrzalszego, ale wciąż buntowniczego rock’n’rolla, w którym dało się usłyszeć echa nowej fali, glam rocka i klasycznego rhythm & bluesa.
Nowy skład, nowa energia
Po powrocie Muńka z emigracji skład T.Love został praktycznie zbudowany od nowa. Do zespołu dołączyli muzycy, którzy w kolejnych latach mieli stać się filarami brzmienia grupy:
-
Jan Benedek – gitara, kompozytor większości materiału na płycie,
-
Jacek Wudecki – perkusja,
-
Jarek Kowalczyk – bas,
-
plus sam Muniek – w roli frontmana i autora tekstów.
Ta konfiguracja okazała się mieszanką wybuchową – z jednej strony młodzieńcza energia, z drugiej większy warsztat i szersze inspiracje muzyczne.
„Pocisk miłości” to płyta, na której T.Love zaczęło brzmieć nowocześnie jak na realia początku lat 90. w Polsce, ale jednocześnie szczerze i bez studyjnego polerowania. Produkcja była surowa, ale dopracowana, a utwory łączyły rockowy pazur z chwytliwymi melodiami.
Słychać tu inspiracje The Rolling Stones, The Clash czy Iggy’ego Popa, ale też poczucie humoru i uliczną szczerość, które zawsze były znakiem rozpoznawczym Muńka. Teksty balansowały między opowieściami o miłości, wolności i codziennym życiu w transformującej się Polsce, a zabawnymi, czasem ironicznymi komentarzami do rzeczywistości.
Najważniejsze utwory
Na płycie znalazło się kilka kawałków, które na stałe weszły do historii zespołu:
-
„Pocisk miłości” – tytułowy numer, pełen energii i gitarowego ognia
-
„Nie, nie, nie” – dynamiczny manifest buntu.
„Pocisk miłości” był symbolicznym nowym otwarciem w historii zespołu. Po punkowych początkach lat 80., po przerwie spowodowanej emigracją Muńka i zmianami ustrojowymi w Polsce, grupa wróciła w pełnej formie.
To właśnie od tego momentu zaczęła się droga T.Love ku statusowi jednej z najważniejszych kapel polskiego rocka lat 90. i 2000. Album pokazał, iż Muniek potrafi łączyć luz i ironię z rockowym temperamentem, a Jan Benedek wprowadził do zespołu gitarowe riffy, które stały się jego wizytówką.
- „Rewolucja” – 2:46
- „Na bruku” – 3:54
- „Pocisk miłości” – 4:33
- „Warszawa” – 4:15
- „Sarah” – 5:05
- „Dirty Streets Of London” – 3:03
- „Mad Love” – 4:14
- „Make Love Not war (in the 90’s)” – 3:40
- „Mover” – 3:36
- „Don’t Go Paul” – 2:35
- „Acid Mover” – 3:09
Skład
- Zygmunt Staszczyk – wokal
- Jan Benedek – gitara solowa
- Krzysztof Szymański – gitara elektryczna
- Przemysław Wójcicki – gitara basowa
- Jarosław Polak – perkusja, instrumenty perkusyjne
- Dorota Dzienkiewicz – chórek (8, 9)
- Wojciech Konikiewicz – instrumenty klawiszowe (3 – 5, 8, 9)
- Szymon Wysocki – instrumenty klawiszowe (2)
- Andrzej Przybielski – trąbka (4)
- Tomasz Pierzchalski – saksofon tenorowy (7 – 9)
- Piotr Korzeniowski – trąbka (8, 9)
- Przemysław Bychawski – puzon (8, 9)
