Londyn, rok 1971. Miasto budziło się w szarej mgle porannego zmierzku.

Kraków, rok 1971. Miasto budziło się w szarej mgle poranka. Ulice lśniły po nocnym deszczu, a gazowe latarnie wciąż rzucały mdłe światło na bruk. W powietrzu unosił się gwar: dźwięk tramwajów, pośpieszne kroki przechodniów, koty myszkujące po podwórkach w poszukiwaniu resztek jedzenia. Przydrożne przystanki, pokryte graffiti i reklamami, czekały na nowych pasażerów.

Jan Kowalczyk i Antoni Ace Nowak byli dwójką młodych Australijczyków, którzy postanowili spróbować życia w wielkim mieście. Wynajmowali małe mieszkanie na krakowskim Kazimierzu stare ściany, skrzypiące podłogi, ciasna kuchnia i okna, które ciągle zaparły się od wilgoci. Jan pracował w małym magazynie, nosząc ciężkie pudry, a Ace uczył się w wieczorowej szkole i dorabiał jako kurier. Mając kilka ponad dwadzieścia lat, wciąż szukali swojego miejsca w tym zimnym, ogromnym mieście.

Pewnego dnia, przechadzając się ulicami, trafili na mały sklep z egzotycznymi zwierzętami. W witrynie widniały papugi, małpy i gady, ale ich uwagę przykuła mała klatka, w której leżało lwiątko. Zwierzę było mniejsze od kociaka, z ogromnymi smutnymi oczami, które zdawały się rozumieć wszystko, co się wokół działo.

Bałem się szepnął Jan, gdy stali przy klatce. Sam. Z takimi oczami Jak można je tu zostawić?

Ace skinął głową. Jego serce biło szybciej, a dłonie niespokojnie drżały.

Nie możemy to zostawić powiedział Jan, ledwie słyszalnie.

Wymienili spojrzenia i, nie zastanawiając się długo, kupili lwiątko. To był impuls, niemal nierozsądny z praktycznego punktu widzenia, ale serce nie pozwoliło im postąpić inaczej.

Jak je nazwiemy? zapytał Ace, gdy wychodzili ze sklepu, niosąc klatkę z małą, puszystą kulą przyszłej potę.

Kazik odparł Jan. Jak król w miniaturowe formie.

Tak zaczęło się życie Kazika z Janem i Antonim. Urządzili dla niego kąt w swoim mieszkaniu: stary dywan na podłodze, miseczka z mlekiem, zabawki z materiału, które sami zrobili. Bili się z nim w pokoju, na balkonie, a choćby zabierali do ogródka przy pobliskim kościele, gdzie po długim przekonywaniu pozwolono im wyprowadzać lwiątko na krótkie spacery.

Kazik gwałtownie stał się częścią ich życia. Był ciekawski, inteligentny, gwałtownie uczył się komend i wyczuwał nastrój swoich opiekunów. Mruczał jak wielki kot, gdy Jan drapał go po grzywie, i cicho warczał, gdy Ace chował się za ścianę, udając przerażenie.

Ale rok minął, i stało się jasne, iż lew nie może zostać w mieszkaniu. Rosł szybko, jego łapy stawały się coraz większe, pazki ostrzejsze. Nigdy wcześniej nie rozumieli tak bardzo, iż Kazik potrzebuje innego życia życia bez czterech ścian.

Jan i Antoni postanowili zrobić to prawidłowo skontaktowali się z odpowiednimi osobami i przewieźli Kazika do Kenii, do rezerwatur, gdzie legendarny przyrodnik George Adamson pomagał lwom odnaleźć się na wolnym.

Kazik początkowo tęsknił. Czuł zapachy nowego świata trawę, ziemię, drzewa i wiedział, iż to jego dom, choć zupełnie inny. Poważnie zaczął poznawać inne lwy, uczyć się polowania i eksplorować teren. W ciągu roku założył własne staw, a Jan i Antoni czuli się jednocześnie dumni i zdruzgotowane.

Minął kolejny rok. Postanowili zobaczyć go jeszcze raz. Nie po to, by zabrać, ale by upewnić się, iż jest szczęśliwy. By się pożartować.

Teraz to dziki lew ostrzegał ich George Adamson. Nie rozpozna was. To niebezpieczne. Nie próbujcie.

Jan i Antoni przygotowali się starannie. Wzięli kamery, by uwiecznić spotkanie, i powoli podeszli do terenu, gdzie ostatni raz widzieli Kazika.

Stali, wstrzymując oddech, i cicho zaśpiewali:

Kazik pamiętasz nas?

Słowa zawisły w powietrzu. Cisza była tak gęsta, iż słychać było jedynie szelęść wysokiej trawy.

A wtedy z krzaków wyłonił się dorosły, majestatyczny lew. Zatrzymał się, powoli podniósł głowę i spojrzał na nich. Jego oczy te same, które patrzyły na nich z małej klatki w Krakowie zabłysły rozpoznaniem.

I wtedy pobiegł. Ku nim. Jak dziecko odnajdujące rodziców po latach rozłąki. Stanął na tylnych łapach, opierając przednie na ramionach Jana i Antoniego, obejmując ich, ocierając grzywę o ich twarze, liżąc ich. Nie chciał puścić.

Obok stała jego nowa rodzina młode lwiątka, ciekawskie i odważane, obserwujące ludzi bez strachu. ale Kazik pokazał, iż są jego priorytetem ale pamięta tych, którzy go wychowali.

Nagranie tego spotkania stało się jednym z najczęściej oglądanych w internecie. Bo zdawało się niemożliwe: dorosły dźwięcznik tulący ludzi, którzy byli dla niego rodziną, pokazując pamięć i wdzięczność, która nie mieści się w żadnej teorii, ale zapada prosto w serca.

Kazik zniknął po kilku latach. Nikt nie wie dokładnie, kiedy i gdzie odszedł. Ale historie mówią jedno: żył szczęśliwie, godnie, i pamiętał miłość, która go wychowała.

W swojej książce Jan i Antoni napisali później:

Możesz wychować króla ale jeżeli z miłością, nigdy nie zostaniesz zapomniany.

Historia Kazika to nie tylko opowieść o lwiątku to opowieść o miłości, cierpliwości i pamięci o tych, którzy dali ci życie, troskę i pierwsze lekcje świata.