Wszyscy żyjemy w sonosferze – publicznej przestrzeni dźwięku, w której każdy z nas jest swego rodzaju DJ-em, współtwórcą brzmienia. R. Murray Schafer, twórca koncepcji „pejzażu dźwiękowego”, zachęcał nie tyle do słyszenia, ale do rozwijania praktyki słuchania, błądzenia po przestrzeni dźwięku, tak jak oko błądzi po krajobrazie. Jak wcielić te idee w życie, skoro wszyscy toniemy w hałasie? Współczesny namysł nad architekturą i świadomie kształtowaną tkanką miejską coraz częściej oznacza namysł nad sferą fonii. Aleksandra Wróbel, architektka i artystka, skupiła się w swoich badaniach na mieście Nijmegen w Holandii. Przeprowadziła serię spacerów badawczych oraz wywiadów z osobami niewidomymi oraz ekspertami ds. dźwięku i jego graficznej reprezentacji.
Wyniki jej spostrzeżeń zostały zawarte w publikacji prezentowanej na wystawie. Ponadto w ramach ekspozycji zostanie zaprezentowany model łączący architekturę i dźwięk, pokazujący sposób, w jaki elementy przestrzeni generują dźwięki, oraz jak świadomie wykorzystywać te adekwatności do tworzenia dobrze funkcjonujących przestrzeni miejskich.
18.10.2024–2.03.2025
Aleksandra Wróbel, Dźwięk jako narzędzie do projektowania
Instytut Dizajnu Kielce, ul. Zamkowa 3
www.idkielce.pl
Fragment modelu Aleksandry Wróbel, który możemy zobaczyć na wystawie
