Londyn, rok 1971. Miasto budziło się w szarej zasłonie porannej mgły.

Warszawa, rok 1971. Miasto budziło się w szarej mgle poranka. Ulice pokryte były śladami wczorajszego deszczu, a gazowe latarnie wciąż rzucały mdłe światło, rysując długie cienie na brukowanych drogach. Miasto tętniło życiem tramwaje skrzypiały na szynach, ludzie spieszyli do pracy, koty krążyły po podwórkach w poszukiwaniu resztek jedzenia, a stare przystanki pokryte graffiti i reklamami czekały na nowych pasażerów.

Marek Kowalski i Tadeusz Tadek Nowak byli dwójką młodych Polaków, którzy postanowili spróbować życia w wielkim mieście. Wynajmowali małe mieszkanie na warszawskiej Pradze stare ściany, skrzypiące podłogi, maleńka kuchnia i okna, które ciągle zaparowywały od wilgoci. Marek pracował na małym magazynie, przenosząc pudła, a Tadek uczęszczał do wieczorowej szkoły i dorabiał jako kurier. Mając nieco ponad dwadzieścia lat, wciąż szukali swojego miejsca w tym zimnym, ogromnym mieście.

Pewnego dnia, spacerując ulicami, natknęli się na mały sklep z egzotycznymi zwierzętami. W witrynie patrzyły na nich ptaki, małpy i gady, ale ich uwagę przykuła mała klatka, w której leżało lwiątko. Zwierzę było kilka większe od kociaka, z ogromnymi smutnymi oczami, które wydawały się wszystko rozumieć.

Bałem się szepnął Marek, gdy stali przy klatce. Sam. Z takimi oczami Jak można go tu zostawić?

Tadek tylko skinął głową. Jego serce biło szybciej, a dłonie niespokojnie drżały.

Nie możemy go tu zostawić powiedział Marek, ledwo słyszalnie.

Wymienili spojrzenia i, nie zastanawiając się długo, kupili lwiątko. Dla nich to był impuls, niemal nierozsądny z praktycznego punktu widzenia, ale serce nie pozwoliło postąpić inaczej.

Jak go nazwiemy? zapytał Tadek, gdy wychodzili ze sklepu, niosąc klatkę z małym, puszystym przyszłym królem.

Leon odparł Marek. Jak prawdziwy władca w miniaturowej formie.

Tak zaczęło się życie Leona z Markiem i Tadkiem. Urządzili mu kącik w mieszkaniu stary dywan na podłodze, miska z mlekiem, zabawki, które sami robili z szmatek. Bawili się z nim w salonie, na balkonie, a choćby zabierali do małego ogrodu przy pobliskim kościele, który po długich prośbach pozwalał im na krótkie spacery z lwiątkiem.

Leon gwałtownie stał się częścią ich życia. Był ciekawski, inteligentny, uczył się komend i wyczuwał nastrój swoich opiekunów. Mruczał jak wielki kot, gdy Marek głaskał go po grzywie, i cicho warczał, gdy Tadek chował się za ścianą, udając strach.

Lecz minął rok, i stało się jasne, iż lew nie może dłużej mieszkać w ciasnym mieszkaniu. Rósł szybko, jego łapy stawały się coraz większe, pazury ostrzejsze. Więcej niż kiedykolwiek rozumieli, iż Leon potrzebuje innego życia życia, które nie ogranicza się do czterech ścian.

Marek i Tadek podjęli trudną decyzję: skontaktowali się z pomocą i przetransportowali Leona do Kenii, do rezerwatu, gdzie legendarny przyrodnik Jerzy Adamczyk pomagał lwom wrócić na łono natury.

Leon początkowo tęsknił. Czuł zapachy nowego świata trawę, ziemię, drzewa i wiedział, iż to jego dom, ale dom zupełnie inny. Powoli zaczął spotykać inne lwy, uczyć się polować i poznawać terytorium. W ciągu roku założył własne stado, a Marek i Tadek czuli się jednocześnie dumni i złamani.

Minął kolejny rok. Zapragnęli zobaczyć go jeszcze raz. Nie po to, by go zabrać, ale by upewnić się, iż jest szczęśliwy. By się pożegnać.

Teraz to dziki lew ostrzegał ich Jerzy Adamczyk. Może was nie rozpoznać. To niebezpieczne. Nie próbujcie.

Marek i Tadek przygotowali się starannie. Wzięli aparaty, by uwiecznić spotkanie, i ostrożnie podeszli do terenu, gdzie ostatnio widzieli Leona.

Stali, wstrzymując oddech, i cicho wołali:

Leon pamiętasz nas?

Minęły sekundy, które ciągnęły się w nieskończoność. Cisza była tak gęsta, iż słyszeli tylko szum wiatru w wysokiej trawie.

Aż nagle, zza krzaków, wyłonił się majestatyczny dorosły lew. Zatrzymał się, powoli uniósł głowę i spojrzał na nich. Jego oczy te same, które patrzyły na nich z małej klatki w Warszawie zabłysły rozpoznaniem.

I wtedy ruszył biegiem. Ku nim. Jak dziecko biegnące do rodziców po latach rozłąki. Stanął na tylnych łapach, dotykając pazurami ich ramion, tuląc się, ocierając grzywą o ich twarze, liżąc ich. Nie chciał puścić.

Obok stała jego nowa rodzina lwiątka, interesujące i odważne, patrzące na całą scenę bez lęku. Ale Leon pokazał, iż choć one są teraz jego światem, on wciąż pamięta tych, którzy go wychowali.

Nagranie tego spotkania stało się jednym z najbardziej poruszających filmów w internecie. Bo to wydaje się niemożliwe dorosły drapieżnik obejmuje ludzi, których kiedyś nazywał rodziną, okazując pamięć i wdzięczność, której żadna nauka nie potrafi wyjaśnić, ale która trafia prosto w serca.

Leona nigdy więcej nie widziano po kilku latach. Nikt nie wie dokładnie, kiedy i gdzie odszedł. Ale legendy mówią jedno żył szczęśliwie, godnie, i pamiętał miłość, która go ukształtowała.

W książce, którą później napisali Marek i Tadek, można przeczytać:

Możesz wychować króla ale jeżeli robisz to z miłością, nigdy nie zostaniesz zapomniany.

Historia Leona to nie tylko opowieść o lwiątku to opowieść o miłości, cierpliwości i o tym, iż prawdziwe więzy przetrwają choćby najdłuższą rozłąkę.