W działaniu otwierającym cykl Instrumentarium, Vitalina Louis Mahomedova zwraca się ku wsłuchaniu się w to, co wcześniej nie zostało usłyszane – wewnętrznemu polu elektromagnetycznemu, cichemu przepływowi energii, który niegdyś wprawiał instrument w ruch.
Te niesłyszalne ludzkim uchem częstotliwości przy użyciu mikrofonów kontaktowych i sensorów pola magnetycznego są zbierane i konwertowane na dźwięki.
Residual Sound odrzuca podział na teraźniejszość i przyszłość. Podążając za rytmem czasu opisanym przez filozofa Johna S. Mbitiego, który pisał, iż według wielu afrykańskich światopoglądów, przyszłość nie istnieje – czas płynie do tyłu, od teraźniejszości do przeszłości.
Ta instalacja nie jest zatem futurystycznym konceptem, a powrotem: ruchem wstecznym poprzez dźwięk, odkrywającym, co zawsze było obecne w pamięci instrumentu.
To akt słuchania w czasie, nie tego, co ma nadejść, a tego, co trwa. To rozmowa z własną przeszłością maszyny, z artystami, którzy używali jej wcześniej. Fortepian znów gra na samym sobie, ale teraz utwór to echo jego elektryczności, muzyczne wspomnienie zamiast ekspansji do przodu.















