Jej imię było znajome. Kilka godzin przed uroczystą kolacją mąż powiedział: “Musimy porozmawiać”.

Nazywała się Ewa, była jego dawną współpracownicą. Kilka godzin przed uroczystą kolacją mąż zadzwonił i powiedział: „Musimy porozmawiać”.

Kinga stała w kuchni swojego mieszkania w Krakowie, delikatnie rozkładając serwetki na stole, który przygotowała na specjalną kolację. Dzisiaj mieli dziesięciolecie ślubu z Rafałem i chciała, by wszystko było idealne: świece, jego ulubione wino, zapach pieczonej ryby wypełniający mieszkanie. ale na kilka godzin przed przyjściem gości zadzwonił telefon. Na ekranie wyświetliło się imię męża. „Kinga, musimy porozmawiać” — jego głos był chłodny, obcy, a wtedy serce ścisnęło jej się złym przeczuciem. Jeszcze nie wiedziała, iż ta rozmowa przewróci jej życie do góry nogami, ale już czuła, jak rozpada się wszystko, co budowała przez lata.

Rafał był jej opoką, miłością, człowiekiem, z którym dzieliła marzenia i trudności. Poznali się na uczelni, pobrali młodzi, razem wychowywali córkę, Zosię. Kinga ufała mu bezgranicznie, choćby gdy zostawał w pracy lub wyjeżdżał w delegacje. Dumna była z jego sukcesów — został kierownikiem działu w dużej firmie, a jego charyzma otwierała każde drzwi. ale teraz, trzymając telefon, przypominała sobie drobiazgi, które wcześniej ignorowała: jego oderwany wzrok, krótkie odpowiedzi, dziwne telefony, które ucinał. Imię „Ewa” pojawiło się w jej pamięci jak ciemna plama, której nie chciała widzieć.

Ewa była jego koleżanką z pracy dwa lata temu. Kinga widziała ją parę razy na firmowym przyjęciu — wysoka, z pewnym uśmiechem i spojrzeniem, które zatrzymywało się na Rafale odrobinę za długo. Wtedy Kinga odrzuciła ukłucie zazdrości: „Tylko współpracownica, nic poważnego”. Rafał sam mówił, iż Ewa odeszła z pracy i wyjechała do innego miasta. ale teraz, słuchając jego ciężkiego oddechu w słuchawce, Kinga zrozumiała — Ewa nigdy nie zniknęła. „Nie chciałem, żeby tak wyszło, Kinga” — zaczął, a każde słowo było jak cios. Przyznał, iż od roku spotyka się z Ewą, iż wróciła do Krakowa, iż się „pogubił”. Kinga milczała, czując, jak ziemia usuwa się jej spod nóg.

Nie pamiętała, kiedy odłożyła słuchawkę. Nie pamiętała, jak wyłączyła piekarnik, jak zdjęła ze stołu świece, które rano zapalała z nadzieją. Myśli wirowały jak wicher: „Jak on mógł? Dziesięć lat, Zosia, nasz dom — i wszystko dla niej?” Kinga siedziała na kanapie, ściskając w dłoniach ich ślubne zdjęcie, i próbowała pojąć, kiedy jej życie zamieniło się w kłamstwo. Przypomniała sobie, jak Rafał przytulał ją tydzień temu, jak obiecywał Zosi wyjazd w góry. A przez cały ten czas był z inną. Zdrada paliła ją od środka, ale najgorsze było to, iż nie zauważyła, bo ufała. Kochała go tak bardzo, iż oślepła.

Gdy Rafał wrócił do domu, Kinga spotkała go w ciszy. Goście nie przyszli — odwołała kolację, nie mając siły udawać. Wyglądał na winnego, ale nie złamanego. „Nie chciałem cię zranić, Kinga. Ale z Ewą… to coś innego” — powiedział, a te słowa dobiły ją. Nie krzyczała, nie płakała — tylko patrzyła na niego jak na obcego. „Wynoś się” — w końcu wyrzuciła z siebie, a jej głos był twardszy, niż się spodziewała. Rafał skinął głową, wziął torbę i wyszedł, zostawiając ją w pustym mieszkaniu, w którym wciąż unosił się zapach święta, które się nie wydarzyło.

Minął miesiąc. Kinga starała się żyć dla Zosi, która wciąż nie znała całej prawdy. Uśmiechała się do córki, gotowała jej śniadania, ale nocami płakała, zadając sobie to samo pytanie: „Dlaczego nie byłam wystarczająca?” Przyjaciele wspierali, ale ich słowa nie mogły zagoić rany. Dowiedziała się, iż Rafał i Ewa teraz razem mieszkają, a ta wiadomość była jak kolejny cios. ale w głębi duszy Kinga czuła, jak rodzi się w niej coś nowego — siła. Nie załamała się. Odwołała tamtą kolację, ale nie swoje życie.

Teraz Kinga patrzy w przyszłość z ostrożną nadzieją. Zapisała się na kurs projektowania, o którym marzyła w młodości, zaczęła spędzać więcej czasu z Zosią, nauczyła się cenić siebie. Rafał dzwoni, prosi o wybaczenie, ale nie jest gotowa go słuchać. Ewa, której imię było kiedyś tylko cieniem, teraz nie ma nad nią władzy. Kinga wie: jej życie to nie on, nie ich małżeństwo, ale ona sama. I ta rocznica, która miała być świętem, stała się początkiem nowej opowieści. Opowieści, w której już nie będzie żyła dla cudzych obietnic.