Milioner czekał na Ubera, gdy nagle zobaczył swoją byłą, której nie widział od sześciu lat, trzymającą za ręce dwoje dzieci jego żywe kopie. Nie był przygotowany na to, co miało się wydarzyć.
Stali na krawędzi chodnika przed księgarnią w centrum Warszawy, bawiąc się identycznymi granatowymi czapkami i śmiejąc się z żartu, który tylko oni rozumieli. Obydwoje mieli blond włosy w odcieniu piasku, tę samą małą dziurkę w lewym policzku i tę samą niecierpliwą energię, którą on miał w ich wieku. Wyglądali na pięć czy sześć lat jeszcze na tyle małych, by biegać zamiast iść.
Aplikacja w telefonie Michała pokazywała, iż kierowca przyjedzie za trzy minuty. Spojrzał na mapę, a potem znów na dzieci.
Wtedy wyszła z księgarni.
Agnieszka.
Przez chwilę Michał sądził, iż ma halucynacje. Nie widział jej od sześciu lat, od tamtego chłodnego listopadowego poranka, gdy się rozstali. Miała na sobie beżowy sweter i ciemne dżinsy, włosy trochę krótsze, ale wciąż tego samego miękkiego brązu, który pamiętał. Wydawała się dojrzalsza, ale w sposób, w jaki dojrzewają ci, którzy wyrośli wewnętrznie bardziej opanowana, osadzona w sobie.
Gdy wyciągnęła rękę, by złapać dłonie dzieci, coś ścisnęło Michałowi klatkę piersiową.
Dźwięk powiadomienia dwie minuty.
Mógł odejść. Wsiąść do samochodu, pojechać na spotkanie i udawać, iż ten moment nigdy nie miał miejsca. Ale jego nogi były jak przyklejone do chodnika.
Agnieszka zauważyła go, gdy poprawiała młodszemu plecak. Oczy jej się rozszerzyły nie tyle z zaskoczenia, ile z rozpoznania zmieszanego z lekkim wahaniem.
Michał powiedziała ostrożnie.
Agnieszka. Gardło mu wyschło. Cześć.
Dzieci spojrzały na niego zaciekawione. Starsze przechyliło głowę. Mamo, a kto to?
*Mamo*.
To słowo uderzyło go mocniej, niż się spodziewał.
To stary znajomy odpowiedziała Agnieszka po chwili. Michał, to moi synowie, Jakub i Filip.
Obaj pomachali mu nieśmiało. Jakub, starszy, miał dokładnie ten sam kolor oczu co Michał szary z cienką zieloną obwódką. Filip jego nos. Michał myślał, iż to tylko złudzenie, ale podobieństwo było zbyt uderzające.
Ładne dzieci powiedział głosem pewniejszym, niż się czuł.
Dzięki. Agnieszka uśmiechnęła się, ale w jej oczach nie było radości.
Zapadła cisza wystarczająco długa, by powietrze między nimi naładowało się tym, co pozostawało niewypowiedziane. Sześć lat milczenia.
Więc mieszkasz tu? zapytał Michał, bardziej po to, by ją zatrzymać, niż z prawdziwej ciekawości.
Niedaleko. Wróciliśmy rok temu.
Ikona Ubera pokazała, iż kierowca skręca w ulicę.
Michał zawahał się. Chciał zapytać o dzieci, o ich ojca. Ale ostatnim razem, gdy rozmawiali, to on zakończył ich związek. Wtedy był zbyt pochłonięty budową firmy, zbyt pewny, iż nie da się pogodzić miłości z ambicją. Teraz, jako milioner z luksusowym apartamentem, ale bez nikogo, kto czekałby na niego w domu, ta decyzja wydawała mu się znacznie mniej oczywista.
Dzieci oderwały się, gdy obok przebiegł pies, zostawiając Michała sam na sam z Agnieszką.
Wyglądają na urwał. Szczęśliwe. To dobrze.
Są odparła cicho. Daliśmy radę.
Skinął głową, choć część niego płonęła od pytań.
Samochód zatrzymał się przy chodniku. Kierowca opuścił szybę. Michał?
Spojrzał na auto, potem na Agnieszkę. Znów trzymała dzieci za ręce, gotowa do odejścia.
Miło było cię zobaczyć powiedział.
Mnie też. Ścisnęła telefon w dłoni.
Wszedł do samochodu, ale gdy odjeżdżali, odwrócił się. Dzieci wpatrywały się w auto, a gdy Filip uśmiechnął się lekko, dokładnie tak jak Michał na starych rodzinnych zdjęciach, coś ścisnęło mu serce.
Nie wiedział jeszcze, iż to krótkie spotkanie obudzi prawdę, która przewróci do góry nogami ostatnie sześć lat jego życia.
**Część druga Prawda**
Michał nie planował znów spotkać Agnieszki. Ale życie, ze swoim chaosem i niespodziankami, ma w zwyczaju wyśmiewać się z ludzkich planów.
Trzy dni później wychodził z kawiarni, gdy usłyszał swoje imię. Agnieszka stała po drugiej stronie ulicy, z torbą zakupów w ręce. Dzieci nie było przy niej.
Masz chwilę? zapytała.
Znaleźli się na ławce w parku, torba leżała u jej stóp. Tym razem bez formalności.
Powinnam ci wyjaśnić zaczęła. W sprawie dzieci.
Michał przygotował się na cios. Agnieszka, nie musisz
To twoi synowie, Michał.
Słowa uderzyły go jak pięścią. Przez moment słyszał tylko szum ulicy w oddali.
Mrugnął. Ja co?
Po rozstaniu okazało się, iż jestem w ciąży. Próbowałam się z tobą skontaktować, ale zmieniłeś numer. Wysłałam maila, ale nie odpisałeś. Myślałam, iż jasno dałeś do zrozumienia, iż nie chcesz takiego życia.
Michał wpatrywał się w nią. Nic nie dostałem. Żadnego telefonu, żadnego maila.
Użyłam twojego starego służbowego adresu.
Sprzedałem firmę miesiąc po rozstaniu. Wszystko się zmieniło.
Zamilkli, przygnióceni ciężarem sześciu straconych lat.
Nie wiedziałam, jak cię znaleźć powiedziała cicho. I nie zamierzałam biegać za kimś, kto już odszedł.
Michał ciężko westchnął, myśląc o wszystkim, co stracił pierwsze słowa, pierwsze kroki, urodziny. Dwa całe dzieciństwa, o których nie wiedział, iż też są jego.
Jakub i Filip powtórzył powoli, smakując te imiona na nowo. To moi synowie.
Agnieszka skinęła głową.
Po raz pierwszy od ich rozstania nie była na defensywie. Tylko zmęczona jak ktoś, kto zbyt długo dźwigał ciężar sam.
Michał pochylił się, opierając łokcie na kolanach. Chcę być częścią ich życia.
Przyjrzała mu się uważnie. To nie takie proste. Nie wiedzą, kim jesteś w ten sposób. A
