W zaśnieżonych uliczkach małego miasteczka Mroźna, gdzie wiatr wyje, jakby żałował niespełnionych marzeń, nie każdej kobiecie udaje się zachować ciepło rodzinnego ogniska. Miłość i zaufanie, niczym kruchy lód, mogą pęknąć pod ciężarem życiowych trudów. Wiele matek, zostając samotnie z dziećmi, patrzy w przyszłość z lękiem, jak w przepaść bez dna. Muszą zmieniać zawód, rezygnować z ambicji lub porzucać naukę, by utrzymać rodzinę. W takich chwilach łatwo ulec rozpaczy, obwiniać okoliczności lub choćby własne dzieci, iż życie się rozpadło. To jednak tylko iluzja, maska, za którą kryje się strach przed nieznanym.
Lęk przed samotnością, bez wsparcia, bez środków do życia, ściska serce jak mroźna noc. Ten strach każe kobietom trzymać się zniszczonych związków, znosić nieznośne, byle tylko nie stanąć twarzą w twarz z przerażającą pustką. Niektóre godzą się choćby z tyranią męża, myśląc, iż rozwód odbierze dzieciom ojca, a im samym – ostatnią nadzieję na stabilność. Ale prawda jest taka, iż rozwód nie wymazuje ojcostwa. Były mąż pozostanie ojcem, zobowiązanym do opieki nad dziećmi, w tym do płacenia alimentów. A jeżeli uchyla się od odpowiedzialności, prawo stoi po stronie matki – sąd zmusi go do wypełnienia obowiązków. Nie ma powodu poświęcać się dla iluzji rodziny, która dawno stała się klatką.
Najgorsze jednak, gdy w rozpaczy kobieta zaczyna obwiniać własne dzieci. Gdy życie wali się jak domek z kart, łatwo wybuchnąć i powiedzieć, iż to przez nie wszystko się rozpadło. To największy błąd, jaki może popełnić matka. Dzieci nie są winne temu, iż dorośli nie dotrzymali obietnic. Takie słowa, rzucone w gniewie, zostawiają w duszy dziecka rany, które nie goją się latami. jeżeli kobieta czuje, iż ból wylewa się przez brzegi, a żal do życia dusi, powinna zwrócić się do psychologa. To nie słabość, ale krok ku ratunkowi – dla niej i tych, których kocha. Dzieci to nie ciężar, ale dar, i nie można czynić ich kozłami ofiarnymi za błędy dorosłych.
Istnieje mit, który zatruwa serca wielu matek: jakoby żaden mężczyzna nie pokocha kobiety z dzieckiem, nie zaakceptuje jej pociechy, nie zechce się nim opiekować. Ale życie dowodzi czegoś przeciwnego. Spotykając kobietę, która mimo przeciwności błyszczy siłą i czułością, mężczyzna może pokochać nie tylko ją, ale i jej dziecko. W Mroźnej, gdzie wszyscy się znają, takie historie nie są rzadkością. Nowy partner może stać się dla dziecka nie tylko ojczymem, ale prawdziwym ojcem – troskliwym, uważnym, kochającym. Czasem te więzi okazują się mocniejsze niż te z rodzonym ojcem, który wolał zejść w cień.
Nie warto chować się za strachem i wymówkami, zasłaniając się dziećmi jak tarczą. Kobieta, która w siebie wierzy, która nie pozwala, by przeciwności złamały jej ducha, zawsze przyciąga spojrzenia. Może zbudować nową rodzinę, gdzie zapanuje harmonia, a dzieci będą rosnąć w miłości. Rozwód to nie koniec, ale początek. To szansa, by napisać swoją historię na nowo, znaleźć partnera, który podzieli nie tylko radości, ale i troski. W zaśnieżonej Mroźnej, gdzie każdy dzień to walka z chłodem, takie kobiety stają się latarniami, ogrzewającymi serca tych, którzy są blisko.
Prawdziwa siła tkwi nie w unikaniu burz, ale w nauce żeglowania po wzburzonych wodach – bo choćby najciemniejsze chmury w końcu ustąpią słońcu.
