Kiedyś, zanim jeszcze Rare zyskało światowe uznanie (i zmarnowało je później pod batutą Microsoftu), bracia Stamperowie tworzyli gry pod inną, zdecydowanie mniej działającą na wyobraźnię nazwą – Ultimate Play the Game. Tego okresu w ich działalności, choć może zostać już w tej chwili uznany za antyczny, pomijać bynajmniej nie należy. Nie tylko pod tą banderą ukazały się produkcje wręcz rewolucyjne (by wspomnieć chociażby Knight Lore), ale już od swojego debiutu Tim i Chris Stamperowie dostarczali graczom fantastyczne produkcje wysokiej jakości, a przede wszystkim – jak to się drzewiej mawiało – niesamowicie miodne. Jetpac z 1983 roku, bo o nim tutaj mowa, wygląda niepozornie, ale to właśnie ta cecha stanowi największą pułapkę na Wasz wolny czas.
Spis Treści
- Zasady
- Rozgrywka
- Oprawa
- Podsumowanie
Rakieta DIY
Wygląda to niepozornie, co dziwić nie powinno specjalnie nikogo, wszak tytuł ten ukazał się pierwotnie na ZX Spectrum oraz Commodore VIC-20, więc i mocy obliczeniowej twórcy nie mieli zbyt dużo. To, co jednak posiadali do dyspozycji, w zupełności wystarczyło, by stworzyć produkcję prostą, ale zaskakująco wciągającą. By „wygrać”, wystarczy zbudować z porozrzucanych po planszy części swoją rakietę, a później napełnić ją po brzegi spadającymi z powietrza kanistrami z paliwem. By nie było za nudno, poruszamy się nie na piechotę, a przy pomocy tytułowego plecaka rakietowego. W dodatku zewsząd co rusz napierają na nas rozmaici przeciwnicy.
Każda plansza wygląda tak samo, wliczając w to umiejscowienie części rakiety, ale rozgrywka wciąga mimo tego.Zaskakująco łatwe, zaskakująco wciągające
Gra składa się z 16 odrębnych poziomów – po cztery na jedną rakietę. Później, jak to często miało w tamtych czasach miejsce, etapy zapętlają się, a my może grać dalej, śrubując nasz wynik. Warto przy tym zaznaczyć, iż układ każdej kolejnej planszy jest dosłownie taki sam, a jedyną różnicą są rodzaje atakujących nas przeciwników. Mowa tu zarówno o ich wyglądzie (od kulek, przez gęby, aż po myśliwce), jak i zachowaniu, bo część będzie po prostu przetaczać się przez ekran, podczas gdy inne obiorą za cel naszego protagonistę. Walka przy użyciu naszego karabinka w otwartej przestrzeni bywa chaotyczna i może gwałtownie skończyć się śmiercią, ale nie wątpię, iż bardzo gwałtownie odkryjecie (zwłaszcza po tym, jak to zdradzę), iż prawa z trzech platform to istna forteca nie do zdobycia.
Teoretycznie należy to uznać za minus, bo obranie tej taktyki czyni grę wręcz prostacką (zwłaszcza w połączeniu z możliwością cofania czasu dostępną w wersji z Rare Replay), ale o ile zachowacie dyscyplinę i potraktujecie prawą platformę jako miejsce chwilowego wytchnienia, nie będzie już tak łatwo. Paradoksalnie to właśnie ta przystępność sprawia, iż tak bardzo trudno jest się od Jetpac oderwać. W końcu wciąż musimy co rusz opuszczać swoją bezpieczną kryjówkę, by zebrać paliwo i nagradzające nas punktami artefakty, co w połączeniu z zaskakująco precyzyjnym sterowaniem i szybkim tempem akcji sprawia masę frajdę, za to bez towarzyszącego często starszym grom poczucia stawania do nierównej walki. „Syndrom jeszcze jednej tury” jest tu wyjątkowo silny.
