Gdy po raz ostatni zamknęłam za sobą drzwi biura, w którym przepracowałam niemal trzydzieści lat, ogarnęły mnie sprzeczne uczucia. Z jednej strony – radość, ulga, wolność. Z drugiej – przytłaczająca pustka. Jakby cała struktura mojego życia, do której tak przywykłam, nagle się rozpadła. Budzić się bez budzika, nigdzie się nie spieszyć, nie sprawdzać maili ani nie stać w porannych korkach – wydawałoby się, marzenie. Jednak po dwóch tygodniach cisza zaczęła mnie przytłaczać. Łapałam się na myśli: „A teraz co? Kim jestem, jeżeli nie pracownikiem, nie koleżanką, nie czyimś przełożonym?”
Pierwsze dni wypełniałam po brzegi domowymi obowiązkami: sprzątaniem, gotowaniem, przestawianiem mebli, praniem. Ale gwałtownie zrozumiałam – nie po to czekałam tyle lat na emeryturę. Ta bezcelowa krzątanina nie wypełniała pustki, tylko ją uwydatniała. Czułam się zapomniana, niepotrzebna, jak stara rzecz odstawiona w kąt.
Pewnego ranka, nalewając sobie herbaty, usiadłam w fotelu i spojrzałam przez okno. Pierwszy raz od dawna – bez pośpiechu. Gałęzie drzew kołyszące się leniwie na wietrze, słońce przebijające się przez chmury, śpiew ptaków… Nagle olśniło mnie: po raz pierwszy od lat mogę po prostu *być*. Nie dla kogoś. Nie dla pensji, raportu, zadania. Tylko dla siebie.
Wzięłam do ręki dawno zapomnianą książkę. Tę, która leżała na nocnej szafce od półtora roku. Czytałam powoli, smakując każdą stronę, popijając gorącą herbatę, jakbym wracała do siebie – do kobiety, która kiedyś marzyła o pisaniu, czytaniu, uczeniu się. Odtąd sięgałam po stare powieści, wracałam do ulubionych autorów, chłonęłam każdą stronę z zachłannością. To nie był tylko odpoczynek – to było odzyskiwanie siebie.
Z czasem zaczęłam wychodzić na krótkie spacery. Z początku z trudem – nogi bolały, serce kołatało, ale szłam uparcie przed siebie. Z każdym dniem oddychało się lżej, a nastrój się poprawiał. Ławka w parku stała się moją przystanią, a ścieżka wokół jeziora – drogą do wewnętrznego spokoju.
W końcu zrozumiałam: szczęście to nie wielkie wydarzenia, ale drobne radości. Ciepły koc wieczorem, zapach świeżo upieczonego ciasta, rozmowa z przyjaciółką, druty w dłoniach przy ulubionej muzyce. Nauczyłam się robić to wszystko nie dlatego, iż *trzeba*, ale dlatego, iż *chcę*. Bez poczucia winy. Bez udowadniania, iż zasłużyłam na ten spokój.
Oczywiście, dzieci czasem patrzą z wyrzutem: „Mamo, ty całe dnie siedzisz w domu?” Tak, w domu. I po raz pierwszy od wielu lat – z przyjemnością. Przez całe życie byłam „czyjąś”: córką, żoną, matką, koleżanką z pracy… A teraz jestem po prostu *sobą*. I wiecie co? To niesamowicie przyjemne uczucie.
Zaczęłam prowadzić notes, w którym zapisuję myśli, marzenia, przepisy, które chcę wypróbować. Czasem spisuję wspomnienia – może kiedyś przeczytają je wnuki. A może i ja sama wrócę do nich w chwilach zwątpienia.
Nie boję się już starości. Nauczyłam się dostrzegać piękno w każdym dniu. I jeżeli ktoś przeczyta te słowa – pamiętajcie: emerytura to nie koniec. To nowy rozdział. A jak zostanie napisany, zależy tylko od was. Pozwólcie sobie być szczęśliwymi. Pozwólcie sobie po prostu żyć. Dla siebie.
