Warszawa, rok 1971. Miasto budziło się w szarej poświacie porannej mgły. Chodniki mokre od nocnego deszczu, gazowe latarnie wciąż rzucały mdłe światło, rysując długie cienie na brukowanych ulicach. Miasto tętniło życiem: tramwaje skrzypiały na szynach, ludzie spieszyli do pracy, koty przemierzały podwórka w poszukiwaniu resztek jedzenia, a stare przystanki, pokryte graffiti i reklamami, czekały na nowych pasażerów.
Jan Kowalczyk i Antoni Ace Wiśniewski byli dwójką młodych Australijczyków, którzy postanowili spróbować życia w wielkim mieście. Wynajmowali małe mieszkanie na Pradze stare ściany, skrzypiące podłogi, ciasna kuchnia i okna, które ciągle zaparowywały od wilgoci. Jan pracował na małym magazynie, przenosząc pudła, a Ace uczył się w szkole wieczorowej i dorabiał jako kurier. Mając lekko ponad dwadzieścia lat, wciąż szukali swojego miejsca w tym zimnym, ogromnym mieście.
Pewnego dnia, przemierzając ulice, natknęli się na mały egzotyczny sklep zoologiczny. Zza szyby patrzyły na nich ptaki, małpy i gady, ale ich uwagę przykuła mała klatka, w której leżało lwiątko. Zwierzę nie było większe od kociaka, miało ogromne, smutne oczy, które zdawały się rozumieć wszystko, co się wokół działo.
Bałem się szepnął Jan, gdy stali obok klatki. Samotny z takimi oczami Jak można go tu zostawić?
Ace przytaknął. Jego serce biło szybciej, a dłonie niespokojnie drżały.
Nie możemy go tu zostawić powiedział Jan, niemal szeptem.
Wymienili spojrzenia i, nie zastanawiając się długo, kupili lwiątko. Było to impulsywne, wręcz nierozsądne z praktycznego punktu widzenia, ale serce nie pozwoliło im postąpić inaczej.
Jak go nazwiemy? zapytał Ace, gdy wychodzili ze sklepu, niosąc klatkę z małym, puszystym zawiniątkiem przyszłej potęgi.
Leon odparł Jan. Jak król w miniaturowej formie.
Tak rozpoczęło się życie Leona z Janem i Acem. Urządzili mu kąt w mieszkaniu: stary dywan na podłodze, miskę z mlekiem, zabawki, które sami szyli z resztek tkanin. Bawili się z nim w salonie, na balkonie, a choćby zabierali go do ogrodu przy pobliskim kościele, gdzie po długich namowach pozwolono im wyprowadzać lwiątko na kilka godzin.
Leon gwałtownie stał się częścią ich życia. Był ciekawski, inteligentny, gwałtownie uczył się komend i wyczuwał nastrój swoich opiekunów. Mruczał jak olbrzymi kot, gdy Jan drapał go po grzywie, i cicho warczał, gdy Ace chował się za ścianą, udając, iż się boi.
Jednak minął rok, i stało się jasne, iż lew nie może dłużej mieszkać w ciasnym mieszkaniu. Rósł szybko, jego łapy stawały się coraz większe, pazury ostrzejsze. Coraz wyraźniej rozumieli, iż Leon potrzebuje innego życia życia, które nie będzie ograniczone czterema ścianami.
Jan i Ace podjęli jedyną słuszną decyzję: skontaktowali się z pomocą i przetransportowali Leona do Kenii, do rezerwatu, gdzie legendarny przyrodnik Jerzy Adamowicz pomagał lwom wrócić na łono natury.
Leon początkowo tęsknił. Wyczuwał zapachy nowego świata trawę, ziemię, drzewa i wiedział, iż to jego dom, ale dom zupełnie inny. Powoli zaczął poznawać inne lwy, uczył się polować i eksplorować teren. W ciągu roku założył własne stado, a Jan i Ace czuli się jednocześnie dumni i złamani.
Minął kolejny rok. Poczuli potrzebę, by zobaczyć go jeszcze raz. Nie po to, by zabrać, tylko by upewnić się, iż jest szczęśliwy. By się pożegnać.
To już dziki lew ostrzegał ich Jerzy Adamowicz. Może was nie rozpoznać. To niebezpieczne. Nie próbujcie tego.
Jan i Ace przygotowali się starannie. Zabrali kamery, by udokumentować spotkanie, i powoli podeszli na teren, gdzie ostatnio widzieli Leona.
Stali, wstrzymując oddech, i cicho zawołali:
Leon pamiętasz nas?
Sekundy ciągnęły się w nieskończoność. Cisza była tak gęsta, iż słyszeli tylko wiatr w wysokiej trawie.
A potem, spośród krzaków, wynurzył się majestatyczny, dorosły lew. Zatrzymał się, powoli uniósł głowę i spojrzał na nich. Jego oczy te same, które patrzyły na nich z małej klatki w Warszawie zabłysły rozpoznaniem.
I wtedy pobiegł. Ku nim. Jak dziecko rzucające się w ramiona rodziców po latach rozłąki. Stanął na tylnych łapach, dotykając pazurami ramion Jana i Aeca, obejmując ich, ocierając grzywą o ich twarze, liżąc ich. Nie chciał puścić.
Obok stała jego nowa rodzina: lwiątka, ciekawskie i nieustraszone, obserwujące wszystko z zaciekawieniem, nie bojąc się ludzi. ale Leon pokazał, iż one są teraz jego priorytetem ale pamiętał tych, którzy go wychowali.
Nagranie tego spotkania stało się jednym z najbardziej poruszających filmów w internecie. Bo wydawało się to niemożliwe: dorosły drapieżnik obejmujący ludzi, których kiedyś nazywał rodziną, okazując pamięć i wdzięczność, których żadna teoria nie tłumaczyła, ale która trafiała prosto w serca.
Leona nigdy więcej nie widziano po kilku latach. Nikt nie wie dokładnie, kiedy i gdzie odszedł. Ale opowieści mówią jedno: żył szczęśliwie, godnie, i pamiętał miłość, która go wychowała.
W książce, którą Jan i Ace napisali później, można przeczytać:
Możesz wychować króla ale jeżeli robisz to z miłością, nigdy nie zostaniesz zapomniany.
Historia Leona to nie tylko opowieść o lwiątku, ale o miłości, cierpliwości i zdolności pamiętania tych, którzy podarowali ci życie, opiekę i pierwsze lekcje świata.
